Zelfbeschadiging of het verlangen jezelf te beschadigen
Zelfbeschadiging is soms de enige manier waarop iemand voelt dat hij met zijn problemen kan omgaan. Hij probeert hiermee de gevoelens waar hij geen woorden voor kan vinden uit te drukken en emotionele pijn vrij te laten. Maar voor de mensen die zichzelf beschadigen komen de pijnlijke gevoelens altijd terug en voelen ze opnieuw de drang om zichzelf te beschadigen. Dus is het nodig om andere manieren te vinden om zich beter te voelen zonder dat ze zichzelf verwonden.
Dit is een gedrag, een ontsnappingsmechanisme, om zich uit te drukken en beter te voelen, waarbij persoonlijke verwondingen de enige manier zijn om met gevoelens zoals verdriet, haat of woede om te gaan. Maar die kleine opluchting duurt niet lang. Bovendien beïnvloeden het verborgen houden hiervan en de schuldgevoelens de relaties met hun familie en vrienden.
Verschillende soorten zelfbeschadiging
De impuls om zichzelf te beschadigen kan op verschillende manieren uitgevoerd worden. Een aantal van de meest voorkomende vormen zijn: het verbranden, snijden of krabben in of aan de huid, op het hoofd of een deel van het lichaam slaan, piercen of het steken van voorwerpen in de huid, het voorkomen van de genezing van wonden, het innemen van giftige stoffen of andere objecten. Minder voor de hand liggende manieren waarop de persoon zichzelf in gevaar kan brengen zijn onder meer zwaar drinken, roekeloos rijden of willekeurige medicijnen innemen zonder voorzorgsmaatregelen te treffen.
Wat zijn de tekenen van zelfbeschadiging?
Waarschuwingssignalen dat een familielid of een vriend zichzelf pijn doet kunnen zijn:
Onverklaarbare verwondingen, kneuzingen of brandwonden – meestal op de polsen, borst, armen en dijen – bloedvlekken op de kleding of in het bed, het vinden van messen, naalden, glas en scherpe voorwerpen tussen hun bezittingen. Ze krijgen vaak ongelukken en geven als excuus dat ze onhandig zijn of veel tegenslagen hebben, of ze dragen zelfs in de hitte nog lange mouwen of een lange broek. Het zijn meestal mensen die lang alleen lijken te zijn in de badkamer of in de slaapkamer, en ze kunnen last hebben van isolatie en prikkelbaarheid.
Hoe ga je om met zelfbeschadiging?
- De eerste stap is om iemand in vertrouwen te nemen en te praten over wat er gebeurt. Aanvankelijk kan iemand bang zijn om erover te praten, maar het is ook vaak een opluchting om met een ander te delen wat er met je gebeurt. Om dit te kunnen doen, om over zelfbeschadiging te praten, moet de persoon zich concentreren op zijn of haar gevoelens en communiceren op een manier die voor hem het meest comfortabel aanvoelt.
- De tweede stap is om professionele hulp te zoeken en te stoppen met het schadelijke gedrag. Want met behulp van een therapeut kan de persoon begrijpen waarom hij zichzelf pijn doet. Het is daarom heel belangrijk om de triggers van zelfbeschadiging te herkennen, en om dit te bereiken moet hij werken aan zijn emotionele bewustzijn.
- De derde stap is het vinden van nieuwe coping strategieën, zoals het leren uitdrukken van pijn en intense emoties, het leren zichzelf te kalmeren, het leren hoe je je kunt ontkoppelen en vooral zoeken naar technieken die de spanning helpen loslaten.
Professionele behandeling
Het vinden van de juiste therapeut kan enige tijd duren. Wat heel belangrijk is, is dat de gekozen therapeut er een is die ervaring heeft met het behandelen van trauma en zelfbeschadiging, en vooral dat er vertrouwen en vriendelijkheid is tussen beide partijen.
