Wat neurowetenschap zegt over uitstelgedrag

Uitstelgedrag is een gedrag dat bijna iedereen wel eens vertoont. Voor sommigen wordt het echter een ernstig probleem. Wat zegt de neurowetenschap erover?

In de afgelopen tien jaar is er opmerkelijke vooruitgang geboekt in de studie van de hersenen. Het huidige moment wordt inderdaad gezien als een van de meest opwindende in de geschiedenis van de neurowetenschappen. Wetenschappers zijn begonnen met het onderzoeken van problemen die tot nu toe niet eens in hun zicht kwamen. Een van die onderwerpen is uitstelgedrag.

Wat vertelt de neurowetenschap ons over uitstelgedrag? In feite is er een belangrijke hoeveelheid gegevens naar voren gekomen die ons in staat stelt de processen in de hersenen te verklaren die blijkbaar het proces van uitstelgedrag bepalen. Hoewel, zoals we weten, gedrag niet alleen kan worden verklaard door fysiologische processen, maar ook zeer invloedrijk is.

Uitstelgedrag is niet bij iedereen gebruikelijk. Natuurlijk hebben we ons er allemaal wel eens schuldig aan gemaakt. Bij sommige mensen is het echter een chronisch gedrag. Inderdaad, deze mensen hebben enorme moeite om af te maken waar ze aan begonnen zijn. Onderzoek heeft zich op hen gericht.

Uitstelgedrag

Uitstelgedrag verwijst naar situaties waarin een activiteit of situatie die moet worden uitgevoerd wordt uitgesteld. Vaak proberen mensen de activiteit of situatie te vervangen door een andere die plezieriger is en in het algemeen ook irrelevanter. Op deze manier pakken ze niet iets aan dat belangrijk is. Ze “laten het voor later.” Behalve dat “later” nooit komt.

Dit betekent dat de uitsteller vaak aan dingen begint en ze niet afmaakt. In feite bereiken ze een punt waarop het uiterst onaangenaam of zelfs ondraaglijk voor hen is om te beginnen of door te gaan met wat ze moeten doen. Daarom zoeken ze naar een manier om ‘tijd voor onszelf te winnen’.

Hier is een typisch voorbeeld van uitstelgedrag. Iemand moet een bestand maken dat hij nodig heeft voor zijn werk. Het is echter een taak waar hij helemaal geen zin in heeft. Bovendien weet hij dat het tijd kost en ziet hij het niet echt als de moeite waard op korte termijn. Om deze reden stelt hij het uit en zegt tegen zichzelf dat hij het op een later tijdstip zal doen. Maar dat moment komt nooit.

Wat neurowetenschap te zeggen heeft

Professor aan de Oakland University, dr. Barbara Oakley, heeft informatie verzameld over wat de neurowetenschap te zeggen heeft over uitstelgedrag. In principe wijst ze erop dat onderzoek naar dit onderwerp suggereert dat chronische uitstellers problemen ervaren in de neurale regio’s die verband houden met zelfbeheersing en emotionele regulatie.

Het is mogelijk om de werking van deze zones aan te passen. Het probleem is echter dat dit een oefening in zelfbeheersing vereist, wat leidt tot een vicieuze cirkel. Toch is dit niet alles wat de neurowetenschap over dit onderwerp te zeggen heeft.

Uit ander onderzoek in dit verband blijkt zelfs dat uitstellers moeite hebben om hun humeur op korte termijn te herstellen. Ze voelen zich ongemakkelijk en kunnen het niet meteen oplossen.

Het lijkt erop dat er een soort scheiding is tussen hun perceptie van hun huidige zelf en hun toekomstige zelf. Simpel gezegd, uitstelgedrag is een vorm van coping die afhankelijk is van het verwerven van onmiddellijke voordelen.

Pijn en uitstelgedrag

Een interessantere hypothese is dat sommige mensen “pijn” in de hersenen voelen wanneer ze een activiteit doen die onaangenaam voor hen is. In deze gevallen wordt een mechanisme genaamd het “standaard neurale netwerk” geactiveerd om deze sensatie te verlichten. Het netwerk wordt geactiveerd wanneer mensen geconfronteerd worden met een probleem dat ze maar niet kunnen oplossen.

Volgens dit proefschrift lossen mensen problemen op dankzij eerder gemarkeerde neurale paden. Met andere woorden, ze lossen problemen op dankzij hun voorkennis. Daarom, als ze vastlopen, is dat omdat ze geen referenties hebben om te raadplegen. Dat is wanneer het standaard neurale netwerk in werking treedt en hun geest begint af te dwalen.

Hieruit kunnen we concluderen dat het ergste wat iemand kan doen, is aandringen op het overwinnen van dit soort blokkades. Wat ze eigenlijk zouden moeten doen, is afstand nemen van de focus van het probleem. Ze hebben rust nodig. Dit helpt een diffuse focus te activeren en de hersenen beginnen een nieuwe actieroute uit te werken.

Op deze manier kunnen mensen uitstelgedrag voorkomen door iets eenvoudigs te doen als rusten. Daarom moeten ze, als ze een activiteit moeten uitvoeren die onaangenaam voor hen is, of een activiteit waarin ze volledig vastlopen, pauzeren wanneer ze dat nodig achten. Dan is de kans veel groter dat ze die taak beginnen of afmaken die ze eigenlijk niet willen doen.