Wat is het ouderverstotingssyndroom?

Een scheiding of een relatiebreuk tussen de ouders is meestal heel traumatisch voor de kinderen. Hun gezin is de ruggengraat van hun hele leven en nu breekt hij. En ze kunnen er niets aan doen. Ze zullen zich zonder twijfel verdrietig, onzeker en heel kwetsbaar voelen. Helaas maken sommige ouders van deze situatie gebruik om hun ex-partner te manipuleren en te kwetsen. Het resultaat is iets wat we het ouderverstotingssyndroom noemen.

Het lijkt niet te vatten dat ouders op zo’n egoïstische manier kunnen handelen. Helaas zijn de haat en de wrevel tegenover de ex-partner soms sterker dan hun gevoelens voor de kinderen. Vele ouders zijn zich zelfs niet bewust van de schade die ze hun kinderen toebrengen. Voor hen is hun eigen lijden belangrijker dan dat van hun kinderen.

Ze zullen aan het kind zeggen dat zijn vader of zijn zijn moeder hem niet wil zien. Ze liegen tegen het kind en proberen hem het respect voor de andere ouder te laten verliezen. De psychologische gevolgen voor het kind kunnen problematisch worden. Het kan een pathologische haat creëren voor de ouder, die nu een slachtoffer is van ouderverstoting.

Wat is het ouderverstotingssyndroom?

Het ouderverstotingssyndroom is een vorm van psychologische kindermishandeling. Het is de manipulatie van de tere geest van kinderen. Het doel is hun waarneming van de andere ouder te veranderen.

Deze vorm van mishandeling kan van één ouder of van beide ouders komen. De vervreemdende ouder zal geen twee keer nadenken om het kind belachelijk te maken wanneer het zijn gevoelens voor de andere ouder tot uiting brengt. Velen zullen zelfs de gezinsomgeving gebruiken om de minachting te versterken. Verwanten en vrienden kunnen dus uiteindelijk medeplichtigen worden in deze vorm van mishandeling.

De ouder zal ook tot in detail de redenen van de scheiding bespreken. Hij zal zichzelf voorstellen als het slachtoffer. Daarmee hoopt hij dat het kind medelijden met hem zal hebben en de ander de schuld geven. Het gaat inderdaad over wraak. Maar de tragedie is dat het kind het meest zal lijden. De kinderen zijn de echte slachtoffers. Ze zouden nooit met dit soort giftig gedrag te maken mogen krijgen.

Wat brengt een ouder ertoe om zich op deze manier te gedragen?

In een scheidingssituatie is dit het juiste wat mensen moeten doen. Ze moeten een onderscheid maken tussen twee heel belangrijke begrippen. Een slechte partner zijn betekent niet dat iemand een slechte ouder is. Dit idee geldt uiteraard niet in situaties van huiselijk geweld. Het is heel logisch dat wanneer mensen door hun nu ex-partner mishandeld werden, ze bang zijn dat die geschiedenis zich bij hun kinderen zal herhalen.

Een ouder ontzeggen om zijn kinderen te kunnen zien is in andere situaties bijna zeker een teken dat de relatiebreuk of de scheiding niet goed verloopt. Egoïsme en een groot gebrek aan zelfvertrouwen kunnen de ouders met lelijke gedachten vervullen. Bovenop het gebrek aan gevoeligheid en aan empathie is dit heel schadelijk voor de kinderen.

De ouder die verstoten is, kan ook een bepaalde persoonlijkheidsstoornis hebben. In dit soort situaties komen narcisme en de borderline persoonlijkheidsstoornis het meest voor.

Wat kan ik doen als ik getuige ben van dit gedrag?

Als een persoon voor het gerecht beschuldigd wordt van dit soort kindermishandeling, dan kan dit het voogdijrecht beïnvloeden. Vóór je de ouder bedreigt of de kinderbescherming verwittigt, moet je met hem of haar proberen te praten. Probeer hen te laten inzien dat hun gedrag allesbehalve gepast is. Ze moeten begrijpen dat uiteindelijk het kind hieronder het meest zal lijden.

Als hun manipulatieve houding blijft duren, is het aan de rechter om te beslissen wat ze moeten doen. Kinderen kunnen weigeren om bij de ene ouder te wonen omdat de haat van de andere ouder zich ook in hen ontwikkeld heeft. Het ouderverstotingssyndroom is een heel complex probleem. Meestal vereist het een of andere vorm van psychologische zorg.

Het ouderverstotingssyndroom kan bij kinderen heel verwoestend zijn. Angstgevoelens en vrees kunnen hun relatie erg beïnvloeden. Ze kunnen ook hun emotionele ontwikkeling belemmeren.

Wanneer ze positieve gevoelens uiten voor de andere ouder, voelen ze zich belachelijk gemaakt. Dit zal ook hun zelfvertrouwen aantasten. Velen zullen deze trauma’s in hun volwassen leven meedragen. Ze creëren een onverzoenbare kloof tussen hen en de getroffen ouder.

Samengevat kunnen we dus zeggen dat we het ouderverstotingssyndroom niet lichtjes mogen opvatten. Een relatiebreuk of scheiding mag geen psychologisch gevecht worden tussen die mensen die op een bepaald moment in hun leven beslist hebben om een relatie te beginnen. De kinderen mogen zeker niet betrokken worden. Het mag de kinderen niet nog meer schade berokkenen.