Waarom liegen sommige mensen tegen hun therapeut?
Als mensen die lijden toegeven dat ze hulp nodig hebben, nemen ze meestal de stap om in therapie te gaan. Voor velen kost het verwerven van de diensten van een professionele psycholoog echter geld, zowel financieel als emotioneel. Het vergt inderdaad vaak zowel moed als inspanning. Als je dit in gedachten houdt, waarom liegen dan zoveel mensen tegen hun therapeuten?
Als je erover nadenkt, is het een beetje een paradox. Immers, als iemand eenmaal besloten heeft zijn probleem aan te pakken en de ups en downs van de therapie te doorlopen, waarom zouden ze dat dan willen saboteren of vertragen met leugens? Sterker nog, als ze weten dat de professional die ze zien hen niet zal veroordelen.
Een studie (Engelse link) die over dit onderwerp is uitgevoerd geeft aan dat de incidentie van dit gedrag tussen de 70-96 procent ligt, afhankelijk van het betreffende land. Daarom moet geaccepteerd worden dat elk individu anders is, en dat therapie nog in de kinderschoenen staat wat betreft sociale acceptatie. We gaan meer gegevens over dit verschijnsel onderzoeken.
Waarom liegen mensen tegen hun therapeuten?
Om zich in therapie open te stellen en al hun problemen op tafel te leggen, moeten de psychologische en emotionele vastberadenheid van het individu in harmonie zijn.
Dat gezegd hebbende, terwijl ze zichzelf er misschien van overtuigd hebben dat therapie hen zal helpen hun angst te verbeteren, kunnen ze bang zijn voor de negatieve gevolgen van het onderzoeken van de aspecten van hun persoonlijkheid die dat bevorderen.
Hoewel dit soort dissonantie meestal een van de meestvoorkomende redenen is voor mensen om tegen hun therapeuten te liegen, zijn er nog vele andere bijdragende factoren. Dit zijn de meest voorkomende:
1. Er is geen correcte psycholoog-patiënt relatie tot stand gekomen
Men moet bedenken dat psychologen ook mensen zijn. Als zodanig passen ze niet altijd bij iedereen, ook niet bij hun patiënten. Afgezien van een slechte uitvoering van het beroep (wat ook kan voorkomen), is het mogelijk dat de manier waarop de therapeut de sessies leidt of zijn eigen persoonlijkheid niet bijzonder goed past bij de patiënt in kwestie.
2. Afwijzing van therapie
Het is ook belangrijk te bedenken dat niet alle mensen vrijwillig een psycholoog bezoeken. Partners die ultimatums hebben gekregen, tieners en jonge kinderen zijn bijvoorbeeld allemaal voorbeelden van personen die de behandeling kunnen afwijzen. In feite is liegen tegen de therapeut een gebruikelijke manier om degenen die hen daarheen hebben gestuurd uit te dagen.
3. Gevoelens van schaamte
Vanaf het begin van elke therapie staat vast dat de psycholoog er niet is om te oordelen. Dat gezegd hebbende, liegen sommige mensen tegen hun therapeuten omdat ze niet in staat zijn zich te ontdoen van de schaamte die ze voelen over hun daden of gedachten.
Iemand met een verslaving kan bijvoorbeeld liegen over een terugval of het aantal middelen dat hij gebruikt, ook al zal de psycholoog hem op geen enkele manier moreel veroordelen.
4. Sociale wenselijkheid
Gerelateerd aan het vorige onderdeel is sociale wenselijkheid (Spaanse link) of de behoefte om een positief beeld te creëren. Dit betreft zowel de eigen overtuigingen van de patiënt, als die welke zij aan de therapeut toeschrijven. Een patiënt die bijvoorbeeld met verschillende mensen naar bed gaat, maar zijn morele waarden met betrekking tot monogamie niet heeft herzien, kan dit feit over het hoofd zien.
5. Een gebrek aan introspectie
Het therapeutisch proces brengt de patiënt oog in oog met zijn angsten, verwrongen ideeën en ongezonde dynamieken. Het heeft een onbewuste component die geëlimineerd wordt naarmate ze hun eigen gedachten en manieren van gedrag verdiepen.
Onderweg verschijnen leugens vaak als automatische mechanismen. Ze kunnen het gevolg zijn van vooropgezette ideeën, emotionele afweer, enz. Een veelvoorkomend voorbeeld is het rechtvaardigen van hun tegenstrijdige gedrag: totdat ze het psychologische proces ontrafelen, zullen ze zich de werkelijke redenen voor hun daden niet realiseren.
In dit geval zijn de leugens van de patiënt onvrijwillig. Het zijn het soort onwaarheden die het oppervlak van hun bewuste geest bekrassen, maar die ze niet durven aanpakken tot ze in therapie komen.
Wat te doen als jij de therapeut bent
Als je dit leest en aan de andere kant van het bureau zit, vraag je je misschien af wat je kunt doen om te voorkomen dat je patiënten tegen je liegen. Hier volgen enkele tips die nuttig kunnen zijn in je beroepspraktijk.
- Iedereen liegt. Het is zeer waarschijnlijk dat je in je praktijk bepaalde leugens tegenkomt, zelfs als ze onschuldig zijn. Je hebt immers de bovenstaande percentages gezien. Houd dit in gedachten.
- Werk aan een veilige omgeving. Iedereen moet zich vrij voelen van veroordeling. Bovendien moeten ze zich in staat voelen zichzelf te zijn op therapeutisch gebied.
- Verbeter je communicatievaardigheden. Therapieën zijn gebaseerd op verbale uitwisselingen tussen beide partijen, dus het is de meest basale vaardigheid die je nodig hebt.
- Werk aan het gevoel van eigenwaarde van je patiënt. Immers, personen die uit angst, schaamte of sociale wenselijkheid tegen hun therapeuten liegen, moeten hun zelfwaardering verbeteren.
- Maak vanaf het begin duidelijk dat leugens niet constructief of nuttig zijn.
Zoals je ziet komt het feit dat patiënten tegen hun therapeuten liegen vaak voor. Het hoeft echter geen probleem te zijn als het op tijd wordt opgelost. Dus, als je aan de professionele kant staat, zorg dan voor een omgeving die bevorderlijk is voor je patiënten om zich voor je open te stellen.
Aan de andere kant, als je iemand bent die liegt tegen je therapeut, bedenk dan dat je in therapie bent voor je eigen bestwil, en om terug te keren naar een plaats van geluk en vrede.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Domínguez Espinosa, A. D. C., Aguilera Mijares, S., Acosta Canales, T. T., Navarro Contreras, G., & Ruiz Paniagua, Z. (2012). La deseabilidad social revalorada: más que una distorsión, una necesidad de aprobación social. Acta de investigación psicológica, 2(3), 808-824.
- Blanchard, M., & Farber, B. A. (2016). Lying in psychotherapy: Why and what clients don’t tell their therapist about therapy and their relationship. Counselling Psychology Quarterly, 29(1), 90-112.
- Marcos, L. R. (1972). Lying: A particular defense met in psychoanalytic therapy. The American Journal of Psychoanalysis, 32(2), 195-202.
