Reactieve hechtingsstoornis: raak me niet aan!

Beoordeeld en goedgekeurd door de psycholoog Sergio De Dios González.

Geschreven door Raquel Lemos Rodríguez

Laatste update: 27 december, 2022

Hechting is een soort affectieve band die je als kind ontwikkelt. Als het niet goed gebeurt, of met andere woorden, als niet aan alle behoeften van een kind wordt voldaan, kan het kind in schadelijke bevestigingspatronen terechtkomen. Reactieve hechtingsstoornis is hier een van. Deze stoornis wordt gekenmerkt door een emotionele en affectieve geremdheid die kinderen hebben naar hun ouders of verzorgers.

Het is vreemd als een kind geen contact zoekt en het misschien zelfs vermijdt alsof zijn ouders letterlijk van vuur gemaakt zouden zijn. Geen enkel kind wordt met die houding geboren, het is iets dat hij ontwikkelt op basis van de omgeving waarin hij zich bevindt. In gevallen van reactieve hechtingsstoornis zijn kinderen waarschijnlijk in een volledig ongestructureerde omgeving opgegroeid die giftig voor hen was.

Welke omgevingen leiden tot reactieve hechtingsstoornis?

Wanneer we het hebben over reactieve hechtingsstoornis, hebben we het over een omgeving die niet zorgt voor de basisbehoeften van een kind. Deze behoeften kunnen van alles zijn:

• veiligheid
• bescherming
• gezond contact met andere mensen
• eten
• slapen
• gebrek aan pijn

Een voorbeeld hiervan zijn ouders die niet voor hun kind zorgen wanneer het huilt van de honger of kou. Op een bepaalde manier vertellen ze hun kind dan namelijk dat hun schreeuw om hulp volkomen nutteloos is.

Ze hebben geen aandacht voor de meest basale behoeften van hun kind. Daarom ontwikkelt hun kind een houding waarin hij geen energie verspilt aan huilen. Dit verbetert de kans dat hij zal overleven in de omgeving waarin hij vastzit. Maar wat voor situaties kunnen nog meer tot deze stoornis leiden?

Omgevingen die kunnen leiden tot reactieve hechtingsstoornis

• Verzorgers die geen goede ouderschapskwaliteiten hebben: ze zijn niet voorbereid of het ontbreekt ze aan zelfvertrouwen. Ze hebben geen idee wat ze moeten doen en doen niets om beter te worden of meer te leren. Ze houden gewoon vast aan wat ze al weten.
• Verzorgers die hun gevoelens niet uiten: niemand heeft hen laten zien hoe ze hun emoties kunnen uiten. Of misschien hebben traumatische ervaringen ervoor gezorgd dat zij het tegenovergestelde doen: zij kroppen hun emoties op. Het resultaat is echter dat ze niet weten hoe ze genegenheid moeten tonen. Ze weten niet hoe ze hun liefde voor hun kind moeten uiten, dus zal hun kind deze liefde nooit voelen.
• Fysiek of psychologisch geweld: we hebben het specifiek over geweld van hun voogden. Het kan fysiek geweld tegen het kind zijn of zelfs seksueel misbruik.
• Weeskinderen: vaak van voogd verwisselen of opgroeien in een weeshuis kan betekenen dat niemand ooit voor hun behoeften zorgt. Dat leidt meestal tot onzekerheid en een gevoel van verlatenheid.

Kinderen die reactieve hechtingsstoornis ontwikkelen in de omgevingen die we net hebben beschreven, zullen contact met hun ouders of verzorgers vermijden. Dit doen ze omdat ze hebben geleerd dat het toch niet uitmaakt hoe hard ze het proberen, ze krijgen nooit wat ze nodig hebben.

Bovendien maakt een gebrek aan affectie en fysiek contact het moeilijk voor ze om hun emoties en gevoelens te uiten. Ze worden uiteindelijk zelfvoorzienend en verwerpen alles wat hen heeft bezeerd. Er is helemaal geen sprake van een band, ze hebben zich nooit gewaardeerd gevoeld. Dus ontwikkelen ze een reactieve hechtingsstoornis als een manier om zich aan te passen aan de omgeving waarin ze vastzitten.

Terug naar hun roots: gezonde hechting ontwikkelen

Dit alles doet je je waarschijnlijk afvragen… Als de dingen die in onze kindertijd gebeuren zulke stempels achterlaten, is er dan een manier om een ​​reactieve hechtingsstoornis op te lossen? Het antwoord op deze vraag is ‘ja.’

Maar het is heel moeilijk, want je hebt hulp nodig van veel deskundigen. Het is niet genoeg om alleen maar een deskundige op het gebied van psychologie te raadplegen. Je moet ook contact opnemen met een dokter en een maatschappelijk werker. De opvoeding van je kind en een verandering in zijn omgeving moeten ook deel uitmaken van het behandelplan.

De vader, moeder of wettelijke voogd moet de verantwoordelijkheid op zich nemen voor een proces dat lang zal duren. Maar het kan geweldige resultaten opleveren. Het punt is om te proberen een sterke, solide band te creëren. Een veilige band. Het is dus uiterst belangrijk om te werken aan het zelfvertrouwen en de sociale vaardigheden van het kind.

Werkt het echt?

Velen van jullie vragen zich misschien af ​​of dit allemaal echt zal werken om dit probleem op te lossen. Misschien leert het kind gewoon effectief te communiceren met hulpmiddelen die voor hem werken. Vormt zich echt een diepe band? Kunnen we de voortgang alleen zien door middel van de vaardigheden die ze hebben opgepikt?

In deze zin is cognitieve gedragstherapie gericht op cognitieve herstructurering. Het is bewezen dat het werkt voor het veranderen van cognitieve stoornissen die voorkomen dat kinderen gezonde banden vormen. Dit is een bemoedigend feit, vooral voor alle kinderen die in ongestructureerde gezinnen zijn opgegroeid en een reactieve hechtingsstoornis hebben ontwikkeld.

Het hebben van kinderen en het opvoeden van kinderen zijn twee zeer belangrijke dingen. De verantwoordelijkheid rust altijd op de ouders of voogden. Kinderen zijn geen objecten; het zijn mensen die leren van hun vroegste relaties en dezelfde patronen van interactie in de toekomst zullen nabootsen.

Als je je inspant om een zo goed mogelijke ouder te zijn, er beter in te worden en om hulp en ondersteuning te vragen, kun je aan alle behoeften van je kind voldoen. Zo kun je voorkomen dat hij of zij een reactieve hechtingsstoornis ontwikkelt.