Multitasken, een gevaar voor de hersenen

Multitasken, of het doen van veel dingen tegelijkertijd, is geen goede gewoonte voor de hersenen. Hoewel we het vaak als iets positiefs opvatten, is het niet echt productief om je telefoon te gebruiken terwijl je tv kijkt en tegelijkertijd ook met je partner praat. Op die manier kunnen we ons niet concentreren en dit duidt op een gebrek aan cognitieve en relationele effectiviteit (tot het punt waarop sociale netwerken eigenlijk anti-sociale netwerken zijn geworden).

In onze drukke wereld wordt het heden vaak door ons bewustzijn vergeten. We moedigen afleiding aan en wennen ons brein eraan om steeds maar weer van taak te wisselen. Dit heeft ook invloed op de uiting en beheersing van onze emoties.

Stel je voor dat een aardige man een wandelingetje maakt en stopt midden op het kruispunt om na te denken over welke onderwerpen er tijdens het eten ter sprake zijn gekomen toen hij bij zijn schoonouders op bezoek was. We zijn het erover eens dat dit niet echt een geschikte plek is om even in gedachten te verzinken.

Je denkt misschien dat dit voorbeeld overdreven is. Oké, laten we dan een persoon voorstellen die van muziek of een radioprogramma houdt en de gewoonte heeft om met een koptelefoon door een drukke straat te lopen. Hij loopt niet hetzelfde risico als onze denker uit voorbeeld één, maar het is beide niet aan te raden.

Multitasken: het heden à la carte

Onze muziekliefhebber is in het heden omdat hij naar iets luistert op zijn koptelefoon. Maar als je erover nadenkt, is het eigenlijk een pseudo-heden, want de situatie waarin hij zich bevindt is niet natuurlijk.

In die zin is de technologie die we hebben gecreëerd één van de grootste daders die de tijd die we in die nieuwe dimensie doorbrengen heeft verlengd: multitasken. We hebben apparaten waarmee we overal muziek en films mee naar toe kunnen nemen. We zijn veranderd in tijd-optimizers, die koste wat kost ieder moment van de dag iets willen doen wat we leuk vinden.

Het is niet dat we buiten het heden leven vanwege onze zorgen over de toekomst of melancholie naar het verleden; het is meer dat er steeds meer lagen ontstaan om de realiteit te kunnen bereiken.

De werkelijkheid is tijdsverspilling

Als we naar de sportschool gaan, zien we steeds vaker een ongewoon personage. Iemand die op de loopband rent terwijl hij een e-book aan het lezen is en naar muziek uit een koptelefoon luistert.

Het is moeilijk voor ons om ons maar op één ding te concentreren of helemaal op te gaan in wat we aan het doen zijn. We worden bevangen door het gevoel dat we tijd verspillen, dat we lege kanalen hebben waarmee we ook prima iets leuks zouden kunnen doen.

We gaan misschien wandelen met onze partner en hebben het gevoel dat het uitzicht saai is. Het is niet iets dat we ons bewust realiseren, maar het is een gevoel dat we automatisch hebben. Zonder het te realiseren, pakken we misschien onze telefoon om de laatste updates te bekijken van onze sociale netwerken of een e-mail te beantwoorden.

We doen dit zonder ons te voelen alsof we niet luisteren, omdat we gewoon een ander zintuig hebben gebruikt. Het probleem is dat we alleen rekenen op één brein dat niet zo goed is in het doen van twee dingen op hetzelfde moment. Zonder het te weten doen we eigenlijk geen twee dingen tegelijkertijd, maar we gaan steeds heen en weer van de ene naar de andere taak of gedachte, zoals je af en toe naar de keuken gaat om te kijken naar een gerecht dat in de oven staat.

Het behandelt de twee kanalen zoals het gezoem dat door de afwasmachine wordt gemaakt of de bus die van de ene naar de andere halte gaat. Het hangt af van de selectieve veranderingen die voorkomen en niet van wat er in werkelijkheid gebeurt.

We hebben geen geduld meer

Waarom verlaten we de werkelijkheid steeds weer? Waarom zijn we niet in staat om een marge te creëren zodat we iets interessants zien? Waarom voelen we ons alsof we tijd verspillen als we niet aan het multitasken zijn?

Omdat we geen geduld meer hebben. Het geduld om te wachten, maar te wachten op de waarheid en niet door andere dingen te doen. We hebben ook het geduld verloren om te luisteren, omdat wat onze vrienden ons vertellen zo saai is dat we in onze zak graaien om iets leukers te pakken, omdat dit alternatief makkelijker voor ons is om een gesprek mee te voeren en het interessanter te maken. Want wat we op dat moment horen is monotoon en we hebben een technische uitgang in ons gedrag opgenomen die we moeiteloos nemen als manier om uit het heden te ontsnappen.

Misschien worden onze levens steeds drukker, maar we worden ook steeds ongeduldiger als het gaat om het wachten of pauzeren. Het is alsof de stimuli die niet natuurlijk stress veroorzaken worden aangetast door de stimuli die dat wel doen. Alsof we gestrest raken door gewoon even rust te nemen of naar een goede vriend te luisteren. Laten we hier eens over nadenken… willen we dit wel?