Leven tussen de wolven: het verhaal van het verwilderde kind
Marcos Rodríguez Pantoja is een man uit Spanje die na de burgeroorlog als kind midden in de natuur woonde, met wolven als zijn enige gezelschap. Hij vat zijn ervaringen als volgt samen: “Ik heb veel geleerd van wolven, en weinig van mensen.” Niemand zou hebben gedacht dat het Marcos twaalf jaar zou kunnen leven tussen de wolven, en vervolgens als sterke 19-jarige man weer zou worden gevonden.
Gedurende twaalf jaar van zijn jonge leven was Marcos verantwoordelijk voor zijn eigen overleving. Hij leerde hoe hij op zijn eigen voedsel moest jagen, kleding moest maken en in een roedel moest leven.
Zijn vader was te arm om voor hem te zorgen, dus verkocht hij hem aan een geitenfokker. Maar de geitenfokker overleed midden in de wildernis en liet Marcos helemaal alleen achter, toen hij slechts zeven jaar oud was. Marcos voelde echter dat hij zich niet aan de maatschappij kon aanpassen en vond dat de menselijke wereld te oppervlakkig was. “Mensen hebben alleen maar oog voor de kleding die je draagt en of je er goed uitziet of niet.”
Hij kon niet begrijpen waarom mensen zo veel klagen als ze alles hebben wat ze nodig hebben om te overleven en gelukkig te zijn. Zoals hij zelf zegt, was hij gelukkiger bij de wolven, omdat hij leerde jagen en daarom nooit honger had.
Leven tussen de wolven: Marcos, het verwilderde kind
Toen Marcos alleen in de wildernis was, had hij nooit gedacht dat een familie hem zou binnenhalen. Maar wat er gebeurde was dat zijn familie een roedel wolven werd die besloot hem te adopteren.
Hij begon zijn restjes aan de jongen te voeren, waardoor de oudere wolven hem begonnen te vertrouwen en hem gingen behandelen als een van hen.
In tegenstelling tot wat je misschien zou denken, wilde Marcos niet terugkeren naar de maatschappij. Als kind werd hij door zijn stiefmoeder mishandeld, en verwaarloosd door zijn vader. Hij ondervondt zoveel haat, wreedheid, honger en armoede dat hij niets meer met die wereld te maken wilde hebben.
Het verwilderde kind voelde zich geliefd toen hij bij de dieren was. De vossen, ratten, en vooral wolven, zorgden voor hem zoals niemand eerder had gedaan.
Antropoloog Gabriel Janer, die zijn proefschrift over de zaak schreef, merkte op dat Marcos niets heeft verzonnen. Hij probeerde zich een liefde voor te stellen die aan zijn behoefte aan genegenheid voldeed, die hij als kind niet kreeg.
En de wolven konden hem dat geven. Dankzij hen voelde Marcos zich geliefd en dat maakte hem gelukkig. Als hij terugdenkt aan de dag dat de Spaanse politie hem vond en terugbracht naar de maatschappij, weet hij niet of dit nu iets goeds of juist iets slechts was. Vanaf dat moment begon het verwilderde kind als een mens te leven, wat naar zijn mening moeilijker is dan leven tussen de wolven.
Het verwilderde kind begint in de samenleving te leven
Terugkeren naar de maatschappij betekent potentieel ongewenste dingen doen. Dit omvat werken om geld te verdienen, voedsel kopen, de pijn van afgunst en wrok voelen en door anderen gepest worden. Volgens Marcos hoefde hij dat van de wolven helemaal niet te verwachten.
Omdat hij zo weinig ervaring in de maatschappij had opgedaan, profiteerden mensen van zijn naïviteit. “Wat geld was, wist ik niet. Ik begreep niet waarom je geld nodig had om een appel te kunnen eten,” zegt hij.
De maatschappij, de manier waarop we het kennen, laat mensen denken dat we dingen nodig hebben die we echt niet nodig hebben.
Mensen lijden onder valse behoeften, terwijl de meesten van ons al alles hebben wat ze nodig hebben om goed te kunnen leven. We worden gebombardeerd met bedrieglijke advertenties, maar wij zijn degenen die ze macht geven door passief de boodschappen aan te nemen die anderen ons uit eigenbelang sturen.
Lessen die we kunnen leren van de wijsheid van een verwilderd kind
Marcos kan niet begrijpen waarom mensen zo veel klagen in een wereld van zoveel overvloed. We hoeven niet te jagen, we kunnen onze kleren kant en klaar kopen, we hebben schoon drinkwater, en de meesten hebben een dak boven hun hoofd. Dus wat is het probleem?
De samenleving probeert ons te manipuleren om te doen wat anderen willen dat we doen: consumeren. Ze vertellen ons wanneer we wakker moeten worden, hoe we ons moeten kleden en wat we met onze tijd moeten doen.
Daarom lijden we eronder. Deze de-naturalisatie van ons als mens vult ons met angst.
Marcos zegt dat hij zich niet zo voelde. In plaats daarvan leefde hij in het heden. “Ik wist net dat de zon opkwam en dat het later donker werd. Dat was alles.” Deze manier van leven in het heden maakte hem vrijer en gelukkiger.
Niemand van ons zal weten hoe het is om te leven tussen de wolven, zoals Marcos deed. We zouden echter veel beter af zijn als we ons zouden gaan bevrijden van deze belachelijke behoeften.
We zouden lichter moeten lopen en ons bewust moeten worden van de overvloed om ons heen. Zo krijgen we duidelijkheid en kunnen we het onnodige lijden loslaten.
