Lang leve de antiprinsessen!

Nadia Fink is een Argentijnse schrijfster die op het idee kwam om een collectie verhalen te schrijven over vrouwen die breken met het stereotype van de sprookjes. Het zijn verhalen die geschreven zijn voor kinderen en ernaar streven om de seksistische ideeën die door Disney-prinsessen en Barbie en andere clichés worden gepromoot, omver te werpen.

Hoewel we in de eenentwintigste eeuw leven, is het vrouwelijke stereotype nog zeer actueel. In kinderverhalen wordt de prinses nog steeds als de ideale vrouw gezien en hierdoor wordt het stereotype versterkt en al vanaf jonge leeftijd ingeprent.

Videogames en veel grote Hollywoodproducties geven dat beeld door aan kinderen. Kortom, al vanaf de kindertijd wordt ons geleerd om een gedateerd idee te hebben van rolpatronen.

Vrouwen in sprookjes

De traditionele sprookjes hebben allemaal een vergelijkbare vertellende structuur. Het zijn allemaal geweldige liefdesverhalen, waar het centrum van het conflict een vrouw is met een oneerlijke speling van het lot. Allemaal, zonder uitzondering, lossen het probleem op twee manieren op: de magische tussenkomst van een andere vrouw, de goede fee, en de uiteindelijke redding dankzij een prins. Deze verhalen eindigen met de promotie van de hoofdrolspeelster tot prinses in een betoverd koninkrijk. Dit soort plot en deze oplossing worden honderd keer opnieuw gebruikt, met duidelijke aanpassingen voor andere series en moderne films.

Maar waarom zijn deze verhalen negatief als uiteindelijke rechtvaardigheid en het winnen van geluk?

Het lastigste deel van deze verhalen is dat ze de essentie van vele waarden verstoren. Ze verbinden bijvoorbeeld goedheid en schoonheid met elkaar. Een prinses is altijd goed, maar ook mooi. Er zijn geen lelijke prinsessen. De lelijke personages zijn degene die tegen haar samenzweren, omdat ze jaloers zijn.

Ze prenten ook het idee in dat de grootste triomf van een vrouw het vinden van haar prins is, waardoor een misvatting van het begrip liefde ontstaat. Bij ware liefde begint het verhaal waar het sprookje eindigt. We leven niet lang en gelukkig, maar samenleven is een van de moeilijkste uitdagingen voor een koppel. En er is geen prins, maar een man van vlees en bloed die niet altijd de verwachtingen van het meisje dat hem wil idealiseren waar kan maken.

Uiteindelijk leiden dit soort fantasievolle uitwerkingen tot frustratie en ongelukkigheid. Hoewel het moeilijk te geloven is, lijden veel mensen gedurende hun hele leven, doordat ze niet de ideale man of vrouw vinden, in plaats van dat ze gelukkig zijn met het leven zoals het is.

De antiprinsessen

De twee antiprinsessen waar Nadia Fink haar verhalenbundel mee begon, zijn Frida Kahlo en Violeta Parra, twee vrouwen die niet op een prins zaten te wachten die hen kwam redden en ze hoefden ook zichzelf niet te redden.

In hun liefdesverhalen zijn er tegenstellingen, verlating en misverstanden. Er zijn ook geweldige prestaties en persoonlijke ontwikkelingen onafhankelijk van de wisselvalligheden van de liefde. Deze verhalen representeren een nieuw soort interesse: een interesse in de echte wereld.

Frida Kahlo was niet de typische engelachtige blondine die haar droomprins vond. Ze was een vrouw die al van jongs af aan leed aan een ziekte, die een gepassioneerd en tegenstrijdig liefdesverhaal beleefde met een man die helemaal niet leek op Ken, Barbie’s eeuwige liefde. Het interessante aan dit verhaal is dat het tot uiting kwam in Frida’s schilderijen: een poëzie van afbeeldingen.

Violeta Parra, de grote Chileense artiest, leefde niet lang en gelukkig. Ze scheidde van haar eerste echtgenoot en de eerste dochter die ze kreeg met haar tweede echtgenoot stierf op tweejarige leeftijd. Het beroemde lied “Gracias a la vida” schreef ze vlak nadat ze een poging tot zelfmoord had gedaan. En het prachtige “Volver a los 17” was geschreven voor Peter Messone, die 21 jaar ouder was dan zij. Ze was zeker net het type vrouw dat een Disney-verhaal zou inspireren.

Er zijn veel antiprinsessen in het echte leven, die een diepe indruk hebben gemaakt op de wereld doordat ze weigerden om zich te gedragen als het stereotype. Getalenteerde vrouwen met geweldige persoonlijkheden, in staat om de confrontatie aan te gaan met vooroordelen en het lef om vrij te zijn. Dus we kunnen zeker zeggen: lang leven de antiprinses!

–Afbeeldingen van Benjamin Lacombe–