Lachen als het kan en huilen als het nodig is
– “Laat ze gaan, Lucia, zei haar grootmoeder ergens vandaan.”
– “Wie?”
– “De tranen! Soms lijkt het alsof er zoveel tranen zijn dat het voelt alsof je erin zult verdrinken, maar dit is niet het geval.”
– “Denk je dat ze er op een dag niet meer uit zullen komen?”
– “Natuurlijk!”, antwoordde haar grootmoeder met een lieve glimlach. “Tranen blijven nooit te lang hangen, ze voeren hun taak uit en gaan dan weer weg.”
– “En welke taak voeren ze uit?”
– “Ze bestaan uit water, Lucia! Ze reinigen en zuiveren… net als de regen. Alles ziet er anders uit nadat het geregend heeft… De regen weet waarom.”
Helaas staat onze maatschappij het niet echt toe dat we huilen. Wanneer we onszelf echter toestaan onze gevoelens te uiten, dan is dit een bron van bevrijding die we met beide handen moeten vastpakken. Daarom moeten we die innerlijke stem, die ons blijft vertellen dat volwassenen en sterke mensen niet huilen, leren los te laten.
Na regen komt altijd zonneschijn
Je moet onthouden dat alles vluchtig is. Dat wil zeggen: hoewel de duisternis je momenteel misschien omhult, zul je geleidelijk aan het licht weer beginnen te zien.
Om onze gevoelens te kunnen begrijpen en de verschillende manieren waarop deze gevoelens zich kunnen manifesteren wat duidelijker te kunnen zien, moeten we erover nadenken of datgene wat ons dwarszit buiten ons ligt of dat het daarentegen juist in onszelf zit.
We weten dat het verbergen van onze droefheid deel uitmaakt van een reeks van verdedigingsmechanismen die we gebruiken als schild om ons achter te verstoppen. Wanneer we ons echter proberen te beschermen voor ‘wat anderen denken’, laten we onze eigen identiteit verdrinken en boycotten we onze eigen zelfontdekking.
We kunnen onze emoties niet ontkennen
We hoeven niet eens te proberen om ons verdriet te overwinnen of te denken dat het ooit overwonnen zal worden. Het is dus ook helemaal niet nodig om conflicten te creëren tussen onze gevoelens. Als je erover nadenkt, zul je je realiseren dat het vrij onproductief is om jezelf tegen te werken.
We moeten hetgeen de maatschappij ons heeft geleerd afleren en onze innerlijke demonen omarmen. Dit zijn namelijk niet de schurken uit films.
Er bestaat niet één ‘juiste’ manier om je gevoelens uit te drukken, iedereen heeft namelijk zijn eigen manier om zijn gevoelens te tonen. Aangezien onze gevoelens altijd bij ons zullen zijn, moeten we leren ze te accepteren en op natuurlijke manier met ze om te gaan, zonder geweld, ze handhaven en koppelen aan ons lichaam.
Stop je gevoelens niet weg, maar ervaar ze
Het is erg aannemelijk dat je meer dan eens hebt geprobeerd om je gevoelens in bedwang te houden binnen de mentale muren die je zelf hebt opgebouwd. Door dit te doen, voedt je echter een aantal ongezonde emoties. Verdriet is bijvoorbeeld gezond, maar wanneer dit verdriet zich opstapelt en je het alsmaar binnenhoudt, dan kan het heel ingewikkeld worden en kun je zelfs depressief worden.
Met andere woorden: in overdaad is alles slecht en als je jezelf van binnen vervuilt, dan is het zelfs nog slechter. Dat houdt in dat je op dezelfde wijze moet luisteren naar irritaties in jezelf als naar verdriet en vreugde. Hierdoor voorkom je namelijk dat deze emoties zich transformeren tot monsters als woede, depressie of overdadig optimisme, die ons alleen maar problemen bezorgen.
Gooi je emoties eruit en luister goed naar de boodschap die ze op je over proberen te brengen. Doe je dit niet, dan zul je een last genereren die zal resulteren in emotionele verstikking.
Lach dus wanneer het kan en huil wanneer het nodig is. Vergeet daarnaast niet dat je tranen van tijd tot tijd wel op moeten duiken om je te helpen het leven, en vooral je innerlijk, wat duidelijker te kunnen zien.
