Ik hou van mijn kinderen, maar ik haat het moederschap

Het is nog steeds een taboe om je negatief uit te laten over het moederschap. Ondanks dit feit wilde socioloog Orna Donath meningen over moederschap die anders waren dan vreugde onderzoeken. Zij publiceerde haar bevindingen in het boek ‘Regretting Motherhood: A Sociopolitical Analysis’. Dit is een boek dat veel aandacht trok toen het werd gepubliceerd in landen als Duitsland of Frankrijk, waar moederschap wordt vereerd en institutioneel wordt ondersteund door middel van veel institutionele en economische hulp.

Helaas wordt een studie die zich bezighoudt met het betreuren van het moederschap van te voren al bekritiseerd, ongeacht hoe belangrijk de analyse kan zijn. Ondanks een controversiële titel lijken de ervaringen niet erg controversieel te zijn. Er was een hoog niveau van acceptatie en begrip voor de verhalen van sommige moeders. Verhalen waarin hun ervaring wordt uitgelegd en waarin veel vrouwen zichzelf hebben kunnen herkennen.

In deze studie wordt geanalyseerd hoe sommige moeders het moederschap of een deel daarvan ervaren als iets negatiefs. Zij wijzen ook op de onverwachte en ongewenste impact van deze nieuwe rol in hun leven. De moeders houden van en zorgen voor hun kinderen. Toch blijkt dat, door verschillende oorzaken, het moederschap zelf of de ervaring van het opvoeden van een kind voor velen van hen onbevredigend en frustrerend is.

Wat het moederschap betreft, zijn niet alle standpunten hetzelfde

Voordat je een vrouw beoordeelt op haar ervaring als moeder, moet men tenminste interesse tonen in wat ze te zeggen heeft. Toon een echte wil om te luisteren. Zij zijn de hoofdpersonen van hun verhalen, waarin ze niet als heldinnen of supermoeders worden uitgebeeld. In plaats daarvan willen ze gewoon worden gezien als vrouwen die hun eigen meningen hebben over het leven.

Gevallen zoals dat van de beroemde Franse actrice Anemone, die op televisie vertelde hoe ze zich met de controversiële studie had kunnen identificeren. Ze houdt van haar kinderen, maar voelt dat ze veel gelukkiger zou zijn geweest als ze er niet voor had gekozen om moeder te worden.

Oprecht en open vertelde de actrice over hoe ze altijd gefascineerd was door het idee van onafhankelijkheid. Toch was ze op een bepaalde manier bezweken onder de druk om ​​moeder te worden. Daarom besloot ze kinderen te nemen ‘zonder echt te weten waarom’.

De verhalen van ongelukkige moeders

Andere anonieme moeders vertellen dat ze in sommige gevallen de meest diepgaande eenzaamheid hebben ervaren. Zij hebben ervaren dat hun beslissing niet de juiste was toen ze de realiteit van het opvoeden van een kind onder ogen moesten zien. Ondanks dit feit benadrukten de deelnemers aan het onderzoek het onderscheid tussen hun kinderen en de ervaring (het moederschap zelf). De meeste van hen leggen de nadruk op hun liefde voor hun kinderen, maar ook hun haat voor de ervaring van het zorgen voor die kinderen.

De vrouwen noemden eenzaamheid en een grote hoeveelheid stress door de onverenigbaarheid van hun verschillende rollen. Deze rollen omvatten vrouw zijn, moeder zijn en werken. Maar ze openbaarden ook meer intieme details, zoals het gevoel dat ze een deel van hun vrijheid zijn verloren. Of dat ze niet meer op dezelfde manier van hun seksualiteit genieten en zich vreemden in hun eigen leven voelen.

De vrouwen wezen er ook op dat als ze geen kinderen hadden gehad, ze een leegte en sociaal stigma zouden hebben gevoeld. Maar alleen omdat ze nu weten wat ze weten, doordat ze al moeder zijn geworden.

In deze verhalen kun je de bitterheid en het wantrouwen ten opzichte van bepaalde sociale sectoren voelen. Want in de eerste plaats wordt moederschap geëist, bijna als een verplichting. Maar later voelen de moeders zich niet gesteund in hun werk. Ze worden een soort slaaf van wat de ‘beste ervaring die een vrouw kan hebben’ had moeten worden.

De mogelijke oorzaken van deze ontnuchtering

Deze ervaringen vonden natuurlijk door de eeuwen heen al plaats. Tegenwoordig zijn ze gewoon zichtbaarder geworden voor de wereld. De vraag naar nakomelingen, de druk van de biologische klok, de enorme sociale en morele eisen omtrent vrouwelijke seksualiteit en de hoge verwachtingen hebben altijd al veel frustratie veroorzaakt bij een groot aantal vrouwen. Vrouwen die zich onder druk voelen gezet of voor zichzelf hebben besloten om moeder te worden.

Maar tegenwoordig ontdekken we nieuwe realiteiten. Zoals de opname van vrouwen in de arbeidsmarkt, wat de meeste mensen vieren en verdedigen. Zo stellen vrouwen nu de beslissing uit en wordt het proces in social media gedenaturaliseerd.

Als het moederschap vroeger als een bijna mystieke daad werd gezien, is dat idee nu vermengd met andere concepten. Een van deze concepten is bijvoorbeeld het concept van de supermom. Een supermom geeft zich volledig over aan het moederschap, en kan haar figuur bijna onmiddellijk herstellen. Ook behoudt ze hetzelfde leven als ze deed voordat ze kinderen had.

We zien voortdurend vrouwen in de aandacht staan op Instagram, tijdschriften of sociale netwerken, een geïdealiseerde versie van de processen van zwangerschap, geboorte, borstvoeding en herstel na de geboorte. Het is niet dat vrouwen tijdens dit hele proces hun geluk niet kunnen tonen. Het probleem ligt in het feit dat ze alleen een proces tonen dat vrij is van moeilijkheden en eisen.

Meteen worden een groot aantal vrouwen verleid door dit beeld van zwangerschap. Wat ze zich niet realiseren is dat hun economische mogelijkheden en ondersteunende groep niet lijkt op de afbeelding die ze idealiseren.

Stop idealen en ga echt helpen

Op dit moment zijn er veel sociale bewegingen die pleiten voor echte familiehulp en gratis moederschap. Maar wel een die veel meer beschermd en sociaal aanvaard is. Elke vrouw heeft haar eigen verhaal en haar eigen psychologische kenmerken. Dit leidt tot een subjectieve en unieke ervaring van het moederschap.

Sommigen kunnen er spijt van hebben, terwijl ze nog steeds van hun kinderen houden, anderen betreuren het misschien niet en genieten met volle teugen. Anderen (in de meeste gevallen) hebben tegenstrijdige gevoelens, en weer anderen voelen zich overweldigd door specifieke aspecten van de opvoeding en het temperament van hun kinderen.

Hoe dan ook, ieder van hen zou zich ondersteund en gesteund moeten voelen door de maatschappij. Een samenleving die echt een sociaal model en werkmodel integreert en bevorderlijk is voor het ervaren van een bevredigend moederschap.

Een uitgeputte vrouw zal het moeilijk vinden om het gewicht van het opvoeden van een kind op de lange termijn te dragen. Vooral als de taken binnenshuis niet worden gedeeld en er ook geen sprake is van institutionele ondersteuning. Dit kan dingen zoals kinderopvang, deeltijdwerk en eerlijk loon omvatten. Niet alleen omdat we een generatie opvoeden, maar omdat de huidige generatie moeders deze ondersteuning nodig heeft. Deze moeders hebben het nodig om ons naar een niet zo geïdealiseerd beeld van het moederschap te leiden. Bovendien, een beeld dat veel meer gerespecteerd en ondersteund wordt door de samenleving.