De dappere ridder en de wereld: een inspirerend verhaal
We besloten om dit inspirerende Pedro Pablo Sacristán-verhaal te vertellen. Het begint in een ver koninkrijk waar een dappere ridder woonde. Hij was zo dapper dat hij veel fascinerende personages redde die zijn hulp nodig hadden.
Hij had tegen monsters, woedende draken en boze ogers gevochten. De ridder had ze allemaal verslagen en om die reden werd hij beschouwd als de meest moedige ridder aller tijden. Onze dappere ridder raakte echter plotseling uitgekeken op sprookjes.
Hij wist al die fantastische wezens te verslaan en vond dat hij iets nieuws moest proberen. Daarom besloot hij de sprookjes te verlaten en de echte wereld te bezoeken. Hij wilde namelijk nieuwe en fascinerende uitdagingen vinden die dat binnenvallende gevoel van verveling op afstand zouden houden.
De ridder gaat naar de echte wereld
Dankzij de spreuken van de heksen, die hij uit het hoofd kende, verliet de dappere ridder zijn fantasiewereld en kwam hij naar de echte wereld. Hij werd heel blij van alles wat hij daar zag. Hij begreep echter vanaf het begin dat er een zeer krachtige dreiging was in deze nieuwe wereld.
De gezichten van mensen weerspiegelden het namelijk, en hij kon niet wachten om het onder ogen te zien. De mensen om hem heen keken erg bedroefd. Ze liepen de straat uit en keken heel ernstig. Ze hadden haast en het was duidelijk dat angst hen domineerde.
Sterker nog, ze tolereerden bijna niet dat iemand hen benaderde en ze zagen er erg gespannen uit. De dappere ridder dacht daarmee dat dit een geweldige kans zou zijn om de vijanden van de echte wereld onder ogen te zien en een prachtig hoofdstuk te schrijven in een inspirerend verhaal.
Hij doorzocht elke straat en hoek, maar zag niets dat angst aanwakkerde. De tijd verstreek en hij begreep nog steeds niet waar al die gespannen ogende mensen met een doffe blik in hun ogen bang voor waren.
Hoe veel hij ook zocht, de ridder kon geen draken, heksen, ogers of iets anders vinden dat deze mensen pijn kon doen. Hij was in de war, dus besloot hij terug te keren naar zijn fantasieland.
“Lachen is de zon die de winter van het menselijke gezicht verdrijft.”
-Victor Hugo-
De wijze man van het inspirerende verhaal
In de sprookjes woonde een oude wijze man die vele vorsten en gewaagde ridders hadden ingeschakeld voor hulp. Onze held vond hem mediterend bij een rivier in een betoverd bos. Zonder aarzelen benaderde hij hem om te zien of hij hem kon vertellen waar die mensen zo bang voor waren.
De oude man leek erg geïnteresseerd in de vraag van de dappere ridder. Na een tijdje nadenken vertelde hij hem dat hij het antwoord niet wist. Hij zei hem de volgende dag terug te komen omdat hij moest studeren en mediteren over deze zaak.
De wijze man vroeg hem om de volgende dag weer af zouden spreken, zodat hij hem een antwoord kon geven. De dappere ridder ging de volgende dag naar de oude man. De oude man vertelde hem vervolgens dat er geen slechte monsters, geen ogers en geen tovenaars in de echte wereld waren.
Daarom moesten mensen vijanden uitvinden. Het probleem was dat de vijanden binnenin henzelf woonden. Die vijanden waren hebzucht, jaloezie en gebrek aan liefde. Hoe dapper hij ook was, de ridder zou hen niet kunnen verslaan omdat ze erg gevaarlijk waren.
De dappere ridder keert terug
De held van ons inspirerende verhaal zou het echter niet snel opgeven. Daarom besloot hij, ondanks de waarschuwingen van de oude wijze man, terug te keren naar de echte wereld en de mysterieuze vijanden confronteren die zijn inwoners terroriseerden. Hij was klaar om met ze te vechten.
De dappere ridder bood zijn nobele diensten aan iedereen aan. De mensen reageerden echter alleen met onverschilligheid en wantrouwen. Het leek alsof niemand een einde wilde maken aan die angsten. Ze waren niet geïnteresseerd in verandering, zelfs niet als deze ten goede was. Dus ze wilden geen hulp.
Geteisterd door de houding van de bewoners van de echte wereld, ging de ridder wandelen in een bos. Hij was zo afgeleid dat hij op een grote steen in de weg struikelde en viel.
Op dat moment hoorde hij luid gelach. De ridder zag dat een kind naar hem lachte omdat hij viel. De ridder voelde zich boos en wilde hem aanvallen totdat hij opeens de helderheid in zijn ogen zag.
“Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.”
-Charlie Chaplin-
De jongen lachte heel hard en leek niet bang. Dat is toen onze dappere ridder het begreep. De enige manier om die angsten te beëindigen was door lachen en onschuld. Dat was het antwoord. Vanaf dat moment reist de ridder de wereld rond om iedereen aan het lachen te maken zodat ze weer onschuldig kunnen zijn.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Urbina, L. G. (1946). Cuentos vividos y crónicas soñadas. (Vol. 35). Porrúa.
