Dit zijn de belangrijkste relatie-redenen die koppels opbreken

In één van de scènes uit de film Jeugd van Paolo Sorrentino,  vraagt Rachel Weisz – de hoofdrolspeelster –  haar vader (Michael Caine) herhaaldelijk waarom haar echtgenoot een andere vrouw verkiest. Die probeert op subtiele wijze ieder antwoord te ontwijken, maar aangezien zijn dochter geen genoegen neemt met ”dat is mij een raadsel”, zegt hij uiteindelijk: omdat ze zo goed is in bed. Dit toont aan dat bij gebrek aan een gegronde reden om het uit te maken, koppels toch liever nog een valse verklaring verzinnen, om zichzelf daar zogenaamd mee te beschermen (tegen kritiek).

Waarom koppels uit elkaar vallen

Het scheidingspercentage was nog nooit zo hoog. Ook niet-getrouwde stellen is slechts zelden een lang (samen)leven beschoren. Uit angst voor de reactie van onze partner, verschuilen we ons vaak achter afgezaagde platitudes, zoals ‘Het ligt niet aan jou, maar aan mij’, ‘Ik ben niet verliefd meer’, of ‘Ik ben verliefd geworden op iemand anders’. Op de achtergrond echter, spelen motieven die we niets eens hardop durven uit te spreken. Laten we nader ingaan op enkele van deze veel voorkomende, onheil (en breuk) voorspellende oorzaken.

Geen communicatie

Zowel in prille liefdes als binnen langdurige relaties bestaat of ontstaat er bij beide partners dikwijls een behoorlijke angst om hun gevoelens openlijk te uiten. Die aarzeling en beduchtheid worden alleen maar erger naarmate de één, of juist de ander, zich niet langer echt kwetsbaar durft op te stellen. Ofwel uit een instinctieve en intuïtieve reflex: ‘ik wil hem of haar geen pijn meer doen, en vooral geen pijn gedaan meer worden’. Ofwel uit chronisch wantrouwen: de rivaliserende partners maken immers mogelijk misbruik van gevoelige informatie, zowel vertrouwelijk gedeelde gedachten als intiem getoonde emoties, om daar later meningsverschillen in hun eigen voordeel mee te beslechten.

Tegelijkertijd twijfelen we of de ander onze waarheid wel kan aanhoren, of hij zich wellicht beledigd zal voelen, of zelfs wraak zal willen nemen door direct iets vervelens terug te zeggen – ook al hadden we het eigenlijk helemáál niet zo bedoeld. Aldus blijven we dingen opkroppen, inslikken en innerlijk ontkennen – puur om wederzijdse verwijten en gemeen gekibbel te voorkomen. Toch stapelt de frustratie en het onbegrip zich van binnen steeds verder en verder en verder op… en we weten allemaal wat er dan – vroeg of laat – gebeurt: hetzij de woede-explosie, hetzij de depressie-implosie.

Blijk geven van onverschilligheid

Walter Riso beweert, in zijn boek ‘Praktische Handleiding Om Niet Te Lijden Aan De Liefde’, dat niets een relatie zo genadeloos ondermijnt als onverschilligheid. Desinteresse is het meest corrosieve zuur dat een koppel maar te verduren kan krijgen. De onderliggende boodschap is namelijk onloochenbaar: ‘Ik geef geen zier (meer) om je. Het kan me niet schelen wat je voelt, denkt of doet.’

Om het nog erger te maken, is deze affectieve bekoeling – wanneer partners zich niet langer om elkaar bekommeren – vaak vermengd met trots. Waarom? Hoe reageer jij normaal gesproken als iemand jou negeert, wegwuift, doet alsof je niet bestaat? Het is zeer gebruikelijk om diegene met gelijke munt terug te betalen. Wie weigert met mij te praten, hoeft zelf ook geen woord van mijn kant meer te verwachten. Kortom: onverschilligheid is niet alleen de doodsteek voor onze relaties, het maakt ons ook nog eens reuze koppig.

Niet bereid om compromissen te sluiten

Dit punt moet begrepen worden in onze moderne, sociaal- en economisch mobiele context. De meeste jonge mensen – nog veel meer dan vroeger – hebben bepaald geen haast om zich te binden, en willen graag zonder tijdsdruk genieten van hun flierefluitende vrijheid. In hun beleving duurt het leven namelijk nog lang genoeg, en hoeven ze niet per se nu al hun vaste, laatste en enige partner te kiezen. Dit eenentwintigste eeuwse fenomeen – dat men zich steeds minder wil of zelfs kan committeren – komt voort uit de vrees om überhaupt iets te missen, of uit te sluiten. Alle mogelijkheden open- en toelaten, zonder zich daarover te hoeven verantwoorden, klinkt veel aantrekkelijker.

Bij ouderen is de situatie over het algemeen wat gecompliceerder, omdat hun angsten een andere oorsprong, en functie, hebben. Met reeds één of meerdere gestrande relaties achter de rug, waarin ze zich bovendien bedrogen of verlaten voelden, zijn zij er extra op beducht om niet opnieuw gegriefd te worden. Dat is waarom zij wel twee keer nadenken vooraleer ze zich echt weer openstellen voor iemand, of voor de liefde sowieso.

Behalve eerdergenoemde groepen zijn er ook nog ouders met kleine kinderen die nieuwe relaties aangaan, waardoor de beslissingen die zij nemen niet alleen henzelf betreffen en beïnvloeden; elke vergissing raakt onherroepelijk ook hun kroost.

Een derde persoon

De liefde is niet noodzakelijkerwijs eeuwigdurend, en daarom geen permanent gegeven. Zoals al het andere, zijn ook onze gevoelens aan verandering onderhevig. Zelfs de liefde zelf kent vele gezichten en gedaantes. De graadmeter is niet simpelweg om meer of minder te houden van deze of gene. Het gehele spectrum  – van hoe mensen onderling genegenheid tonen, geven en ontvangen – staat ons, in al haar subtielste nuances, volledig ter beschikking.

Waarom relaties stuklopen volgens de wetenschap

Een aantal wetenschappers van de Universiteit van Ontario in Canada selecteerde in totaal 6500 mannen en vrouwen om te analyseren waarom romantische relaties beëindigd worden.

In deze studie werden bij iedere deelnemer diverse interviews afgenomen, en concludeerden de onderzoekers uiteindelijk dat de volgende drie gebreken relaties het vaakst de kop kosten:

Te weinig gevoel voor humor

Humor is en blijft broodnodig binnen alle facetten van ons leven – persoonlijk, professioneel, en in relaties. Iemand die ons kan laten lachen, en die een goed gevoel voor humor heeft, wint ons spontaan voor zich, die doet ons plezier, maakt ons blij en gelukkig.

Samen met onze partner leren lachen, de pret delen, brengt ons dichter tot elkaar, terwijl te serieus zijn, en niet meer kunnen relativeren, de relatie juist zwaar, gespannen en geladen maakt. Iemand die altijd ernstig of verdrietig is, heeft alleen al qua aanwezigheid en energie een negatieve, belastende impact op zijn sociale omgeving.

Gebrek aan vertrouwen

De liefde, ook volgens de bevindingen van de zo-even aangehaalde studie, kan niet bestaan zonder vertrouwen. Als we erachter komen dat de ander tegen ons heeft gelogen, of willens en weten dingen heeft verzwegen, dan krijgt dit basale vertrouwen een flinke knauw.

Verloren vertrouwen in ere herstellen, weer in genade aangenomen worden, is een kwestie van tact en groot geduld. De opgave is des te lastiger en delicater, omdat we eerst een hele hoop argwaan, scepsis en cynisme moeten oplossen en wegnemen.

Het afsterven van de intimiteit

Wanneer partners elkaar niet langer aanraken – vrijen, kussen, knuffelen enz. – voorspelt dat vaak niet veel goeds voor de verhouding. Geen intieme momenten met je partner meer willen delen – inclusief seks – is een vorm van onverschilligheid, en corrumpeert, als zodanig, de relatie.

In het bevlogen begin van de romance staat het seksuele verlangen, de erotische aantrekkingskracht, doorgaans centraal, maar na verloop van tijd neemt de routine het geleidelijk over, en smachten we niet op dezelfde manier naar onze partner. Ons lichamelijke liefdesleven wordt haast ongemerkt van het podium verdrongen door allerlei belangen en besognes die eigenlijk niet op de eerste, tweede of zelfs derde plaats horen te komen.

Hoe doorsta je een relatiebreuk?

Wie heeft er nu niet een pijnlijke relatiebreuk meegemaakt? En hoe handelden we hierna? Soms zijn we onvolwassen en storten we in elkaar of proberen we de ander de schuld te geven. Er razen ontzettend veel gevoelens door ons lijf…  Lees meer .