Aaron Beck en zijn nieuwe model voor depressie

De bekende cognitief psycholoog Aaron Beck, bekend vanwege het revolutioneren van ons begrip over depressie en de behandeling daarvan, heeft recentelijk een artikel gepubliceerd in Clinical Psychological Science waar hij zijn theorie update, genaamd “Een verenigd model voor depressie: het integreren van klinische, cognitieve, biologische en evolutionaire perspectieven”. In dit artikel stelt hij het verenigd model voor depressie voor gebaseerd op klinische, cognitieve, biologische en evolutionaire perspectieven.

In dit nieuwe verenigde model voor depressie hebben Beck en zijn collega Keith Bredemeier, beide professoren aan de Universiteit van Pennsylvania, geprobeerd om de ontdekkingen in al deze disciplines samen te brengen, d.w.z. de klinische, cognitieve, biologische en evolutionaire ontdekkingen, om middels hun model een meer globale en coherente uitleg van depressie te geven.

Met dit alles hebben ze een nieuw model weten te ontwikkelen dat aandacht besteedt aan de symptomen en de natuurlijke loop van depressie, maar bovenal beklemtoont het de aanleg van mensen om te herstellen. In dit artikel zal ik proberen uit te leggen wat dit nieuwe model voor depressie precies inhoudt en welke implicaties het heeft.

“Alle bevindingen gerelateerd aan depressie kunnen worden samengebracht om zo een volledig model van de ziekte te geven, dat zijn raadselachtige kenmerken uitlegt.”

Wat houdt het Verenigd model voor depressie in?

Dit Verenigd model voor depressie is gebaseerd op de veronderstelling dat depressie een aanpassing is van het verlies van de essentiële menselijke middelen die toegang bieden tot de basisbehoeftes in het leven van een individu.

Dit alles betekent dat het verlies – niet per se de dood – van een familielid, een partner of een vriend het risico op een depressie vergroot, vooral bij mensen die andere risicofactoren met zich mee dragen voor de ontwikkeling van deze aandoening. Dus dit verlies wordt door deze mensen waarschijnlijker gezien als een verwoestend en onoverkomelijk verlies.

Na dit verlies leiden de verhoogde fysiologische reactiviteit en de cognitieve vooroordelen ertoe dat deze individuen, die in het algemeen al meer kans hebben op een depressie, hun negatieve overtuigingen over zichzelf, de wereld en de toekomst activeren, wat ook wel de ‘negatieve cognitieve triade’ wordt genoemd.

Deze overtuigingen ontketenen emoties zoals bedroefdheid, anhedonie en schuldgevoelens. Dit zijn stuk voor stuk karakteristieken van depressie, evenals de fysiologische reacties en gedragsreacties, waaronder terugtrekking en inactiviteit.

Deze inactiviteit ontketent door het verlies is logisch: het is het resultaat van het individu dat energie probeert te conserveren in aanwezigheid van de perceptie van het verlies aan middelen waaraan hij of zij lijdt. Met andere woorden: inactiviteit heeft een beschermend doel en dient als energiebesparing, omdat het bang is voor de mogelijkheid dat andere behoeftes bedreigd zouden kunnen worden.

Naarmate de tijd vordert zal het ‘depressieproces’, dat bestaat uit het sparen van energie, deze negatieve overtuigingen versterken. Aangezien de persoon haarzelf of hemzelf isoleert, verliest hij of zij de dagelijkse versterkingen.

Het is belangrijk erop te wijzen dat dit proces gestopt kan worden wanneer deze mensen hun vitale bronnen herstellen, of het nu dankzij nieuwe informatie is en zij zo hun negatieve vooroordelen ‘corrigeren’ of dankzij het feit dat de situatie zelf verandert. Externe factoren zoals de steun van vrienden en familieleden, de begeleiding van een psychotherapeut en biologische behandeling (bijvoorbeeld antidepressiva) kunnen helpen om de cirkel van depressie de kop in te drukken.

Toch zeggen Beck en Bredemeier aan het einde van hun artikel dat ze hopen “dat dit model verdere ontwikkelingen van nieuwe (en meer geïntegreerde) benaderingen voor de behandeling en preventie van depressie zal stimuleren”, wat betekent dat ze kunnen voortborduren op hun Verenigd model in toekomstige publicaties met nieuwe bevindingen.

Hoe is het Verenigd model anders dan de Cognitieve theorie van depressie?

Als je niet bekend bent met de Cognitieve theorie van depressie van Aaron Beck, zijn er op zijn minst twee duidelijke aspecten te benoemen die deze twee theorieën van elkaar onderscheiden.

De eerste is het zogenaamde ‘depressieproces’, dat afstamt van het evolutionaire doel van inactiviteit en isolatie die zo specifiek zijn voor depressieve mensen als een vorm van energiebehoud. Dit ‘conservatieve beleid’ is de consequentie van je verloren voelen in een wereld van emotionele verliezen, en dus pas je je aan aan de nieuwe situatie.

Deze vooruitgang biedt een een nieuwe verklaring voor het grote succes van cognitieve gedragstherapie, vooral die is gebaseerd op gedragsactivatie als een essentieel onderdeel van de therapie. Deze behandeling helpt dit proces van inactiviteit dat wordt veroorzaakt door de depressie te stoppen.

Het tweede punt dat wordt aangedragen door deze theorie heeft te maken met de inclusie van biologische elementen als deelnemers van de depressie. We hebben het over de fysiologische reacties in deze mensen die worden veroorzaakt door de ervaring van verlies, waardoor het de positieve werking van antidepressiva als een effectieve behandeling voor depressie verklaart.