Waarom de geestelijke gezondheid van psychologen een taboeonderwerp is

De geestelijke gezondheid van psychologen is een taboeonderwerp. Een groot deel van de samenleving gaat ervan uit dat zij geen geestelijke gezondheidsproblemen kunnen hebben of dat zij, als zij die hebben, onmogelijk goed in hun vak kunnen zijn.

Geschreven en geverifieerd door de psycholoog Cristina Roda Rivera.

Laatste update: 27 december, 2022

De geestelijke gezondheid van psychologen is vaak een taboeonderwerp. Verschillende studies tonen echter aan dat de prevalentie van geestelijke gezondheidsproblemen in deze groep vrijwel gelijk is aan die in andere bevolkingsgroepen, met de toevoeging van een groter geïnternaliseerd stigma.

Psychologen moeten niet alleen hun problemen verbergen, maar ze moeten ook leren om ze te camoufleren met academische en professionele maskering. Het is niet genoeg voor hen om emotioneel stabiel te zijn , ze moeten die stabiliteit ook laten zien, om anderen te kunnen behandelen. Tenminste, dat is wat de meesten van ons geloven.

Dat gezegd hebbende, er is geen wetenschappelijk bewijs dat aantoont dat psychologen met een “normatieve of acceptabele” geestelijke gezondheid beter in staat zijn om advies te geven. Uiteraard kunnen psychologen, net als iedere andere beroepsbeoefenaar, lijden aan bepaalde psychische stoornissen en toch hun werk blijven doen.

Psychologie is een wetenschap die werkt met objectieve instrumenten. Deze helpen de psycholoog enorm om niet “in te storten.” Diezelfde instrumenten gebruiken andere beroepsbeoefenaren om uit persoonlijke en emotionele loopgraven te komen wanneer dat nodig is.

De geestelijke gezondheid van psychologen

Onenigheid met het systeem, werkloosheid en gebrek aan middelen bepalen dat het werk van een psycholoog niet immuun is voor precaire situaties. Bovendien zorgen de verschillende verenigingen van psychologen vaak niet voor hun beroepsbeoefenaars.

Bovendien moeten mensen die psychologie willen studeren, gewaarschuwd worden dat een groot deel van hen uiteindelijk banen zal doen die niet eens met psychologie te maken hebben.

Naast de bepalende factor werk, hebben psychologen te maken met dezelfde stigma’s als andere mensen wat hun geestelijke gezondheid betreft. Daar komt nog een reeks mythes bij over hun rol als beroepsbeoefenaar.

Veel psychologen gaan door het leven met het gevoel dat zij “ongerept” gedrag moeten vertonen. Dat zij op geestelijk gebied perfect in balans zijn. In feite denken ze dat ze het goede voorbeeld moeten geven.

Dit creëert vaak een zekere kunstmatigheid in hun gedrag. Daarnaast een gebrek aan natuurlijkheid die ze op de universiteit hebben geleerd. Het verhindert dat het bewustzijn van de geestelijke gezondheid boeiend, inclusief en nuttig wordt. Bovenal tast het hun eigen geestelijke gezondheid aan, door het soort druk dat ze nooit zouden moeten hoeven uitoefenen.

Een verbazingwekkend onderzoek

Hoe vaak komen geestelijke gezondheidsproblemen voor onder psychologen? Paradoxaal genoeg is dit een verborgen vraag, misschien omdat het onthullen en bespreken van deze ervaringen taboe blijft binnen het vakgebied.

Een onderzoek (Engelse link) documenteerde hoge percentages geestelijke gezondheidsproblemen (zowel gediagnosticeerd als niet gediagnosticeerd) onder professoren, afgestudeerde studenten en anderen.

Bijna 1.700 psychologie faculteitsleden en stagiaires vulden een online enquête in waarin gevraagd werd naar hun ervaringen met geestelijke gezondheid. Dit is het grootste onderzoek tot nu toe naar het percentage psychische aandoeningen bij afgestudeerde programma’s die klinisch psychologen opleiden.

Psychologiestudenten en -professionals worden er al lang voor gewaarschuwd dat als ze openlijk praten over hun eigen ervaringen met psychische gezondheid, ze het risico lopen negatief beoordeeld te worden door zowel collega’s als leidinggevenden. Dit kan hun carrière schaden.

Deze cultuur van zwijgen druist echter in tegen wat psychologen weten over het bestrijden van stigmatisering. Zij weten namelijk dat openlijk praten over geestelijke gezondheid het stigma kan helpen verminderen en anderen kan aanmoedigen om hulp te zoeken.

Resultaten

Meer dan 80 procent van alle ondervraagden gaf aan ooit geestelijke gezondheidsproblemen te hebben gehad. Terwijl 48 procent bevestigde dat ze aan een gediagnosticeerde psychische aandoening hadden geleden. Deze percentages zijn vergelijkbaar met de percentages psychische aandoeningen in de algemene bevolking.

De bevindingen tonen aan dat psychologen, verre van immuun te zijn voor de aandoeningen die ze bij anderen behandelen, net zo veel te maken hebben met psychische problemen of ziekten als hun patiënten.

Sterker nog, persoonlijke ervaringen met psychische problemen onder klinisch psychologen zijn heel gewoon. Daarom verdienen stigmatisering, bezorgdheid over de negatieve gevolgen van onthulling en schaamte als barrières voor onthulling en het zoeken naar hulp verdere aandacht.

Meer studies

Er is een gezegde dat zegt dat onderzoek in de psychologie eigenlijk een “zoektocht naar zichzelf” is. Dit betekent dat sommige mensen het vak ingaan om zichzelf te begrijpen en met hun eigen problemen om te gaan. Tot op zekere hoogte kan dit waar zijn. Het is echter niet evenredig en suggereert niet dat hun openheid naar anderen op enigerlei wijze vermindert.

Bezorgdheid over negatieve gevolgen voor henzelf, vooral in verband met hun carrière, weerhoudt sommige psychologen ervan hulp te zoeken. Dit werd aangetoond in een onderzoek (Engelse link) dat de prevalentie van geestelijke gezondheidsproblemen onder klinisch psychologen onderzocht.

Het ging om waargenomen en zelf-externe stigmatisering en stigmagerelateerde zorgen met betrekking tot openbaarmaking en het zoeken van hulp.

“Het is een begrijpelijke zorg, maar het geheimhouden van een psychische aandoening heeft een aantal duidelijke nadelen,” zegt Linda Forrest, psycholoog aan de Universiteit van Oregon.

Linda bestudeert hoe docenten reageren op leerlingen die worstelen met het ontwikkelen van professionele vaardigheden. Ze gelooft dat afgestudeerde studenten in klinische of counselingopleidingen baat kunnen hebben bij de positieve effecten van het delen van eventuele geestelijke gezondheidsproblemen met hun supervisors.

Psychologiestudenten

Geestesziekten kunnen de prestaties van een psycholoog beïnvloeden bij het werken met cliënten. Toch is er vaak een externe waarnemer nodig om deze prestatieproblemen vast te stellen.

“Onderzoek toont aan dat ons vermogen om onszelf nauwkeurig te beoordelen zeer beperkt is,” zegt Forrest. De faculteit zou studenten echter kunnen leren om voor hun eigen geestelijke gezondheid te zorgen. Dat zou betekenen dat de therapeut weet hoe te anticiperen op mogelijke kritieke situaties, zoals een patiënt met een vergelijkbare levensgeschiedenis.

Studenten die hun eigen geestelijke gezondheidsproblemen niet bekendmaken, missen waardevolle supervisie en training door de faculteit. Bovendien brengt zwijgen ook andere gevaren met zich mee. “Proberen de gevoelens van angst te maskeren is niet bepaald leuk,” zegt Foster.

Hoe zit het met het stigma?

Tweederde van de deelnemers had te maken gehad met geestelijke gezondheidsproblemen. Bovendien was het ervaren stigma ten aanzien van de geestelijke gezondheid gemiddeld hoger dan buiten de beroepsgroep.

Bezorgdheid over negatieve gevolgen voor zichzelf en de carrière weerhield sommige psychologen ervan naar voren te komen en hulp te zoeken. Zoals we al eerder zeiden, moeten stigmatisering, bezorgdheid over de negatieve gevolgen van openbaarmaking en schaamte als belemmeringen voor openbaarmaking en het zoeken van hulp zeker verder worden onderzocht.