The Sixth Sense: het overwinnen van angst
In 1999 ging de film The Sixth Sense (Het Zesde Zintuig) in première, waardoor de voorheen onbekende Indiase filmmaker M. Night Shyamalan beroemd werd over de hele wereld. Deze bovennatuurlijke thriller heeft nog steeds een speciale plek in dit genre. Zowel de critici als het publiek waren er zo dol op dat het zes Academy Award-nominaties ontving.
Shyamalan verraste het publiek met een verhaal dat in het horrorgenre zou passen. De film behandelt ook onderwerpen als de angst voor de dood en de pijn van verlies, elementen die ongebruikelijk zijn om te zien in horrorfilms. The Sixth Sense vertelt een verhaal dat je op het puntje van je stoel houdt en eindigt met een ontroerende boodschap.
Het meest bekende deel van de film is de plotwending aan het einde. Shyamalan liet in de loop van de film veel aanwijzingen achter, het was slechts een kwestie van de stukjes in elkaar zetten zodat alles klopte.
Voor degenen die bekend zijn met de filmografie van deze regisseur, is dit soort plotwending geen verrassing. Shyamalan heeft met dit soort eindes geëxperimenteerd in latere films zoals The Village (2004) en Unbreakable (2000). Deze eindes zijn het handelsmerk van Shyamalan geworden en zorgen voor een interessante ervaring voor de kijker.
The Sixth Sense
The Sixth Sense is een gemakkelijk herkenbare en extreem populaire film. Als gevolg is het ook het onderwerp van talloze parodieën. Een voorbeeld is die onvergetelijk zin van Cole (Haley Joel Osment): “I see dead people” (Ik zie dode mensen). Het feit dat dit citaat zo beroemd is, laat zien dat de film een fundamenteel onderdeel is van onze populaire cultuur.
In dit artikel gaan we dat specifieke onderwerp echter niet uitgebreid bespreken. In plaats daarvan zullen we ons richten en dieper ingaan op de boodschap van de film en proberen we te beantwoorden waarom bovennatuurlijke films zoveel volgers hebben.
WAARSCHUWING: Moeten we het nog hebben over spoilers voor zo’n bekende film? Voor het geval dat, wees gewaarschuwd, dit artikel staat er namelijk vol mee.
The Sixth Sense: een heel echt verhaal
The Sixth Sense is een verhaal dat zich afspeelt in de moderne tijd. De film maakt dit vanaf het begin heel duidelijk door hedendaagse problemen te introduceren, zoals pesten of een echtscheiding. Hoewel we er nu meer aan gewend zijn om over deze problemen te praten, was dit in de jaren ’90 nog enigszins taboe.
Vergeet niet dat echtscheiding in veel landen tot ver in de 20e eeuw niet legaal was. Veel kinderen die in de jaren ’90 zijn opgegroeid hebben een scheiding meegemaakt of hebben vrienden die het meemaakten.
Dus hoewel echtscheiding vrij gewoon was toen de film uitkwam, was het nog steeds iets waar mensen aan moesten wennen. De meeste mensen wisten ook niet wat voor soort gevolgen een scheiding voor kinderen zou hebben en ze hadden niet veel voorbeelden van deze nieuwe gezinsstructuur.
In de film is de grote drijfveer achter de scheiding het feit dat Dr. Malcolm Crowe (Bruce Willis) werk belangrijker vindt dan familie. Hij is bang dat hij zijn vrouw kwijt is omdat hij te veel tijd op het werk doorbrengt. Waar hij echter echt bang voor is, is de dood. Hij ontkent dit echter om zichzelf te beschermen.
De film laat ons het dagelijkse leven van Cole en zijn moeder zien nadat zijn vader is vertrokken. We zien de problemen en worstelingen en leren hoe dit zijn leven op school beïnvloedt. Coles moeder probeert haar zoon te helpen, die veel problemen lijkt te hebben.
Pesten toen en nu
Cole wordt gepest op school. Hij kan niet goed opschieten met zijn klasgenoten en hij is het onderwerp van al hun grappen. Je ziet zijn relatie met zijn klasgenoten en de relatie van zijn moeder met de andere moeders. Alles lijkt te wijzen op familieproblemen.
Pesten wordt nu niet meer op dezelfde manier benaderd als toen. Tegenwoordig zijn scholen en gezinnen zich meer bewust van pesten en beter uitgerust om hiermee om te gaan. In de film wordt wordt pesten nog steeds stil gehouden en weggewuifd. Tegenwoordig associëren mensen het naar een psycholoog gaan echter niet meer met krankzinnigheid.
Het kijken naar deze film door een moderne lens maakt de kijker nu nog meer betrokken bij de spanning op het scherm en de relatie van Cole met de dood. Gedurende de hele film laat deze relatie de personages leren over de echte waarde van het leven en het belang van het gedenken van dierbaren en ze ook los te laten.
Met deskundige karakterontwikkelingen en een luchtdicht script vertelt Shyamalan een verhaal met een context die zich met spanning voedt met de realiteit.
Paranormale activiteit en hoop
Het geloof in leven na de dood lijkt misschien eng, maar het is eigenlijk een reactie op een bepaald verlangen. Het idee van het eeuwige leven is bijvoorbeeld belangrijk voor veel religies.
Of het nu gaat om het bestaan van de hemel of reïncarnatie, het idee van leven na de dood lijkt dit leven gemakkelijker te maken. Het maakt het gemakkelijker om afscheid te nemen, omdat je hoopt dat je uiteindelijk herenigd wordt met je geliefden.
Film en literatuur spelen met het idee van wat er gebeurt na de dood. Mensen lijken banger te zijn voor de doden dan de levenden, omdat de dood onbekend en mysterieus is. Het onbekende is meestal waar je bang voor bent.
Al deze films die zich voeden met angst bieden echter op hun manier ook hoop. Als boze geesten bestaan om ons te kwellen, dan betekent dat dat de dood niet het einde is van alles.
In The Exorcist bijvoorbeeld en andere horrorfilms bedaren deze contrasten onze angsten. Als het kwaad bestaat, dan bestaat het goede ook. Als er leven na de dood is (zelfs als het in de vorm van geesten en demonen is), dan hoef je dus niet zo bang te zijn voor de dood.
The Sixth Sense voedt die angst en speelt ook met hoop. Niet alle geesten die voor Cole verschijnen zijn eng. Hij ziet ook zijn oma, hoewel we haar nooit op het scherm zien.
Angsten onder ogen komen
In de film ziet Cole zijn angst onder ogen en ontdekt hij dat zijn missie in het leven is om zijn gave te gebruiken en anderen te helpen. Hij helpt de geesten rust te vinden en verder te gaan. Je kunt de invloed van de spirituele Hindoestaanse traditie in de film van Shyamalan zien terwijl hij angst, bangheid, pijn en hoop verkent.
Het verhaal speelt met je emoties. Het gebruikt pijn en spanning om je in verbinding te brengen met je diepste emoties. Iedereen is bang voor de dood, iedereen rouwt om het verlies van een geliefde en iedereen is wel ergens bang voor. Je leven is een pad vol obstakels die je het hoofd moet bieden en moet overwinnen, net als bij de mensen in de film.
De film beweegt in een vrij laag tempo, behalve de enge momenten, die verspreid zijn over de film. Het interessante van deze momenten (die gebruikelijk zijn in horrorfilms) is dat ze niet zo angstaanjagend blijken te zijn als ze op het eerste gezicht lijken.
The Sixth Sense: verder dan spanning
De spanning is vanaf het begin voelbaar. Het kwaad van het hedendaagse leven beheerst de personages. De film behandelt zelfmoord, verlies, schuld, misbruik en angst.
Maar boven dat alles, verder nog dan de spanning, is The Sixth Sense een verhaal van vriendschap en liefde. Het gaat om het herdenken van diegenen die je bent verloren en te accepteren dat ze er niet meer zijn en ze los te laten.
Cole en zijn psycholoog helpen elkaar. Ze leren belangrijke lessen en worden goede vrienden. Dr. Crowe vindt zijn weg in de dood en Cole vindt zijn weg in het leven.
Het einde is verrassend en geeft hoop voor de toekomst van de personages, hoewel ze zich in verschillende werelden bevinden. De personages in de film overwinnen pijn en obstakels door over hun problemen te praten en zich te verzoenen met hun geliefden en met zichzelf.
Ik herinner me nog dat de eerste keer dat ik de film zag, ik mij mee liet slepen door de spanning. Ik concentreerde me op de enge dingen die de kleine Cole overkwam. Jaren later, nadat ik de film opnieuw had bekeken, genoot ik er op een heel andere, minder beangstigde manier van.
De tijd heeft The Sixth Sense niet aangetast, of je nu het einde kent of niet. Shyamalan geeft de kijker het geschenk van een horrorfilm die tegelijkertijd ook mooi is.
