Mam, pap: ik wil onafhankelijk leren zijn

Voor veel mensen is onafhankelijk zijn een erg moeilijke uitdaging die een hoop moeite en vastberadenheid vereist. Psychologisch onafhankelijk zijn betekent dat je een dappere en liefdevolle levenshouding hebt en voldoende vertrouwen hebt in je eigen potentieel.

Ondanks alle voordelen die een dergelijke attitude jegens het leven biedt, is het voor sommige mensen niet zo makkelijk, voornamelijk omdat ze niet geleerd hebben om onafhankelijk te zijn. Sommige mensen leren deze houding niet aan als kinderen en later duwt het leven ze onvermijdelijk in die richting.

Leren onafhankelijk te zijn betekent niet roekeloos zijn

Wanneer we onze kinderen aanmoedigen om iets voor zichzelf te doen, geven we ze een duidelijke boodschap mee. We vertellen ze dat ze in staat zijn om bij te dragen aan de wereld en dat we geloven dat ze het kunnen. Op die manier zullen ze niet langer kijken naar anderen en de middelen die tot hun beschikking liggen beginnen te onderzoeken. ‘Als andere mensen denken dat dat de sleutel is, dan moet ik er naar op zoek gaan’.

We zullen echter een paar dingen verhelderen. Wanneer we ‘onafhankelijkheid’ zeggen, moedigen we niet roekeloosheid aan. We hebben het in plaats daarvan over redelijke uitdagingen die noodzakelijk zijn voor een gezonde persoonlijke ontwikkeling. Een kind kan leren om psychologisch onafhankelijk te zijn voor zover zijn ouders erop vertrouwen dat hij bepaalde problemen zelf kan oplossen.

Als we ze geen fouten laten maken, kunnen ze niet leren

Hier is een voorbeeld om dit iets beter te helpen begrijpen: een kind leert staartdelingen op te lossen. Hij heeft dit op school geleerd en nu is het tijd om zijn huiswerk te doen om dit te oefenen. Op dat moment komt een van zijn ouders bij het kind kijken en merkt dat het kind er niet uit komt.

Zien dat het kind voor een uitdaging staat kan de ouder verleiden om het voor hem op te lossen. In feite zijn er ongelooflijk getalenteerde kinderen wiens ouders hun huiswerk voor hun doen omdat zij wel weten hoe ze dat voor elkaar krijgen. Maar toegeven aan deze verleiding is niet het beste voor de kinderen. Ouders kunnen helpen om hun kinderen te kalmeren of zelfs aan de taak beginnen om de aandacht van het kind te krijgen, maar ze mogen niet het huiswerk voor hen doen.

We moeten kinderen de ruimte geven om zelf te handelen. Als we te snel ingrijpen en ze hun staartdelingen niet zelf laten doen, brengen we de boodschap over dat we niet geloven in hun capaciteiten. We vertellen hen dat de uitdaging te moeilijk voor hen is, dus geven ze op voordat ze het ook maar proberen.

Voor kinderen is ons vertrouwen een enorm geschenk

In het hierboven beschreven voorbeeld zou de ouder een andere weg in kunnen slaan. Hij kan naast zijn kind gaan zitten en hem de staartdeling zelf laten doen. Het kind zal zijn uiterste best doen en zal ongetwijfeld fouten maken. Ouders kunnen hun kinderen door dit proces van vallen en opstaan heen helpen en suggesties doen zonder de antwoorden te geven.

We moeten kinderen de vrijheid geven om fouten te maken, omdat ze op die manier leren hoe ze een staartdeling zelf goed kunnen doen. Bovendien geven we ze hiermee ook de ruimte om zichzelf vertrouwd te maken met het proces, twijfels te hebben en ze zelf op te lossen. Op die manier zullen ze het pad voor zichzelf uitstippelen en komen ze niet meer vast te zitten.

Ze zullen begrijpen waar ze fouten hebben gemaakt en ze zullen deze verbeteren. Dit leren zal ervoor zorgen dat ze zich competenter en vaardiger voelen. Dit nieuwe beeld van zichzelf zal ze in staat stellen om kleine problemen aan te gaan met meer zelfvertrouwen en geloof in hun eigen capaciteiten.

Door kinderen op deze manier te helpen, laat je ze niet in de steek bij tegenslagen, maar help je ze om hun intellectuele competenties te ontwikkelen. Je helpt ze om het proces te doorstaan, mogelijke oplossingen te genereren, zichzelf te bewijzen, te proberen. Dit alles zal nieuwe verbindingen creëren in hun brein. Daarom speelt de familie ook zo een belangrijke rol in het bereiken van dit doel.

Overbezorgd zijn blokkeert hun mogelijkheden tot groei

Overbezorgd zijn houdt een soort onmiddellijke assistentie in waarin de volwassene razendsnel ingrijpt bij elk kleine moeilijkheid in het leven van zijn kind. Het kind zal leren dat er altijd iemand zal zijn die al zijn problemen voor hem op zal lossen. Hij zal niet langer proberen om dingen zelf te doen, omdat er altijd wel iemand is die het voor hem doet. Het enige dat het kind hoeft te doen is stilzitten, glimlachen en wachten.

Deze snelle assistentie is bedoeld om een boodschap van zorg en liefde op het kind over te brengen: ‘ik doe alles voor je omdat ik van je houd’. Hierachter gaat echter de boodschap schuil waarmee een ouder zegt: ‘ik doe alles voor je omdat ik denk dat je het zelf niet kan’, en dit zal kinderen onvermijdelijk het idee geven dat ze niet in staat zijn om ook maar iets zelf te doen.

De gevolgen die dit heeft voor kinderen

Dit gedrag van de ouders zal ervoor zorgen dat hun kinderen niet meer proberen, experimenteren en moeite doen en dat ze belangrijke kansen op groei mislopen. Ze zullen hun leven steeds meer toevertrouwen aan hun ouders. Hiervoor betalen ze echter een hoge prijs en deze prijs zal tot uiting komen in een lange reeks gevolgen:

• Ze zullen hun ouders erg vaak vragen om hulp bij hun huiswerk
• Ze zullen ontmoedigd raken bij de eerste de beste moeilijkheid
• Ze zullen frustratie niet goed tolereren
• Ze zullen onzeker en afhankelijk van anderen worden
• Ze zullen een laag zelfvertrouwen en zelfbeeld hebben

Daarom is het zo belangrijk om kinderen te helpen om zelf dingen te ontdekken,  om fouten te maken, dingen uit te testen, frustratie te tolereren. Op deze manier zullen ze leren dat ze over de middelen en de capaciteiten beschikken om de meeste, zo niet alle, problemen op te lossen die ze tegenkomen gedurende hun leven.

We zullen dit artikel eindigen met een Chinees gezegde dat je waarschijnlijk al vele malen eerder gehoord hebt: ‘Geef een man een vis en hij heeft eten voor één dag, leer een man vissen en hij heeft eten voor heel zijn leven’. Hiermee willen we alle ouders aanmoedigen om hun kinderen te leren vissen in plaats van hen een vis te geven bij het eerste teken van moeilijkheid, om ze zelf dingen te laten proberen. Dit zal een erg nuttige en noodzakelijke les zijn die ze hun hele leven lang met zich mee zullen dragen.