Hollywood: bekende geschiedenis opnieuw voorstellen
In slechts zeven afleveringen wist Hollywood de geschiedenis opnieuw te schrijven. De nieuwe Netflix-serie van Ian Brennan en Ryan Murphy heeft critici volledig verdeeld. Of ze houden ervan of ze haten het. Veel mensen geloven dat het een oppervlakkige en misleidende herschrijving is van een tijdperk dat wordt bepaald door glamour en ongelijkheid.
Hollywood neemt je mee terug naar de gouden eeuw van de stad van de sterren, toen film de hoogste vorm van entertainment was. Het nodigt je uit om in de jaren veertig en vijftig naar Hollywood te reizen, naar de plek waar dromen op filmstroken leken uit te komen en de sterren als goden waren.
Achter alle glitter en glamour bevonden zich echter enkele duistere realiteiten. Het begin van de serie nodigt je uit in een wrede, kortstondige en oneerlijke wereld. Het stelt zich voor hoe de Oscars er nu zouden uitzien als je echt de geschiedenis zou kunnen herschrijven. In de stad van de dromen kan iedereen zich een andere wereld voorstellen.
Palimpsest: waarheden en leugens
Als we zeggen dat Hollywood een ‘herschrijving’ is, bedoelen we dat het een nieuw verhaal voorstelt met een waar gebeurde achtergrond. Daarom geeft het concept van palimpsest misschien een meer nauwkeurige beschrijving. Een palimpsest is een manuscript dat is gewist om er meer over te kunnen schrijven, hoewel het enkele sporen van de oorspronkelijke inhoud behoudt.
Als je erover nadenkt, heeft elk verhaal dat is gebaseerd op echte gebeurtenissen een element van palimpsest. Een echte achtergrond weerhoudt fictie of verbeelding er immers niet van om een eigen draai aan dingen te geven.
In het geval van Hollywood kun je duidelijk het tijdperk zien dat opnieuw wordt verteld. Het is een tijd waarin een mooi gezicht en een goed beeld veel belangrijker zijn dan de kwaliteit van een acteur of actrice. Er komen ook enkele bekende personages in voor, zoals Rock Hudson en Vivien Leigh. Het meeste van wat je ziet, is echter pure fictie.
Een sprookjesachtig einde
Fans van Ryan Murphy weten dat de scenarioschrijver een grote fan is van de gouden eeuw van Hollywood. Hij is vooral dol op actrice Bette Davis. In 2017 bracht hij zelfs een van de beroemdste Hollywood-vetes naar het kleine scherm in zijn serie Feud: Bette and Joan.
Dat is misschien de reden waarom sommige kijkers en critici een meer bijtende kritiek op de ‘gouden eeuw’ en de filmindustrie verwachtten. In Feud: Bette and Joan vermaakt Murphy zich met de setting en de actrices, maar wijst hij rechtstreeks naar degenen die verantwoordelijk zijn voor de vete. De film is een harde kritiek op de filmindustrie.
Hollywood is echter niet zo. Geschiedenis kan op talloze manieren worden herschreven. Je kunt veel van wat er werkelijk gebeurd is opnemen of je kunt alles helemaal opnieuw uitvinden.
In die zin herinnert Hollywood waarschijnlijk veel mensen aan de recente Tarantino-film, Once Upon a Time in Hollywood. Niet omdat ze allebei over de filmindustrie gaan, maar omdat ze allebei beginnen met een tragisch, waargebeurd verhaal en er een sprookjesachtig einde aan geven.
Hollywood is niets meer dan dat: een sprookje. De kritiek die het geeft over het verleden is subtiel en indirect. De kritiek zit hem in de manier waarop het verhaal het verleden verandert: in die poëtische rechtvaardigheid die ons heden voor altijd zou veranderen.
En hoewel de serie voor veel controverse heeft gezorgd, hebben critici en publiek de neiging om de sfeer en enscenering toe te juichen.
Wat als…
Wat als de zaken anders waren geweest, homoseksualiteit geen probleem was geweest, sterren hun leven zonder gevolgen hadden kunnen leiden en racisme niet bestond?
Misschien is voor het publiek van vandaag het spelen in een film geen onhaalbaar doel. De levens van de sterren zijn ook niet meer hyper-geïdealiseerd. We leven in een wereld waar alles over het persoonlijke leven van mensen open en bloot is. We weten dat onze idolen niet perfect zijn, en steeds meer mensen zijn bereid om over hun onvolkomenheden te praten.
Sterren gebruiken hun invloed om een verschil te maken met betrekking tot kwesties als onder andere geestelijke gezondheid en eetstoornissen. Maar in de jaren vijftig waren films de meest populaire vorm van entertainment en een platform dat werd gebruikt om de normen te versterken.
Als gevolg hiervan voelden filmsterren zich verplicht om alles over zichzelf te verbergen dat afweek van de sociale normen. Seksuele geaardheid bijvoorbeeld. Hoewel het waar is dat schoonheidsnormen nog steeds vrij beperkt zijn, zijn we getuige van een beweging met als doel opgelegde idealen te ontmantelen.
Hollywood heeft een verborgen verleden
Daarom speelt Hollywood zich af in een verleden waar alles verborgen was. Een wereld waarin gelijke kansen niets meer waren dan een droom die je niet eens op film zag.
Het interessante is dat het het verhaal vertelt van een jonge man die, net als zoveel anderen, het gevoel heeft dat hij een kans heeft in die droomfabriek. De naam van de jongeman is Jack, een oorlogsveteraan wiens vrouw zwanger is van een tweeling.
Maar in plaats van zijn karakter te idealiseren, zie je hoe zijn geldproblemen in schril contrast staan met zijn dromen om een grote ster te worden.
Tussen harpijen, tussenpersonen die denken dat ze eigenaar zijn van hun klanten en hun leven, en vrouwen die in de schaduw van hun man leven, moeten de personages van de show vechten voor een project dat tegen alle industrienormen indruist.
Een film gemaakt door dromers
Het project heet Peg, later Meg, een film geschreven door een Afro-Amerikaanse man. Het verhaal is net als Hollywood, een palimpsest gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Peg Entwistle, een mislukte jonge actrice die zelfmoord pleegde door van de H van het Hollywood-bord te springen.
Het is een project dat de industrienormen vrijpleit en de donkerste kant van Hollywood laat zien. Het is belangrijk om te vermelden dat de hoofdrolspeelster, Camille, zwart is. Tot aan deze film betekende de kleur van haar huid dat ze altijd de rol van de dienstmeid of bediende moest spelen.
Deze context wordt prachtig weergegeven in de serie. Het doet de kijker denken aan Gone with the Wind, hoe de zwarte acteurs en actrices werden gedwongen om de rol van de bedienden te spelen. Erger nog, dat ze cartooneske versies van hun rollen moesten spelen.
Hollywood: poëtische gerechtigheid
Hollywood blijkt een sprookje te zijn met gevoel voor poëtische rechtvaardigheid. Het herschrijft het verhaal om het kwaad te straffen en gerechtigheid en gelijkheid te belonen. We zien Rock Hudson, die zijn leven in de open lucht kan leiden. Een zwarte actrice die een Oscar krijgt voor haar hoofdrol en een vrouw die een prestigieuze studio regisseert.
Het behandelt ook de rassenkwestie met Raymond, een jonge filmmaker van Aziatische afkomst die nauwelijks ‘Aziatisch lijkt’. Als gevolg van zijn neutrale uiterlijk geniet Raymond van bepaalde privileges die andere Aziaten niet hebben.
Het is ook interessant om na te denken over het onderwerp sekswerk. Films en tv-programma’s behandelen mannelijke sekswerkers meestal als komedie. Als sekswerkers vrouwen zijn, wordt het probleem ernstiger.
Het kan er dus op lijken dat Hollywood luchthartig is in het behandelen van de kwestie van mannelijke sekswerkers op een ‘aardige’ manier. Onthoud echter dat het de extremen van tragedie en komedie vermijdt om het onderwerp zonder terughoudendheid te presenteren.
Met andere woorden, herschrijf de rollen. Besef dat voor veel filmsterren de enige manier om de top te bereiken was door hun lichaam te verkopen voor seks.
Hollywoods kritiek op Hollywood
Hollywood is een sprookje. maar dat wil niet zeggen dat het kritiek uit de weg gaat. Het behandelt bijvoorbeeld sekswerk en agenten van acteurs.
Een hoogtepunt is Jim Parsons. Hij neemt namelijk afstand van de Sheldon Cooper die iedereen kent. Hij wilde een man laten zien die naast een historische achtergrond, in hedendaagse termen doet denken aan Harvey Weinstein.
De overkoepelende boodschap is dat het enige dat de toekomst zal veranderen, actie ondernemen is. Als Hollywood in de jaren vijftig een project als Meg tot een succes had kunnen maken, had ons heden heel anders kunnen zijn.
Of je houdt ervan of je hebt er een hekel aan. Maar de fantasie van Hollywood herinnert de kijkers eraan dat het gevecht nog niet voorbij is. Er is zoveel te doen, en het is belangrijk om de strijd voor gelijkheid op de voorgrond te houden. Het is de enige manier waarop iedereen kan genieten van dezelfde kansen en hetzelfde welzijn.
