Geluk wordt gevonden in de waanzin van het leven
Ik ken zoveel mensen die het grootste gedeelte van hun tijd proberen om alles op een rijtje te krijgen en ik weet zeker dat jij er nog meer kent. Diep vanbinnen verachten ze de taak waaraan ze zichzelf wijden, maar iets in hun hoofd weerhoudt hen ervan om te ontsnappen aan die tirannieke toewijding. Hun rusteloosheid en angst worden geprikkeld wanneer logica niet zegeviert en waanzin verschijnt.
Dit soort confrontaties tussen de kosmos en chaos, orde en wanorde, vormen een deel van onze geschiedenis als denkers, en vooral als interpretatoren van de wereld waarin we leven. Orde heeft een ontegenzeggelijke aantrekkingskracht; dat wat logisch is, dat wat de wereld voorspelbaar maakt en daardoor, tot op zekere hoogte, controleerbaar.
Er zijn zelfs mensen die ervoor proberen te zorgen dat hun emoties een bepaalde volgorde aanhouden, alsof er een kast met hun emoties in hun brein staat waar ze er elke dag eentje uit kunnen kiezen en ook welke gedachtes ze eraan zouden koppelen. Misschien zullen we op een dag, met behulp van technologie, iets vergelijkbaars voor elkaar kunnen krijgen, maar dat zou tegelijkertijd ook het bewijs zijn van een tragische gebeurtenis: onze denaturalisatie zal zijn voltooid.
Waanzin is een onderdeel van het leven
Of anders gezegd: het primitieve blijft een onderdeel van het leven. Ik heb het dan over intuïtie, creativiteit, improvisatie en grootsheid. Breken met het waarschijnlijke en het verwachte. Niet alles heeft een reden, noch in de causale betekenis (oorsprong) noch in de pragmatische betekenis (einde) en dat is oké.
Met andere woorden, het is oké omdat er soms nu eenmaal dingen gebeuren die los staan van het verleden of de toekomst, die het denkpatroon doorbreken, die geboren worden en sterven in hetzelfde moment. Dit is een verzoening met het heden (in het Engels is het niet toevallig dat de vertaling ‘present’ een dubbele betekenis heeft).
Waarom ben je hier? Waarvoor ben je gekomen? Op dit moment doet dat er niet toe, misschien weet je het niet eens. In ieder geval ben ik hier. Ik heb geen idee wat mijn komst heeft aangewakkerd, noch ben ik gekomen om iets te bereiken. Ik ben gewoon hier, met jou.
Is dat niet prachtig?
Accepteren en genieten van de waanzin is een teken van volwassenheid
Zonder gekte, kan passie niet worden gevoed. Orde voedt veiligheid, maar gekte voedt de ziel en geeft hoop. Een gezonde waanzin boeit het hart en verzorgt deze tegen alle logica in, omdat waanzin liever gestolen harten in leven houdt dan zijn eigen hart. Verliefd worden is een vorm van gekte die andere harten neemt en zich eigen maakt.
Logisch gezien is verliefd worden zinloos. Het houdt een enorme investering in, een duizelingwekkende emotionele instabiliteit en het zorgt ervoor dat tijd – onze meest gelimiteerde bron – galoppeert met de snelheid van het licht. Het haalt zelfs de lichtsnelheid in, want in deze staat, lijkt alles te dematerialiseren. Alles behalve de liefde zelf.
Denk hieraan wanneer je je angstig voelt omdat het lijkt alsof alles om je heen uit elkaar valt. Zet de last van je bewustzijn opzij, die je voelt omdat je niet alles in de hand kunt hebben of omdat sommige gebieden van je leven chaotisch zijn. Die vreemde manier waarop je nu door het leven toeft is precies dat wat jou zou kunnen inspireren of wat anderen zou kunnen inspireren.
Waanzin is niet eten, de brandstof van het leven, maar het geeft smaak aan het leven en het maakt het leven compleet. Het beklemtoont de smaak van het leven en al zijn nuances.
Er is een reden waarom een constant ritme kinderen in slaap helpt te vallen en volwassenen verveelt. Variatie schudt ons wakker en doet het hart sneller kloppen. Het onverwachte maakt onze emoties intenser. Daarom is waanzin de zout van het leven: gevaarlijk als je er te veel van binnenkrijgt, maar zondig in zijn afwezigheid omdat de maaltijd geen smaak heeft… en het leven is een maaltijd die het verdiend om volledig van genoten te worden.
