De last om de sterkste in het gezin te zijn
Er is meestal een persoon die de sterkste is in elke familie. Bovendien, als iemand die titel eenmaal heeft gekregen, is het moeilijk voor hem om die ooit door te geven of te delen.
Er zijn verschillende redenen waarom iemand de sterkste in de familie wordt. Soms is het omdat ze goed zijn in het oplossen van problemen of omdat ze een groot solidariteitsgevoel hebben (Spaanse link).
Op andere momenten kan het zijn omdat ze ouder zijn of meer tijd hebben. Wat de reden ook is, men gaat er natuurlijk van uit dat het gewicht van elke crisis en de meest complexe moeilijkheden op hen kan worden afgewenteld.
Soms is de sterkste in het gezin volkomen gelukkig om die rol op zich te nemen. Maar op andere momenten zijn ze daar niet echt toe in staat. Toch wordt van hen verwacht dat ze die rol blijven spelen (Spaanse link), ook al kost dat henzelf veel geld. Het is dan dat de zaak problematisch wordt.
“Voel je nooit slecht over het nemen van een beslissing over je eigen leven die andere mensen van streek maakt. Je bent niet verantwoordelijk voor hun geluk. Je bent verantwoordelijk voor je eigen geluk.”
-Isiah Hankel-
De sterkste zijn in het gezin
De sterkste zijn in het gezin is meestal een rol die onofficieel wordt toebedeeld. Zonder enige voorafgaande afspraak of beslissing om die te ondersteunen. Het is inderdaad gebruikelijk dat bepaalde mensen in een gezin meer bereid zijn om probleemsituaties op te lossen en daar ook effectief in zijn. Gezien dit feit beginnen anderen crises aan hen te delegeren.
Dit is niet noodzakelijkerwijs een slechte zaak. Sommige mensen hebben immers een groter vermogen om moeilijkheden te overwinnen. Het wordt echter problematisch wanneer iemand uiteindelijk die vaste rol krijgt toebedeeld en zonder mankeren de vergaarbak wordt van alle problemen, groot en klein, binnen het gezin.
Het wordt nog ingewikkelder wanneer familieleden eisen dat ze deze rol op zich nemen. Daardoor voelen ze zich schuldig als ze zich daartegen verzetten of weigeren. In feite nemen de anderen in het gezin vaak kinderlijke houdingen aan.
Ze zijn best blij om een deel van hun onafhankelijkheid op te geven. Ze vinden het comfortabel. Voor hen gaat het inderdaad heel goed, maar niet noodzakelijkerwijs voor degene die de sterkste moet zijn.
Als zij er niet voor zorgen, zorgt niemand ervoor
De persoon die de rol van de sterkste in het gezin op zich neemt , kan ook bijdragen aan het probleem met zijn houding tegenover het feit dat anderen hem belasten met verantwoordelijkheden. Het komt vaak voor dat ze hun toevlucht nemen tot de houding van “Als ik er niet voor zorg, doet niemand het” en dat is waar.
Dat komt omdat de situatie in dit soort dynamiek is geraakt en, in feite, als de sterkste de teugels niet in handen neemt, doet niemand het. Als dat zou gebeuren, zou alles misgaan.
In dit soort gedrag zitten elementen van manipulatie. In feite wordt de sterkste uiteindelijk (vaak onbewust) een instrument voor de meerderheid. Daarom wordt een vicieuze cirkel gevormd die zich terugvoedt in de situatie.
De dynamiek verandert pas als het schema doorbroken wordt. Dit gebeurt meestal alleen als de sterkste niet meer aankan. Een andere mogelijkheid is dat ze een soort psychische schade oplopen waardoor ze die rol niet meer kunnen blijven aannemen.
Het schema doorbreken
Soms moet de sterkste in het gezin ook nodig zijn. In feite is het mogelijk dat op een bepaald moment in hun leven hun verlangens en gevoelens werden genegeerd, zodat ze zich nu zichtbaar maken door veel voor anderen te doen. Het geeft hen een plaats in het gezin.
In werkelijkheid zou geen enkele persoon in een gezin de sterkste moeten zijn. Toch blijven ze vaak in deze positie door schuldgevoelens. Toch moeten ze zich in elke situatie afvragen in hoeverre anderen werkelijk hulp van buitenaf nodig hebben en wat voor hulp ze nodig hebben. Met dit in gedachten kunnen ze, maar slechts af en toe, een beperkte bijdrage leveren als hulp.
We moeten allemaal onze eigen wegen kunnen bewandelen. We zijn tenslotte volwassenen en we moeten allemaal verantwoordelijk zijn voor onszelf.
Natuurlijk kunnen we af en toe hulp krijgen, maar die zou altijd slechts tijdelijk en specifiek voor het probleem in kwestie moeten zijn. Het doet helemaal geen goed als anderen onze problemen op zich nemen en als wij geen verantwoordelijkheid nemen voor de gevolgen van onze daden.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Acosta Díaz, E., Rojas Vergara, E. del P., & Guerrero Yela, O. Y. (2013). LA CONSTRUCCIÓN DE SENTIDO EN TORNO A LA VIDA Y LA SOLIDARIDAD. Revista Investigium IRE Ciencias Sociales Y Humanas, 4(1), 79-91. Recuperado a partir de https://investigiumire.unicesmag.edu.co/index.php/ire/article/view/46
- Aparicio Gómez, Ó. Y. (2010). Diagnóstico sobre la familia. Gestión y Sociedad, 3(1), 61-76.
