Coolhunting: sociale media houden je in de gaten
Coolhunting is een reclame- en marketingpraktijk. In feite “jaagt het op trends” en past die dan toe op nieuwe producten of diensten. Op een minder technische manier gaat het om het bijhouden van wat in de mode is, zowel in gedrag als in consumptiegoederen, en het produceren van koopwaar op basis van die patronen.
Sociale media platforms zijn essentiële ruimtes voor de ontwikkeling van coolhunting. Het gebeurt ook op straat, maar dat neemt in regelmaat af. Op sociale media uiten mensen zich en breiden ze hun levensstijl, verwachtingen en verlangens uit. De marktmeesters staan er klaar om te zien wat de consument wil. Ze verdienen er hun brood mee.
Coolhunting is een belangrijke praktijk in de huidige consumptiemaatschappij (Spaanse link). Het betekent niet dat men aandacht heeft voor de behoeften, tekortkomingen en moeilijkheden van mensen, zodat men producten kan ontwerpen die deze problemen oplossen. Integendeel, men richt zich op wat in de mode is, of wat de massa wil.
“Autoriteiten bevelen niet langer; ze maken zich geliefd bij de kiezer, ze verleiden en verleiden.”
De wereld van cool
Het is niet gemakkelijk te definiëren wat cool is en wat niet. In feite wordt het woord in vele contexten en op verschillende manieren gebruikt. Psychologen, Ilan Dar-Nimrod, Ian Hansen, en hun collega’s deden hierover eenvoudig empirisch onderzoek (Engelse link) .
Drie studies kwamen samen om persoonlijkheidsmarkers voor coolheid te identificeren. De psychologen waren verrast door de resultaten. De eerste groep beschreef koelte als gerelateerd aan sociaal wenselijke eigenschappen.
De tweede en derde groep waren het daarmee eens, maar identificeerden ook een tweede factor die ze tegendraadse coolheid noemden. Deze verwees naar rebelse, ruwe en emotioneel beheerste eigenschappen.
A la carte rebellen en andere afgeleiden
In overeenstemming met het bovenstaande onderzoek weten de promotors van de cool culture, en natuurlijk van coolhunting, dat een belangrijke eigenschap van cool inhoudt dat je uitdagend bent. Het typische coole karakter is inderdaad rebels en ontwrichtend.
In feite lijken coole modellen altijd boos te zijn en eruit te zien alsof ze nergens om geven. Aan de andere kant suggereert hun uiterlijk ook dat ze tot alles in staat zouden kunnen zijn.
In 1997 schreef de historicus Thomas Frank een boek dat al snel een klassieker werd, getiteld The Conquest of Cool. Hij deed in dit werk een aantal verontrustende onthullingen. De belangrijkste daarvan was dat de amusementsindustrie de echte opstanden van de jaren ’60 assimileerde en transformeerde. Ze veranderde ze vervolgens in iets onschuldigs en zonder inhoud: cool culture.
In feite veranderde de reclame sociale rebellie in rebellie op de cover van tijdschriften. Jongeren die vroeger demonstreerden tegen oorlogen werden veranderd in jongens die hun neus doorboorden of hun spijkerbroek scheurden om te laten zien hoe ontwrichtend ze waren.
Natuurlijk moesten ze ook knap zijn (daar is ook een industrie voor), maar vooral individualistisch. In deze nieuwe baan werd het collectief zelf de mode, niet de oorzaak ervan.
Coolhunting en onpersoonlijkheid
Het is volkomen aanvaardbaar voor belanghebbenden om markten te verkennen en de smaak van de consument in kaart te brengen. Maar bij coolhunting is het de filosofie die als achtergrond fungeert die twijfelachtig is. Het is het soort dat tevredenheid en geluk belooft, alleen maar door mee te doen met de huidige trend.
Hoewel we zouden kunnen aanvoeren dat we er altijd voor kunnen kiezen deze filosofie licht op te vatten, begrijpt in werkelijkheid niet iedereen deze marktgrillen voor wat ze zijn: voorbijgaande trivialiteiten. Sterker nog, soms nemen ze ze veel te serieus.
De trends kunnen hen zelfs in conflict brengen: “Oh mijn God, ik ben niet cool!” zeggen ze dan. Soms gehoorzamen ze ook aan niet zo subtiele richtlijnen als “Als je niet x bent, of je doet y niet, dan lig je eruit.”
Dit soort mechanismen en praktijken voeden de atavistische angst om je af te scheiden van de kudde. In de oudheid was deze angst gebaseerd op het teleurstellen van de groep omdat je niet moedig, effectief of vaardig was.
In de huidige door coolhunting gedreven cultuur is de angst echter dat we bepaalde zaken niet kunnen kopen of verwerven, of dat we niet in de pas lopen met de huidige trend. Er is inderdaad geen groter gevaar dan het soort dat onze angst voedt voor wat of wie we zijn.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Dar-Nimrod, I., Hansen, I. G., Proulx, T., Lehman, D. R., Chapman, B. P., & Duberstein, P. R. (2012). Coolness: An empirical investigation. Journal of Individual Differences, 33(3), 175.
- Gloor, P. A., & Cooper, S. (2007). Coolhunting. Chasing Down the Next Big Thing. Amacom.
- Rodríguez Díaz, S. (2012). Consumismo y sociedad: una visión crítica del Homo consumens.
