Voor de liefde bestaat een biologische verklaring

We denken graag dat de liefde een magische kracht is die te sterk is voor ons om volledig te begrijpen. De waarheid is echter dat er voor de liefde een biologische verklaring bestaat.

We zien de liefde graag als dit vluchtig ding dat door krachten beheerst wordt die ons verstand overstijgen. Het is leuk om op deze manier aan de liefde te denken. Het zorgt er namelijk voor dat het magisch lijkt. De waarheid is echter dat er voor de liefde een biologische verklaring bestaat.

Flirten, verlangen en passie zijn gewoon cocktails van neuronen, hormonen en liefde.

Praten over een biologische verklaring voor de liefde kan enigszins een domper zijn. Deze verklaring op basis van feiten verwoest immers voor sommige mensen de opwinding. Toch helpt het je ook om beter te begrijpen wat er gebeurt wanneer je verliefd wordt.

Dit maakt het mogelijk om de liefde met een groter bewustzijn te ervaren. En niet alleen dat maar het geeft je ook de mogelijkheid om een grotere controle over de situatie te hebben (als je dat wilt).

Neuronen, hormonen en liefde gaan altijd hand in hand. Emoties en gevoelens ontstaan, groeien en sterven af in je cellen. Dit gebeurt meer specifiek in jouw zenuwcellen.

Hormonen en liefde drukken op twee verschillende niveaus hetzelfde uit. Het ene niveau is fysiologisch en het andere geestelijk. Beide processen treden in de hersenen op. Laten we nu de neuropsychologie van de liefde wat nader bekijken.

Hormonen en hechting: een biologische verklaring voor de liefde

Hechting is de eerste emotionele band die je in je leven vormt. Tijdens de kindertijd ervaar je deze band met je ouders, grootouders en broers en zussen. Je kan letterlijk niet leven zonder deze eerste verzorgers.

In deze zin heb je mensen die op een onvoorwaardelijke manier van je houden. Deze mensen zijn bereid jou te beschermen. Ze willen jou begeleiden op de reis waarbij je de wereld en jezelf leert kennen.

Hechting is niet alleen in de eerste levensjaren aanwezig. Blijkbaar verschijnt hechting ook in de romantische liefde en in vriendschappen. Hormonen en liefde vormen een combinatie om het gevoel te creëren dat je niet in staat bent zonder iemand te leven. Het lijkt dus op wat er gebeurde toen je klein was.

Oxytocine en vasopressine zijn de hormonen die betrokken zijn bij hechting. Het menselijke lichaam maakt tijdens de borstvoeding en ook tijdens een orgasme oxytocine vrije. Oxytocine verbetert de banden. Dit is een gevolg van de positieve associaties waartoe het inspireert of die het versterkt.

Anderzijds komt vasopressine vrij na de seks. Het veroorzaakt een gevoel van hechting met de andere persoon. Dat is ook de reden waarom deskundigen geloven dat hoe meer seks een koppel heeft, hoe sterker hun band zal zijn. Hormonen en liefde zijn het fundament van een duurzame relatie.

Een partner uitkiezen

Er bestaat een meningsverschil over welke factoren een rol spelen wanneer we een romantische partner kiezen. Sommigen geloven dat deze factoren onbewust zijn. Anderen zijn echter van mening dat de keuze van een partner het resultaat is van een combinatie van hormonen en liefde.

De mensen die geloven dat hormonen en liefde de beslissende factoren zijn, denken dat het uiteindelijke element in de keuze van een partner zich in de genen bevindt.

Ieder van ons kiest een partner met de beste genen. Dit is duidelijk een instinctieve keuze. Je weet uiteraard niet hoe iemand op genetisch vlak samengesteld is wanneer je beslist dat je je tot hen aangetrokken voelt.

Wie zich bij deze denkschool aansluit, gelooft dat je in 3 of 4 minuten beslist of je je aangetrokken tot iemand voelt. Het heeft ook niets te maken met sexy make-up, merkkledij of flitsende auto’s.

De feromonen zijn bij deze kortstondige, biologische hofmakerij het deel met de meeste invloed. Ze zijn niet waar te nemen. Je bent je ook niet bewust van die feromonen. Onze oermechanismen van de waarneming zijn echter gevoeliger voor deze stoffen. Ze communiceren seks en vruchtbaarheid. Dat betekent ook dat ze leiden tot aantrekking en liefde.

Meer interessante feiten omtrent de biologische verklaring voor de liefde

In de romantische aantrekking spelen verschillende elementen een rol. Bepaalde studies tonen bijvoorbeeld aan dat mensen vaak romantische partners kiezen die een soortgelijke longcapaciteit hebben. Hetzelfde gebeurt met de grootte van de oren en dan vooral met de omvang van de oorlel. We kunnen aan dit lijstje ook de halsomtrek en de polsgrootte toevoegen.

De neurowetenschap vertelt ons ook dat je hormonen een periode van overmoed doormaken wanneer je verliefd wordt. Eigenlijk maken de hersenen meer “mono-amines” aan.

Meer specifiek gaat je lichaam meer noradrenaline, dopamine en serotonine produceren. Elk van deze hormonen veroorzaakt verschillende reacties die bepaalde gedragingen uitlokken. Laten we even bekijken over welke reacties het gaat:

• Noradrenaline is het hormoon dat je het gevoel geeft dat je “vlinders in de buik” hebt. Dit is een sterke emotie die geluk en zenuwachtigheid combineert. Het lijkt op wat mensen voelen wanneer ze skydiven.
• Dopamine geeft je een gevoel van kracht en welbevinden. Dit hormoon is verantwoordelijk voor de vorming van gehechtheid. Het speelt ook een rol in situaties waarin de liefde een verslaving wordt.
• Serotonine laat je je enthousiast en opgetogen voelen. Wanneer je een hoog serotoninepeil in je lichaam hebt, dan voel je je waanzinnig gelukkig.

Je merkt dus dat hormonen en liefde altijd hand in hand gaan. Dat betekent echter niet dat de biologische verklaring voor de liefde het einde van het verhaal is. Ook je emoties en je verbeelding kunnen een effect hebben op je fysiologie.

Als mensen is dat uiteindelijk wat we zijn: biologisch materiaal en een psychosociale afgeleide gewikkeld in één fascinerende verpakking.