The White Lotus en de geheimen van haar succes
Als Agatha Christie nog in leven zou zijn en een millennial-serieverslaafde was, zou ze genieten van de nieuwste HBO-hit The White Lotus. Het is een show waarin we een aantal rijke mensen hun vakantie zien doorbrengen in een idyllisch resort. Het doet inderdaad denken aan veel van Christie’s werken. Het is ook een afspiegeling van de maatschappij zelf, waarin vaak tragische en onverwachte sterfgevallen voorkomen.
Je zou kunnen zeggen dat The White Lotus veel weg heeft van een soap. Het is een productie die velen aanbidden en enkelen niet kunnen uitstaan omdat de personages vaak tot de grenzen van de geloofwaardigheid worden gedreven. Dat is echter waar satire om draait. Een vaak overdreven en ongemakkelijke weergave van reële thema’s die we allemaal herkennen.
Het is onberispelijk geschreven door scenarioschrijver Mark White, die geen moment overslaat. Hij weet ons zowel te laten lachen als ons tegelijkertijd af te stoten, te fascineren en zelfs te verachten. De actie gaat in enkele seconden van poëtisch naar hilarisch. Het is een serie die talloze Emmy Awards heeft gewonnen en door zowel publiek als critici is geprezen.
Dus, waar gaat het over?
“Het is alsof we ons allemaal vermaken terwijl de wereld in brand staat, toch?”
-The White Lotus, tweede seizoen-
The White Lotus
Er zijn nu twee seizoenen geweest van The White Lotus en het plot is bijna altijd hetzelfde: de vakanties van een groep miljonairs.
Het eerste speelde zich af in een Hawaïaans resort. Daarin waren we getuige van een door blanken gedomineerde high society die onbewust gedomineerd wordt door classisme en zelfs imperialisme. Het traceerde een reeks micro-verhalen die alle eindigden in dramatische gebeurtenissen.
In het tweede seizoen reizen we naar het uitbundige Sicilië, waar de hotelketen nog een ander gewaardeerd hotel heeft. Bij deze gelegenheid richt de plot zich op de anatomie van seksualiteit en emotionele relaties in al hun gedaanten.
De manier waarop het licht en het donker van menselijke relaties worden benaderd is schokkend en grappig tegelijk. Ongemak is echter het eeuwige leidmotief, dat in elk personage, verhaal en situatie terug te vinden is.
Verwende levens die we morbide observeren
The White Lotus voedt een van de krachtigste menselijke drijfveren: nieuwsgierigheid (Engelse link). De meesten van ons kijken inderdaad graag door het sleutelgat om te zien hoe de andere helft leeft.
Geld geeft deze individuen niet alleen macht, maar stelt hen ook in staat ruimtes te bezetten die voor de meesten van ons ontoegankelijk zijn. Als kijkers worden we plotseling toeschouwers van hun geheimen en persoonlijke drama’s.
Vanaf het eerste moment zijn we getuige van de grofste situaties en ervaringen. Een van de meest opvallende en paradoxale personages is Tanya McQuoid. Zij is een vrouw van middelbare leeftijd die het fortuin van haar vader heeft geërfd en die evenveel trauma’s heeft als nullen op haar bankrekening.
Bizar, onwetend, verwend, manipuleerbaar en tragisch, ze lijkt maar één behoefte in het leven te hebben: geliefd worden. In beide seizoenen zien we haar verachtelijke daden begaan, slechte beslissingen nemen en het meest levendige voorbeeld van oppervlakkigheid geven. Desondanks is ze veruit een van de favoriete personages van het publiek.
De rijken kunnen ongelukkig zijn
De serie van Mark White geeft een antwoord op een van die eeuwige vragen: hoe zou het leven zijn als geld geen rol speelde? In feite is het eerste wat we ontdekken in The White Lotus dat geld geen geluk brengt en dat de rijken lijden onder veel van dezelfde problemen als wij.
Eén voorbeeld doet zich voor op het gebied van de liefde. We weten allemaal dat relatieproblemen vaak aan de oppervlakte komen tijdens vakanties. In het tweede seizoen ontmoeten we twee jonge stellen die (met tegenzin) hebben besloten hun vakantie in het Siciliaanse resort te delen.
Laag voor laag wordt het gewicht van het ongeluk, de seksualiteit, het wantrouwen en de morele complexiteit van deze vier individuen onthuld. Het is belangrijk op te merken dat alle personages tegelijkertijd helden en schurken zijn.
Geen van hen is een voorbeeld van deugdzaamheid. Dat gezegd hebbende, ondanks hun donkere kanten, is het gemakkelijk om je in ieder van hen in te leven (of op zijn minst te begrijpen).
“The White Lotus” nodigt uit tot sociale vergelijking. We bekijken het leven van miljonairs en ontdekken dat we dezelfde persoonlijke drama’s en behoeften hebben.
Personages die ondanks alles overleven
In The White Lotus is er rampspoed en chaos te over. We anticiperen vaak op relatiebreuken die uiteindelijk niet plaatsvinden. We werpen een blik op rampen en mogelijke sterfgevallen die niet uitkomen. Wanneer de meeste hoofdpersonen het resort verlaten, gaat het met hen allemaal iets beter dan toen ze aankwamen. Ze dragen hun lessen en ontdekkingen mee in hun koffers.
Naast de superrijke personages zijn er ook de minder bedeelden die proberen voordeel te halen uit de eersten. In het tweede seizoen ontmoeten we twee jonge begeleiders, Lucia en Mia, die als overwinnaars uit de bus komen na het uitvoeren van een subtiele maar vaardige misleiding. Degenen die Tanya McQuoid proberen te bedriegen vergaat het echter niet zo goed.
Zoals we al eerder zeiden, zou Agatha Christie gefascineerd zijn geweest door deze serie. Hoewel de meeste hoofdpersonen uiteindelijk terugkeren naar hun ostentatieve maar lege bestaan, overleven sommigen het niet.
Net als in het echte leven vertroebelt drama de schoonheid van elke idyllische omgeving. Dit herinnert ons niet alleen aan de zinloosheid van de mensheid , maar ook aan het feit dat de dood zelf vaak het product is van de meest ironische kansen.
