The Others, een spookverhaal met een twist
Er zijn veel spookfilms. Je zou zelfs het gevoel kunnen hebben dat ze allemaal op elkaar lijken. Maar eentje die er zeker uitspringt is The Others (Amenábar, 2001).
Er zit een zekere nostalgie in deze film. In feite is hij beïnvloed door zowel klassieke thrillers als horrorfilms. Vandaag, zo’n 20 jaar na de release, kijken we terug en zien we hoe deze film zo succesvol is gebleken bij zowel publiek als critici.
The Others vertelt je het soort spookverhaal dat je al eerder hebt gehoord, maar dan vanuit een ander perspectief. Bovendien speelt het met je perceptie van de werkelijkheid.
Even een waarschuwing. Dit artikel vertelt het verhaal van de film. Als je hem nog niet gezien hebt, kun je nu beter stoppen met lezen.
Een gelukkige productie
Vandaag de dag is Alejandro Amenábar een van de bekendste filmmakers in de Spaanse filmwereld. Maar 20 jaar geleden was deze regisseur van Tesis (1996) en Open Your Eyes (1997) grotendeels onbekend, vooral internationaal.
The Others betekende het keerpunt in Amenábar’s carrière. Het was ook de best verdienende Spaanse film van dat moment.
Toch was de film niet zonder critici. Ze vergeleken het zelfs vaak met The Sixth Sense (Shyamalan, 1999). Maar in werkelijkheid was de enige overeenkomst tussen de twee films de laatste wending.
The Others slaagde erin om bij het kijkerspubliek gevoelens op te wekken die lang niet waren vertoond. Toch is het eigenlijk een heel eenvoudige film. In feite draait het om een verhaal dat al talloze keren is verteld.
Een huis, waar de levenden en doden zich vermengen en waar de jongere mensen het meest geneigd zijn om de bovennatuurlijke aanwezigheid waar te nemen. The Others wordt echter verteld vanuit het gezichtspunt van de doden.
Tom Cruise
Er zijn niet al te veel acteurs of talloze decorwisselingen nodig om dit verhaal te vertellen. In feite hadden ze het waarschijnlijk zonder al te veel budget kunnen maken. Amenábar had echter geluk. Hij hoefde op geen enkele uitgave te beknibbelen. Daarom kon hij het zich veroorloven om de film de sfeervolle accenten te geven die hem beroemd maakten.
Tom Cruise toonde enorme interesse in Amenábar’s filmmaken nadat hij Open Your Eyes had gezien . Zijn bewondering voor de Spaans-Chileense filmmaker leidde ertoe dat hij een nieuwe versie van Open Your Eyes maakte, getiteld Vanilla Sky. Amenábar weigerde echter om het te regisseren.
Maar daar hield het verhaal niet op. Cruise werd uiteindelijk een van de producenten van The Others. De enige voorwaarden die Amenábar stelde was dat de film in Spanje moest worden opgenomen met zijn eigen productieteam. De rest is geschiedenis.
Licht speelde een belangrijke rol
Een royaal budget is altijd handig bij het maken van een film als The Others. Maar in werkelijkheid is een goed verhaal veel belangrijker. Bovendien kunnen verschillende mensen een verhaal vertellen, en het zal nooit twee keer hetzelfde zijn.
Afhankelijk van de verteller of zijn perspectief kan het je laten lachen, huilen of je totaal onverschillig laten voelen. In films is er echter geen verbale verteller. Ze brengen alles over via beelden.
Als je aan de genres fantasy en horror denkt, denk je aan bepaalde elementen. Eén daarvan is duisternis. Dat komt omdat het fantastische en enge meestal ‘s nachts gebeurt. Het is de tijd waarin je je het meest kwetsbaar en onbeschermd voelt en al je angsten naar boven komen. In feite koppelen we angst voor het donker meestal aan het onbekende. Het maakt deel uit van onze collectieve verbeelding.
In de film wordt met veel effect clair-obscur belichting gebruikt. Dit is het soort kunstlicht dat mysterie oproept. Javier Aguirresarobe was de cinematograaf. Ze hebben hem vergeleken met grootheden als Stanley Kubrick. De manier waarop hij donker en licht in de film gebruikt, helpt inderdaad om een unieke sfeer te creëren. Het houdt de kijker in spanning.
Vaak zien we licht als een teken van veiligheid en bescherming. In deze film is echter het tegenovergestelde waar. Door de ziekte van Grace’s kinderen moet het huis donker blijven. De duisternis geeft hen zelfs een veilig gevoel. Het is duidelijk dat dit volledig afwijkt van de norm. Dit wordt weerspiegeld in de laatste wending van de film, wanneer je ontdekt dat het verhaal eigenlijk niet over de levenden gaat.
Onwerkelijke sfeer
Toch blijft het licht de drager van de waarheid. Het is geen toeval dat mevrouw Mills altijd in de buurt van een lamp is of er een draagt. Want Mrs. Mills is zelf de drager van de waarheid. Uiteindelijk laat ze Grace en haar kinderen de ware toedracht van de zaak zien, hoe moeilijk ze dat ook vinden.
De cinematografie geeft het huis een onwerkelijke sfeer. Het voelt ook bijzonder claustrofobisch en geïsoleerd aan en de personages hebben het nauwelijks over de buitenwereld. Bovendien is wat buiten de grenzen van het huis en het kerkhof ligt volledig in mist gehuld.
Het is geen wonder dat de grootste onthullingen in de film verband houden met het licht. Iemand verwijdert bijvoorbeeld de gordijnen. Maar hoewel de kinderen schrikken, wordt hun huid niet beschadigd. En als het einde van de film nadert, vieren ze hun “genezing”. Bovendien verdwijnt de mist.
Het licht in The Others is geen natuurlijk licht. Het is suggestief en hult je in de angstaanjagende sfeer. Zonder speciale effecten, maar door camerabewegingen en clair-obscur kom je te weten dat er iets vreemds gebeurt in het huis. Dat een soort indringer de normaliteit heeft vernietigd.
De sleutels tot suspense
The Others maakt zijn bedoelingen al vanaf de aftiteling extreem duidelijk. Je weet dat wat je gaat zien een macaber en fantastisch verhaal is. De film begint zelfs met een vrouw die gillend wakker wordt. Heeft ze een nachtmerrie gehad? Is er iets gebeurd waar jij niets van weet?
Gedurende de film zegt de kleine Anne meerdere keren dat er “iets is gebeurd”. Dit iets is duidelijk gebeurd vóór de schreeuw van Grace. Een schreeuw die op het eerste gezicht onopgemerkt kan blijven. De regisseur heeft deze scène echter precies aan het begin van de film ingevoegd om de kijker te waarschuwen dat er zojuist iets vreselijks is gebeurd.
Je voelt de spanning al vanaf het begin. De film put eigenlijk uit eerdere bronnen zoals The Turn of the Screw. Dit was een mysterieroman van Henry James (1898). Er zijn ook echo’s van de meester van de spanning, Alfred Hitchcock.
In feite lijkt het landhuis zelf op dat in Rebecca (Hitchcock, 1949). Verder doet Grace ons denken aan Grace Kelly en de verschillende bange blondines die deze Britse actrice in haar filmcarrière portretteerde.
Tot slot
Grace portretteert ook het gevoel van isolatie waar we het eerder over hadden. Ze lijkt in een door haarzelf bedachte fantasiesituatie te willen leven om de werkelijkheid te ontlopen. Gedurende de film leer je dat Grace aan migraine lijdt, van stilte houdt en nauwelijks het huis verlaat.
In feite zit ze gevangen in de leugen die ze voor zichzelf heeft verzonnen. De leugen die ze heeft gecreëerd als afweermechanisme om de gruwelijke realiteit niet onder ogen te hoeven zien.
Daarnaast zit er een religieus element in het karakter van Grace. Ze is streng gelovig en kan elke vraag over de Bijbel beantwoorden. Grace zelf stelt niets in vraag. De paradox is echter dat ze, wanneer ze de waarheid leert, niet meer in staat is om haar eigen bestaan te rechtvaardigen.
Anne stelt, in tegenstelling tot Grace, vragen over de Bijbel. Ze denkt ook dat ze alles weet over geesten. Anne is een van de personages die de kijker meer inzicht geeft in wat er echt aan de hand is. In feite is zij de enige die zich herinnert dat er “iets is gebeurd.”
De film gaat in op de angst om de realiteit onder ogen te zien, de dood en het gebrek aan antwoorden op ons eigen bestaan.
Bovendien werkt het, ondanks het verstrijken van de tijd, nog steeds perfect. Het bevat geen stereotype personages of fantastische speciale effecten. In plaats daarvan wordt spanning opgeroepen op de meest klassieke en effectieve manier.
