Stoppen met therapie: hoe ga je ermee om?

Elke vorm van rouw, elk afscheid of elke afsluiting in ons leven kan onzekerheid en angst in ons opwekken over wat er in de toekomst zal gebeuren. Dit geldt vooral als we sterk zijn gaan vertrouwen op de persoon die bij de situatie betrokken is of de situatie zelf. We kunnen niet langer rekenen op de steun die ze ons hebben gegeven. Stoppen met therapie kan dan ook velen van ons angst inboezemen.

Wanneer we de doelen hebben bereikt die we voor ogen hadden toen we met de therapie begonnen, is het belangrijk om te stoppen met therapie. Deze wetenschap kan echter gepaard gaan met de angst om een terugval te krijgen. We vrezen dat we niet in staat zullen zijn om de wereld onder ogen te zien zonder de veiligheid die psychologische ondersteuning kan bieden.

Deze angsten komen zeer vaak voor. En om het therapeutisch proces op succesvolle wijze te beëindigen, is het belangrijk dat deze angsten woorden aangepakt. Voordat de patiënt stopt met de therapie. Hier zijn verschillende technieken en doelen voor, en deze zijn allemaal ontworpen om met dit soort angsten om te gaan. Dit zijn de belangrijkste doelstellingen:

• De patiënt helpen om zichzelf erkenning te geven voor de veranderingen die zich hebben voorgedaan tijdens het therapeutisch proces.
• Het creëren van ‘beveiligingsmechanismen’ die het makkelijker maken om mogelijke terugvallen of crises te confronteren.
• De overgang van een leven met therapie naar een leven zonder therapie vergemakkelijken.

Hoewel dit eenvoudig lijkt, is elke patiënt en elk therapeutisch proces anders. Elke zaak moet afzonderlijk geanalyseerd worden. In dit artikel geven we algemeen advies om op succesvolle wijze te stoppen met therapie. 

Stoppen met therapie: je zal je eigen beste therapeut zijn

Wanneer een patiënt een sessie heeft met een psycholoog, heeft hij meestal de verwachting dat de psycholoog al zijn problemen zal oplossen. Dit gebeurt doorgaans omdat we gewend zijn aan een bepaald medisch scenario. We denken dat de arts een externe oplossing zal voorschrijven die gewoonlijk geen verandering in ons leven impliceert. Tenminste niet meer dan op bepaalde tijdstippen een pilletje innemen.

Veel mensen realiseren zich echter niet dat een goede psycholoog niet zo te werk gaat. Het doel van therapie is dat de patiënt op een gegeven moment zijn eigen therapeut wordt. In eerste instantie neemt de patiënt een inferieure en afwachtende rol aan ten opzichte van de psycholoog. De hoop is echter dat de patiënt uiteindelijk in staat zal zijn om de instrumenten die de psycholoog hem heeft geboden, onder de knie te krijgen en effectief te gebruiken.

Dit betekent niet dat wanneer iemand in staat is geweest om een psychisch probleem succesvol op te lossen, hij nu ook in staat is om voor anderen te zorgen of hen advies te geven. Het houdt in dat deze persoon een expert is geworden in zijn eigen leven. En met betrekking tot zijn eigen problemen. Na het beëindigen van de behandeling kan hij alles wat hij heeft geleerd toepassen op zijn eigen leven. Zonder de behoefte aan voortdurende psychologische supervisie of begeleiding.

Denk na over wat je hebt geleerd

Het is erg belangrijk dat psychologen deze boodschap heel duidelijk op hun patiënten overbrengen. Een psycholoog moet zijn patiënten laten weten dat zij voornamelijk zelf verantwoordelijk zijn voor de veranderingen die zich in hun leven hebben voorgedaan.

De psycholoog heeft zijn patiënten alleen maar geholpen om hun welzijn te bereiken door met behulp van specifieke hulpmiddelen te proberen om hun vaardigheden te verbeteren. Vanaf dit punt, zijn het de patiënten die de hulpmiddelen in praktijk hebben gebracht en de vruchten hiervan hebben geplukt. Zij zijn degenen die zichzelf hebben gebracht naar waar ze nu zijn.

Wanneer iemand geconfronteerd wordt met het einde van zijn therapie, is het meestal zeer positief als hij wordt gevraagd om na te denken over wat hij heeft geleerd. Het kan zelfs zeer nuttig zijn om een ​​brief te schrijven naar je vorige zelf. Naar de persoon die op zoek ging naar psychologische hulp om een ​​probleem het hoofd te bieden. Dat hij nu heeft overwonnen of waar hij nu mee heeft leren omgaan. Dit zal behulpzaam zijn om een ​​ander perspectief op de zaak te krijgen en je vermogens te internaliseren. Bovendien zal het je helpen om bestand te zijn tegen mogelijke terugvallen die zich kunnen voordoen.

De ‘beveiligingsmechanismen’ die essentieel zijn om met mogelijke terugvallen om te gaan

Deze ‘beveiligingsmechanismen’ zijn hulpmiddelen die de patiënt tot zijn beschikking moet hebben om probleemloos te kunnen worden geconfronteerd met mogelijke terugvallen. Deze mechanismen houden in dat de patiënt in staat is om een duidelijke verklaring te geven voor het probleem waarmee hij bij de psycholoog aankwam. En dat hij in staat is in te zien dat terugval slechts een extra fase in het proces kan zijn.

Aan het begin van elk therapeutisch proces moet de psycholoog de achtergrond en de gevolgen onderzoeken van elk probleem waarvoor de patiënt in therapie is gegaan. Deze analyse moet de situaties of personen omvatten die de verschijning van het probleem veroorzaken. Het moet ook de emoties omvatten die dit probleem naar boven lieten komen.

Deze informatie is erg belangrijk om een ​​persoonlijke en succesvolle behandeling uit te voeren. Het is echter ook erg belangrijk wanneer de patiënt klaar is om te stoppen met therapie. Deze informatie kan namelijk essentiële aanwijzingen bevatten met betrekking tot mogelijke toekomstige terugvallen. Laten we ervan uitgaan dat terugval altijd voorkomt in een significante context. De sleutels tot deze context zijn net zo belangrijk als persoonlijke sleutels als het gaat om het kunnen behandelen en voorspellen van bepaald gedrag. Als we dus de situaties identificeren waarin het probleem zich mogelijk kan voordoen, zullen we beter in staat zijn om het onder ogen te zien.

Stoppen met therapie: voorbereid zijn op een mogelijke terugval

Grondige kennis van het probleem is niet alleen belangrijk om een ​​mogelijke terugval te kunnen voorspellen. Het biedt ons ook de nodige aanwijzingen om een dergelijke terugval het hoofd te bieden. Daarom weten we door het probleem op een globale en gepersonaliseerde manier te analyseren wanneer het zich kan voordoen. We zullen ook weten welke middelen we in elke situatie kunnen gebruiken. Op deze manier kunnen psychologen hun patiënten de ‘beveiligingsmechanismen’ leren waarmee ze elke hobbel in de weg kunnen overwinnen. Een psycholoog moet zijn patiënten duidelijk maken dat zij degenen zijn die controle hebben over hun problemen. Als er sprake is van een terugval, dan zijn zij degenen die het opnieuw zullen definiëren als simpelweg een val.

Het verschil tussen beide termen wordt bepaald door hoeveel controle we aannemen met betrekking tot het probleem dat ons ertoe bracht om therapie te zoeken. Een andere invloed zijn de gedachten die ontstaan ​​wanneer het probleem weer opduikt. Laten we eens naar een eenvoudig voorbeeld kijken om dit verder uit te leggen.

Ons dieet een dag overslaan betekent niet dat alle vooruitgang die we hebben gemaakt, tevergeefs is geweest. Het is aan ons om te beslissen of we doorgaan of dat we teruggaan naar onze oude gewoonten. In het geval van een mogelijke terugval, geldt eigenlijk precies hetzelfde. We bepalen zelf of we na een terugval volledig zullen opgeven. Of dat we deze terugval simpelweg zien als een struikelblok op onze weg.

Hoe je jezelf kun voorbereiden na langdurige therapie

Tot slot is er nog iets dat het beëindigen van een therapeutisch proces kan belemmeren. Dat is wanneer de therapie zeer lang heeft geduurd. Hoe langer het proces, hoe groter het onbehagen, hoe meer angsten en moeilijkheden de patiënt kan ervaren. In deze gevallen is het niet zozeer de angst voor een mogelijke terugval. De angst heeft te maken met hoe de patiënt het leven tegemoet kan treden zonder de toezicht van een psycholoog. Zonder iemand om de voortgang bij te sturen, te controleren of te valideren.

Dit kan te maken hebben met de relatie met de psycholoog en met eventuele affectie. Of met vriendschap of afhankelijkheid die er is ontstaan. Als dit het geval is en het therapeutisch proces hierdoor zal moeten worden verlengd, is het belangrijk dat de psycholoog afstand houdt van de patiënt. Een psycholoog is niet jouw vriend en zal ook niet altijd aan jouw zijde staan.

Dit proces kan gecompliceerd zijn als de patiënt geen goed sociaal ondersteuningsnetwerk heeft. Soms begint de psycholoog die plaats in te nemen in het leven van de patiënt. Ook al is hij dit vooraf niet van plan. In dit geval zal de patiënt, voordat hij stopt met therapie, zijn eigen sociale netwerk moeten verrijken. Als hij helemaal geen sociaal netwerk heeft, dan zal hij deze moeten genereren om zijn problemen te kunnen delen en er met anderen over te kunnen praten.

Waar we uiteindelijk naar moeten streven voordat we stoppen met therapie, is dat er sprake is van een overeenkomst tussen onszelf en de psycholoog. Zowel de psycholoog als wij moeten het eens zijn over wat er in de sessies is bereikt. Ook moeten we weten dat we in staat zijn om een ​​therapievrij leven succesvol tegemoet te treden.