Overdag slaafs, 's nachts despotisch

Velen van ons zijn overdag slaafs en ‘s nachts despotisch. We voelen ons slecht over onze situatie en willen graag empathie, maar we houden tegelijkertijd het systeem dat deze situatie onderhoudt, overeind.

We hebben toegang tot goedkoop eten, goedkope vluchten, en tegenwoordig kan alles tegenwoordig tegen lage kosten thuis bezorgd worden, dag en nacht. Dit schetst waarschijnlijk het slechtste beeld van het gezegde dat “hij die werken wil, zal werken tot het einde.”

In deze zin zijn we dokters die een medisch systeem uitbuiten dat al middelen tekort komt. Wij zijn degenen die merkproducten kopen die geproduceerd zijn in landen met erbarmelijke werkomstandigheden.

Als een maatschappij verdoven we onszelf uiteindelijk door eindeloos te consumeren. We verkwisten ons meest waardevolle middel: onze tijd. Deze verdoving is nodig omdat, als we deze niet hebben, we onszelf met onze eigen ontevredenheid vergiftigen.

Overleving is een illusie

Tijd om te zorgen voor familie die we nooit zien, betalen voor een reis waar we niet van genieten, of geld geven voor een camera die we niet gebruiken.   Deze tijd en andere middelen glippen door onze vingers als koud water. Beetje bij beetje laat dit je botten eroderen.

We zijn overdag slaafs omdat we werken onder nare omstandigheden om net genoeg geld te verdienen om van te kunnen overleven. Overleven, en wellicht zien we dan gaandeweg een of twee dromen uitkomen. ‘s Nachts daarentegen zijn we despotisch omdat we zodoende hetzelfde systeem zelf blijven onderhouden.

We bestellen eten via thuisbezorgd wanneer we honger hebben, wetende dat de koeriers lang niet altijd goed behandeld worden. We doen dit omdat het goedkoop is, omdat het snel is en omdat het ons de illusie van meer vrije tijd geeft. Deze droom van meer vrije tijd maakt ons overdag slaafs en ‘s nachts despotisch.

We accepteren baantjes die niet goed betalen. We hebben het gevoel dat als we dat niet doen, iemand anders het wel doet – misschien nog wel voor minder! Er is namelijk altijd wel iemand die deze baan nog meer nodig heeft dan wij zelf.

Deze houding staat overleving op dit moment toe, ja, maar deze zal toch uiteindelijk een negatieve invloed hebben op je leven. Op den duur zitten we urenlang achter een kassa, al kijkend naar een scherm, of op de chauffeursstoel van een bus, al kijkende naar alle auto’s die ons voorbij rijden.

Moderne gewoontes zijn een slaafs, zwart gat

We hebben dringend een persoonlijke revolutie nodig, groot of klein. Hoe dan ook, een revolutie begint bij onszelf. We moeten ons niet langer overdag slaafs en ‘s nachts despotisch opstellen.

Het is tijd dat we ons uitspreken tegen slechte werkomstandigheden. Weersta dus de verleiding om goedkopere spullen te kopen. Herinner jezelf eraan dat degene die onderaan de voedselketen staat, degene is die uiteindelijk de hoofdprijs betaalt.

Ontdoe jezelf van het idee dat acht uur werk hetzelfde is als drie of vier uur werk, zolang de tijd maar snel voorbij gaat. Snelle hap, snelle training, snelle slaap. Waarom willen we dat alles sneller gaat in een wereld die al zo’n beetje op lichtsnelheid functioneert?

We willen minder bewegen en dat ondertussen alles thuis bezorgd wordt. Waarom willen we dit in een wereld die met de dag ongezonder wordt? Hoe kan het dat we zoveel technologische oplossingen willen als we toch alleen maar meer gaan werken?

Waarom zijn verkoopcijfers zo belangrijk als materiële dingen helemaal niet bevredigend zijn? Uiteindelijk evenaart niets het gevoel van vrede dat we ervaren wanneer de zon na dagenlange regenbuien weer tevoorschijn komt.

Een illusie van het systeem

Deze “snelle” levenswijze is enkel een illusie die het systeem gecreëerd heeft. Hiermee wil het ons het idee geven dat we genoeg vrije tijd en genoeg levensmiddelen tot onze beschikking hebben. 

We kunnen onszelf echter ook afvragen of dat wel waar is. Zelfs degenen onder ons die het gevoel hebben een prima salaris te krijgen. Als al de goedkope opties niet beschikbaar waren voor je, zou je dan nog steeds genoeg geld verdienen om mee rond te komen?

We werken zoveel, maar verdienen we ons geld daadwerkelijk in de echte tijd? Of gaat dit wederom om de “snelle” tijd waar we het nu over hebben? Al deze snelle dingen zonder enig bovenzinnelijk gewicht waaien weg zodra de wind opsteekt.

Daarna blijven alleen wij, alleen, over. We staan oog in oog met de realiteit, naakt, zonder kleding om ons nog te beschermen tegen de kou.

We kijken naar onszelf in de spiegel en voelen ons raar: we zijn onszelf, maar we zijn niet echt aanwezig. Ver weg van onze eigen lichamen, van de mensen waarvan we houden. Zij zitten in de woonkamer te staren naar een scherm, al roddelend over mensen die ze eigenlijk niet kennen…