Late adolescentie: een veelvoorkomend fenomeen

Lees hier alles over het fenomeen van de late adolescentie!

Leeftijd wordt steeds minder belangrijk in de moderne wereld. We hebben ontdekt dat het leven niet per se geleefd hoeft te worden volgens de theoretische raamwerken die wij hebben opgezet. Het fenomeen van de late adolescentie bewijst dit maar weer.

Ten eerste willen we jullie er aan herinneren wat “adolescentie” nou precies inhoudt. Adolescentie is de levensfase tussen de kindertijd en vroege volwassenheid. Deze wordt gekenmerkt door emotionele instabiliteit en een intense zoektocht naar een eigen identiteit.

Veel van de hoogte- en dieptepunten in deze levensfase zijn afhankelijk van de vele fysieke veranderingen die een individu in deze fase doorloopt. Men groeit ook op seksueel vlak op. Hierbij spelen de gierende hormonen een grote rol.

Late adolescentie heeft twee betekenissen. Ten eerste representeert het de laatste jaren van iemands adolescentie. Men heeft alle fysieke veranderingen in deze fase meestal al doorlopen. De jonge persoon is klaar om volwassen te zijn.

Ten tweede kan het ook staan voor de latere tijdstippen in iemands leven waarin kenmerken van adolescentie zich wederom voordoen. De eerste is een technische uitleg voor een technische term; de tweede uitleg is een construct uit de populaire psychologie.

Late adolescentie als een technisch concept

Ontwikkelingspsychologen delen adolescentie op in drie fases:

• De vroege adolescentie loopt van 11-jarige tot 13-jarige leeftijd. Hiermee begint de puberteit.
• Daarna volgt de middenadolescentie, welke van 13-jarige tot 16- of 17-jarige leeftijd loopt. Ook dit telt nog als de puberteit.
• Ten slotte is er de late adolescentie, welke tussen de leeftijden van ongeveer 16 en 21 ligt.

Late adolescentie is een fase die gekenmerkt wordt door meer stabiliteit dan de andere twee fases. Rond deze tijd hebben de individuen wel een sterk idee van wie ze zijn.

Ze beginnen zich over het algemeen te verheugen op de toekomst. Toch ervaren sommigen ook crises vanwege nieuwe verantwoordelijkheden die mee komen kijken met de naderende volwassenheid. Hier zijn ze dan nog niet klaar voor.

In tegenstelling tot de voorgaande fases is het in de late adolescentie niet meer zo belangrijk om deel van een min of meer stabiele groep uit te maken. Ofwel: men voelt niet meer zo’n aldoordringende drang om populair te zijn of er expliciet “bij te horen.”

In deze fase hechten tieners meer waarde aan persoonlijke, intieme relaties. Bovendien ervaren ze vaak minder problemen met de andere gezinsleden. Ze prioriteren rond deze tijd ook grote projecten; ze willen graag de wereld helpen veranderen.

De “gedateerde” adolescent

Tegenwoordig wijzen psychologen emotionele toestanden (en combinaties hiervan) die bij de late adolescentie horen ook toe aan mensen die al volwassen zijn. Deze soort late adolescentie omvat de mensen die hun adolescentie niet “op tijd” hebben weten af te ronden.

Dat wil zeggen dat het ze niet gelukt is binnen de tijd die het theoretisch raamwerk indiceert. Er zijn vaak omstandigheden die de adolescentie als het ware “uitrekken” of infantiele en/of adolescente kenmerken opnieuw uitlokken. Dit kan zelfs op latere leeftijden nog gebeuren.

Deze late adolescentie uit zichzelf op verschillende manieren. De meest typische manier is wanneer iemand “eeuwig rebels” blijft. Deze persoon blijft dromen zonder concrete plannen te maken om deze dromen waar te laten komen. Mensen die zich in de late adolescentie begeven, bieden daarnaast dikwijls weerstand tegen vormen van aanpassing aan volwassenheid.

Late adolescenten hebben vaak nog veel problemen met hun ouders. Ze geven hen de schuld van allerlei dingen en verwijten ze van alles. Tegelijkertijd is het voor deze mensen vaak onmogelijk om zich los te maken van hun ouders op emotioneel vlak. Vaak durven ze ook niet uit huis te trekken en op zichzelf te gaan wonen.

Mythes over groei

Vaak zijn het de ouders van de tieners die hun mogelijkheid tot het ontwikkelen van onafhankelijkheid dwarszitten.  Naast emotionele hechting komt dit vaak door hun eigen angst om ouder te worden of hun leven weer in eigen handen te nemen.

Daarom zijn de ouders zelf wellicht verantwoordelijk voor het verlengen van de financiële, emotionele en psychologische afhankelijkheid van hun kinderen.

Over het algemeen heeft de moderne samenleving het beeld dat alleen de jeugdige jaren het leven waard zijn. Er is immers een reden waarom bijna de helft van cosmetische producten ontworpen is om “tekenen van veroudering” tegen te gaan.

Veel mensen houden niet van het woord “volwassene” omdat het te serieus en saai klinkt. Voor deze mensen staat dit woord gelijk aan verantwoordelijkheid, wat velen zien als het tegenovergestelde van jeugdigheid.

Dit zijn echter niet allemaal negatieve dingen. Wat echter wél negatief kan uitpakken is het opgeven van autonomie en verantwoordelijkheid. Dit houdt immers een adolescente houding in stand. Late adolescenten ontdekken hierdoor vaak ook niet waartoe ze in staat zijn.

Mensen ontdekken dit pas wanneer ze besluiten om de verantwoordelijkheid voor zichzelf te aanvaarden. Hiervoor moeten ze hun eigen angsten onder ogen komen en overwinnen.

Als ze alleen maar weerstand blijven bieden, zal een zekere innerlijke onenigheid ze uiteindelijk opslokken. Dit wordt een chronische toestand zonder dat ze zich hier zelf van bewust zijn. Uiteindelijk ontnemen ze zichzelf zo allerlei geweldige ervaringen.