Je lot zal niet zomaar op je deur komen kloppen
Het lot biedt geen bezorgdiensten aan. Als we ons lot willen ontmoeten, moeten we eropuit gaan in plaats van te wachten tot het aan onze deur komt kloppen.
Hoewel we misschien denken dat het leven zelf op magische wijze onze verlangens zal bevredigen, zullen onze wensen niet uitkomen tenzij we er hard aan werken om ze te vervullen. In feite is zelfs dat soms niet genoeg.
Ik durf te zeggen dat de beste momenten in het leven die momenten zijn waar we het heft in eigen hand nemen. Die momenten waarop we beslissingen nemen, hoe moeilijk ze ook zijn, waardoor we onze eigen weg kunnen kiezen.
In plaats van te bidden of te wachten tot het universum ons een teken geeft van wat we moeten doen, moeten we weten wat we willen bereiken om eraan te werken onze dromen uit te laten komen.
“De beste jaren in je leven zijn die waarin je beslist dat je problemen van jezelf zijn. Je geeft niet de schuld aan je moeder, de ecologie of de president. Je beseft dat je je eigen lot bepaalt.”
-Albert Ellis-
Onze beslissingen markeren onze bestemming
We creëren onze lotsbestemming bij elke stap die we zetten en elke keuze die we maken. Veel mensen denken echter dat goede dingen zullen gebeuren als ze het gewoon laten gaan en wachten tot het lot de leiding neemt. Vanuit mijn perspectief werkt dat echter niet. De enige manier waarop we kunnen krijgen wat we willen is als we er hard voor werken.
Aan de andere kant geloven sommige mensen dat ons lot al is geschreven. Volgens dit idee zijn de dingen die we in het leven moeten doen al vastgesteld. Dit betekent dat we hier niet per ongeluk zijn en er een doel is voor ons bestaan.
Ongeacht waar we in geloven, de waarheid is dat ons lot individueel is en we het allemaal creëren door onze beslissingen. Het enige dat we moeten doen is vechten voor wat we willen. We moeten allemaal doen wat we denken dat juist is voor ons leven.
Het lot: bijgeloof of realiteit?
Laten we eens kijken naar een verhaal dat analyseert hoe het lot ons leven wel of niet kan beïnvloeden. Geniet ervan!
David was een zeer vrome en oplettende man, een toegewijde Jood. Op een nacht, terwijl hij sliep, kwam er een engel in zijn dromen naar hem toe.
“David,” zei de engel, “Ik kom uit de hemel om een wens te vervullen. God besloot om je te belonen, dus stuurde hij me met deze boodschap. Je kunt wensen wat je maar wilt. Als je wakker wordt, ontvang je het. Je herinnert je ook alles wat er nu gebeurt, dus je zult niet denken dat het je verbeelding was. Dus wat wil je?”
David dacht even na en herinnerde zich toen dat er iets was dat hem al een tijdje achtervolgde: zijn eigen dood. Hij vroeg de engel: “Ik wil dat je me de exacte datum en tijd vertelt dat ik zal sterven.”
Na dit te hebben gehoord, werd de engel nog bleker dan hij al was en aarzelde. “Ik weet niet of ik je dat kan vertellen.”
“Je zei me dat ik kon vragen wat ik maar wilde. Nou, dat is wat ik wil. “
“Ik zei ook dat het een prijs was. Als ik je vertel wat je me vraagt, zul je je hele leven ongerust zijn, de dagen tot je dood tellen,” zei de engel. “Dat zou geen prijs zijn, maar een straf. Vraag om iets anders. “
David had er goed over nagedacht. Wanneer het idee van de dood in iemands hoofd komt, is het moeilijk om het los te laten.
“Goed, vertel me gewoon de dag dat ik dood ga.”
De engel besefte dat hij niets kon doen om hem van mening te laten veranderen en dat, als hij niet antwoordde, hij zijn missie om David te belonen zou laten mislukken. Daarom stemde hij met tegenzin in.
“Aangezien je een goede Joodse man bent, heb je de eer om onder degenen te zijn die sterven op de heiligste dag van de week. Je zal overlijden op de Sjabbat.”
Na dit gezegd te hebben, nam de engel afscheid. David was tevreden en sliep rustig door tot de ochtend.
Toen hij wakker werd, herinnerde hij zich alles wat er gebeurd was levendig precies zoals de engel hem had verteld. Hij voelde zich ook opgelucht omdat hij nu wist dat hij op een zaterdag zou sterven.
De volgende dagen gingen goed, tot aan vrijdag. Deze dag begon David te beven en zich bang te voelen.
Zou deze zaterdag de dag van zijn overlijden zijn? Was dat de reden geweest dat de engel hem bezocht? Wat had het voor zin om op zijn laatste dag naar de tempel te gaan? Omdat hij ging sterven, bleef hij liever thuis. David begreep toen de fout die hij had gemaakt. Hij wist iets dat hij niet hoorde weten en het liet hem alleen maar lijden.
Toen dacht hij dat hij eindelijk de oplossing had gevonden. Hij zou de Thora elke vrijdagavond lezen en zou niet stoppen met lezen tot hij de eerste ster van de dag zag verschijnen. De reden hiervoor is dat niemand zou sterven tijdens het lezen van het heilige Joodse boek.
Dus dat is wat hij deed. Twee of drie maanden gingen voorbij en toen, op een zaterdagochtend tijdens het lezen van de Thora, hoorde David iemand wanhopig schreeuwen: “Vuur! Brand! Het huis staat in brand! Ga weg! Snel! Er is een brand!”
“Een persoon ontmoet zijn lot vaak op de weg die hij heeft afgelegd om het te vermijden.”
-Jean de la Fontaine-
Het was een Sjabbat en dit liet hem de boodschap van de engel herinneren. Hij herinnerde zich echter ook dat de Zohar verzekerde dat mensen veilig waren tijdens het lezen van de Torah. Om zichzelf meer te overtuigen, herhaalde hij: “Niets kan er met me gebeuren, ik lees de Thora.”
Maar de stemmen op straat bleven schreeuwen: “Iedereen, ga naar buiten! Ga weg!”
David beefde. Dit gebeurde met hem omdat hij probeerde zichzelf te redden in plaats van zijn lot te accepteren. Hij zou eindelijk sterven. Hij was het slachtoffer van zijn eigen poging om zichzelf te redden.
“Misschien heb je nog tijd,” probeerde hij zichzelf te vertellen. Terwijl hij de Torah sloot, keek hij naar de trap om er zeker van te zijn dat deze niet in brand stond. Hij rende zo snel hij kon de trap af, waardoor hij struikelde en op de grond viel en met de achterkant van zijn nek de laatste trede raakte.
David stierf onmiddellijk die Sjabbat. Hij was zo bezorgd over zijn lot dat hij zich niet eens realiseerde dat het ‘t huis aan de overkant van de straat was dat in brand stond en dat het vuur zijn huis nooit zou hebben bereikt.