Ik kan er niet tegen als mijn kind een driftbui krijgt

Een ouder die denkt "Ik kan er niet tegen als mijn kind een driftbui heeft" weerspiegelt een gevoel van onvermogen om de externe emotionele steun te zijn die zijn kind nodig heeft. Het artikel van vandaag bespreekt enkele sleutels om gevreesde driftbuien het hoofd te bieden.

“Ik kan er niet tegen als mijn kind een driftbui heeft” is een veelgehoorde uitspraak van ouders in gezinstherapie consulten. Het is echter van cruciaal belang dat ze als externe regulatoren van emoties optreden en kalm blijven tot hun kinderen deze autonome mijlpaal kunnen bereiken.

Het artikel van vandaag laat je enkele sleutels zien die het proces van het leren reguleren van boosheid vergemakkelijken. Bovendien helpt het je te begrijpen hoe de hersenen van je kind in deze vroege stadia werken en wat jouw rol als ouder is in hun emotionele rijpheid.

Kinderen en driftbuien

Een van de situaties die ouders het meest vrezen zijn openbare driftbuien. Met andere woorden, een kind dat midden in een winkel of midden op straat staat te schoppen en te schreeuwen. Dit soort situaties wekken bij ouders vaak gevoelens van schuld, schaamte, woede, en vooral hulpeloosheid op. Dat komt omdat ze zich vaak afvragen of ze iets verkeerd doen.

Waarom gebeuren driftbuien? Wel, driftbuien zijn een uiting van frustratie en ongemak bij kinderen die nog in een preverbale fase van ontwikkeling zijn. Hun emotionele rijpheid laat niet toe dat ze op een andere manier communiceren. Het goede nieuws is dat deze situatie na vier jaar meestal verbetert. Met andere woorden, dit is een normale fase in de ontwikkeling van een kind en er is niets beschamends aan.

In feite is het een beginpunt voor een autonome regulering van boosheid. Hoe ouderfiguren erop reageren en met hun eigen boosheid of frustratie omgaan is dus de belangrijkste sleutel die het leren van hun kind zal sturen. Je moet dus analyseren wat je doet als je kind boos wordt.

Waarom sommige ouders er niet tegen kunnen als hun kind een driftbui heeft

Woedeaanvallen kunnen heel onaangenaam zijn, omdat ze nogal heftig zijn en vaak op zeer ongepaste plaatsen voorkomen. Tijdens eentje kunnen ouders zich hulpeloos en overweldigd voelen. Dit komt deels door het besmettelijke effect dat menselijke emoties hebben als gevolg van spiegelneuronen.

Bovendien leven kinderen in hun eigen kleine universum en hebben ze eigen zorgen en illusies. Zo vinden volwassen geesten het vaak moeilijk te begrijpen waarom een kind zo heftig kan zijn als hun verlangens niet onmiddellijk bevredigd worden. Logisch, hun problemen lijken belachelijk als je ze vanuit je volwassen perspectief vergelijkt met de jouwe.

Ook moet je je afvragen waarom je er echt een hekel aan hebt als je kind een driftbui heeft. Wat is je eigen relatie met boosheid? Dat wil zeggen, hoe ga je om met deze emotie en met de intensiteit waarmee je hem voelt. In feite zelfs hoe je eigen ouders reageerden als jij een driftbui had.

Wat te doen als je kind een driftbui heeft?

Je leert vooral hoe je je emoties moet reguleren tijdens de kindertijd en de adolescentie. Het prefrontale gebied van de hersenen, een van de belangrijkste tussenpersonen bij deze emotionele regulatie, is nog niet volledig ontwikkeld.

Ouders hebben dus de externe ondersteunende rol voor deze emoties, totdat de hersenen van hun kinderen volledig ontwikkeld zijn en ze leren hun boosheid te beheersen.

Met andere woorden, de belangrijkste rolmodellen van kinderen werken als een referent van woedebeheersing die ze voorlopig nog niet kunnen volhouden. Daarom kun je je voorstellen dat dit externe controlepunt een adequate regulatie moet weerspiegelen, wil het kind het zelf met succes kunnen doen.

Omgaan met driftbuien

Wees hun spiegel

Dit is zeker de belangrijkste en meest effectieve manier om te onderwijzen. Ieder mens is een afspiegeling van zijn belangrijkste hechtingsfiguren. Daarom zal hoe jij met frustratie of boosheid omgaat direct invloed hebben op de manier waarop je kind dat doet.

Als je je stem verheft als je kind boos wordt, zal het zijn gedrag op een soortgelijke manier modelleren. Om dit principe in je voordeel te gebruiken, verbaliseer je dus hoe je met deze emoties omgaat waar ze bij zijn.

Hun redenen doen er toe

Vaak reageren ouders boos als hun kinderen een driftbui krijgen omdat hun speelgoed stuk is gegaan of omdat ze niet verder kunnen kijken naar hun favoriete tv-show. Veel volwassenen kunnen gewoon niet begrijpen waarom de wereld van het kind instort vanwege zoiets onbenulligs.

In dit verband moeten ze contact maken met hun innerlijke kind. Zeker zou een soortgelijk scenario ook voor jou relevant geweest zijn rond je vierde of vijfde jaar. Probeer dus te denken als het kind dat je was.

Laat het kind weten welke uitingen van boosheid gepast zijn en welke niet

Sommige ouders staan hun kinderen niet toe om welke uiting van boosheid dan ook te tonen. Ze berispen ze zelfs als ze alleen maar pruilen of de kamer verlaten. Schreeuwen en slaan zijn geen gepaste uitingen van woede omdat ze anderen kwetsen. Maar pruilen, huilen, of niet willen praten zijn allemaal gepast.

Doe je dat in feite ook niet als je boos bent? Zoals je ziet gaat het er bij dit punt om hen te laten weten wat gepaste uitingen van boosheid zijn en hen de ruimte te geven. Onthoud dat er ruimte is voor alle emoties en dat het er vooral om gaat sommige van hun uitingen te beperken.

Houd je kind vast als het boos is

De kindertijd is de tijd waarin mensen leren emoties te reguleren, zoals boosheid. Er zijn bepaalde kritieke perioden waarin kinderen prikkelbaarder zijn. Dit is gedeeltelijk te wijten aan de onvolwassenheid van hun hersenen. Ouders moeten kalm blijven en als externe regelaars optreden omdat kleine kinderen hun emoties nog niet efficiënt kunnen beheersen.

Zo is “Ik kan er niet tegen als mijn kind een driftbui heeft” iets wat ouders vaak zeggen als ze met deze stressvolle gebeurtenissen te maken krijgen. Bovendien maakt het feit dat het voor ouders moeilijk te begrijpen is dat kinderen boos worden over “kinderachtige dingen” hen tijdens zulke episodes bijzonder van streek.

Ouders moeten deze momenten aangrijpen als kansen om hun kinderen dingen te leren. Ze moeten modellen zijn van woede- of impotentiebeheersing door de emoties van hun kind te valideren. Ook is het belangrijk om het kind toe te staan boosheid te uiten.

Onthoud dat het belangrijk is dat ze controle krijgen over de manier waarop ze hun boosheid uiten en dat ze die niet moeten opkroppen en onderdrukken.