Het Stanford Marshmallow Experiment: onderzoek naar uitgestelde bevrediging
Laten we een kleine reis terug in de tijd maken en teruggaan naar je kindertijd. Stel je voor dat je voor een schaal met je favoriete snoepjes zit. Hoe lang zou het duren voordat je ze begint op te eten? De kindertijd is uitgebreid onderzocht en we weten dat deze fase niet gekenmerkt wordt door geduld of weerstand tegen verlangens.
Ongeduld is echter niet alleen eigen aan kinderen. Sterker nog, als volwassenen kiezen we er vaak voor om onmiddellijke bevrediging te verkrijgen, zelfs als de gevolgen op middellange of korte termijn onze belangen op lange termijn schaden.
Bijvoorbeeld als je honger hebt, maar de koelkast is leeg. In dat geval kan bellen voor afhaalmaaltijden gewoon te verleidelijk zijn, ook al weet je dat het niet de gezondste optie is. In feite zou het gezonder voor je zijn om naar de winkel te lopen, en ook beter voor je financiën.
Hoe zit het met dat shirt dat je laatst in de winkel zag en dat je zo leuk vond? Geen probleem, je kunt het binnen 24 uur hebben en in het weekend dragen. Of, je zou moeten studeren, maar je vrienden hebben je mee uit gevraagd. Geen wedstrijd. En, wat betreft het opgeven van een koud biertje in de zomer…ondenkbaar.
Als je voor dit soort beslissingen staat, wordt je prefrontale kwab geactiveerd. Je verlangen, gestimuleerd door het limbisch systeem, staat tegenover de gedachte (verdedigd door de neocortex) dat wat je verleidt niet echt het beste voor je is.
In feite is het beloningssysteem van je hersenen betrokken bij een intense dialoog over de opvallendheid van de bijna constante verschillende bekrachtigers of straffen in je interne wereld.
Het Stanford marshmallow experiment
Het was de psycholoog Walter Mischel (Engelse link) van de Stanford Universiteit (VS) die vele jaren geleden het belang van dit soort uitgestelde bevrediging in de kindertijd onderzocht. Zijn team wilde de waarde ontdekken van het kunnen weerstaan van de verleiding van een onmiddellijke versterking ten gunste van een grotere versterking op lange termijn.
De proefpersonen in het onderzoek van Mischel waren jongens en meisjes in de leeftijd van drie tot vijf jaar. Hij zette elk kind voor een bord waarop een enkele marshmallow (spekje in het Nederlands) lag. Ze kregen te horen dat als ze die niet binnen 15 minuten opaten , ze toegang zouden krijgen tot een andere.
De resultaten
Het onderzoek had tot doel het verband te bestuderen tussen impulscontrole in de kindertijd als voorspeller van bepaalde eigenschappen op latere leeftijd. Daarom belde men de kinderen van het onderzoek na een paar jaar opnieuw.
Het bleek dat de kinderen die gewacht hadden op de twee marshmallows betere schoolprestaties, zelfvertrouwen en zelfrespect vertoonden, vergeleken met degenen die de eerste marshmallow hadden opgegeten.
Na nog een paar jaar werden de kinderen, nu volwassenen, opnieuw opgeroepen. Men stelde vast dat degenen die de verleiding hadden weten te overwinnen minder neiging hadden tot overgewicht, in goede gezondheid verkeerden, competenter waren in hun sociale relaties, en banen hadden met hogere kwalificaties.
Herzien van het Stanford marshmallow experiment
Later twijfelde professor Tyler Watts aan de resultaten van het marshmallow experiment. Dit omdat hij vond dat de steekproef niet geheel representatief was geweest. Hij betoogde dat het was uitgevoerd met een steekproef van minder dan 90 kinderen met extreem vergelijkbare kenmerken, die in vergelijkbare contexten waren opgegroeid.
Daarom herhaalde hij het onderzoek, waarbij hij vooral voorzichtig was met de steekproeftrekking. In feite bracht zijn team meer dan 900 kinderen samen uit verschillende culturen, etnische groepen en sociaal-economische niveaus.
De studie (Spaanse link) concludeerde dat economische variabelen significant samenhingen met het vermogen van kinderen om bevrediging uit te stellen. Degenen uit rijkere gezinnen toonden meer zelfbeheersing. Ze bleken ook in betere situaties te verkeren de tweede keer dat ze bij elkaar werden gebracht voor evaluatie.
De behoefte aan onmiddellijke bevrediging
De huidige maatschappij lijkt ontworpen voor onmiddellijke bevrediging. Het is inderdaad niet gemakkelijk om tolerantie voor frustratie te oefenen en te kunnen wachten. In bepaalde contexten wordt het besluit om te wachten zelfs als enigszins dom beschouwd.
Waarom immers wachten als we onbeperkt toegang hebben tot wat we willen, wanneer we dat willen? Waarom wachten als we het nu kunnen krijgen?
“Zonder uitgestelde bevrediging worden doelen niet bereikt en doelstellingen niet gehaald.”
-Sunday Adelaja-
In het algemeen zijn de resultaten van Stanford marshmallow experiment discutabel. Dat gezegd hebbende, kan niet genegeerd worden dat het systematisch kiezen voor een onmiddellijke optie ons verhindert situaties onder ogen te zien die bevorderlijk zijn voor het trainen van onze tolerantie voor frustratie.
Bovendien devalueert onmiddellijkheid ook de waarde van bepaalde oppeppers, terwijl het ongemak dat we voelen na het verkrijgen ervan toeneemt.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Bembenutty H., Karabenick S. A. (2004). Asociación inherente entre el retraso académico de la gratificación, la perspectiva del tiempo futuro y el aprendizaje autorregulado. Educational Psychology Review, págs. 16, 35–57.
- Watts T. (2018). Revisitando la prueba del malvavisco: una réplica conceptual que investiga los vínculos entre el retraso temprano de la gratificación y los resultados posteriores. Journals Sage.
