De gevolgen van overbescherming

We moeten bescherming niet verwarren met overbescherming. Het beschermen van onze kinderen is van vitaal belang. Als ze klein zijn en ons nodig hebben zijn ze voor bijna alles van ons afhankelijk.

Alle dieren beschermen en zorgen instinctief voor hun jongen, gedurende een bepaalde tijd. Dan, als alle jongen voor zichzelf kunnen zorgen, beginnen ze hun reis door de wereld alleen, waarbij ze afstand nemen van hun ouders.

In het geval van mensen duurt deze bescherming langer. Dat niet alleen, maar vaak kan deze bescherming, die eigenlijk alleen maar dient om onze kinderen veilig te houden, schadelijk zijn voor hun mentale gezondheid. We hebben het dan over overbescherming.

We zouden kunnen zeggen dat het overbeschermen van een kind verder gaat dan het bevredigen van hun behoeftes en dagelijkse zorg. Het houdt in dat je denkt voor het kind, beslissingen voor het kind neemt, en alle problemen voor het kind oplost. Je leeft voor het kind in plaats van dat je hem persoonlijke vaardigheden laat ontwikkelen om in de wereld te kunnen functioneren.

Het zijn de typische ouders die de hele dag tegen hun kinderen zeggen dat ze dingen niet mogen doen omdat ze zich pijn zouden kunnen doen, dat ze niet bij vriendjes mogen spelen die ze niet kennen, dat ze niet mee mogen op schoolreisjes omdat er iets kan gebeuren, en steeds maar weer nee, nee, nee. Logisch gezien zal deze houding het kind alleen maar bang maken met het valse idee dat de wereld gevaarlijk is.

Aan de andere kant laten deze ouders veel toe, ze stellen geen grenzen en regels die kinderen begrijpen en internaliseren. Daarbij zijn er maar weinig consequenties voor de kinderen als de kinderen die regels niet opvolgen, terwijl de consequenties dienen als leermiddelen, niet om kwaad te doen.

Zij vereisen ook geen verplichtingen of verantwoordelijkheden van hen, waar ze volgens hun leeftijd wel toe in staat zouden zijn. In plaats daarvan claimen ze dat het kind ‘niet wil’, ‘het niet op de juiste manier kan doen’ of zeggen ze ‘ach het arme kind, hij is nog zo klein’.

Dit zijn de disfunctionele overtuigingen van ouders die overbeschermend zijn ten opzichte van hun kinderen. Zij denken dat door hun kinderen te veel te beschermen, ze hen eigenwaarde zullen geven. Het geloof is dat ze gelukkige kinderen zijn, omdat ‘ze nergens gebrek aan hebben’.

Wat zijn de consequenties van overbescherming?

Angstige mensen

Het klinkt logisch. Als we ons hele leven bezig zijn met het waarschuwen van onze kinderen voor alle ‘gevaren’, hoe onwaarschijnlijk of onbelangrijk ze ook zijn, dat ze dan altijd bang zullen blijven voor wat er zou kunnen gebeuren.

Als we ze nooit de middelen geven om hun problemen alleen onder ogen te zien en op te lossen, zullen ze er niet mee om kunnen gaan. Ze kunnen afhankelijk worden van iemand die ze iedere keer uit de brand helpt.

Afhankelijke mensen

Zoals gezegd in het vorige punt, als we ze niet leren beslissingen te nemen, hun eigen leven te leiden of hun problemen zelf op te lossen, zullen ze altijd van iemand anders afhankelijk zijn.

Hierdoor kunnen dan ook weer problemen ontstaan met het zelfvertrouwen. Als een persoon gelooft dat hij of zij het leven alleen niet aan kan, zal hij ervan overtuigd raken dat hij waardeloos is, altijd denken dat hij iemand anders nodig heeft.

Lage tolerantie voor frustratie

Hun ouders hebben er altijd voor gezorgd dat ze nergens onder hoefden te lijden of nooit eens gefrustreerd zouden raken als ze niet kregen wat ze wilden, doordat ze juist alles kregen wat ze wilden. Deze kinderen hebben niet geleerd om dingen die niet gaan zoals ze willen te tolereren.

Als de ouders het kind overbeschermen zal het kind zich voelen alsof het alles heeft en dat de ouders een soort van dienaren zijn die zorgen voor alles wat hij nodig heeft.

Maar vroeg of laat zullen ze van het leven en de maatschappij leren dat dit niet zo is, en dat er dingen zijn die ons kwetsen en dit zal ongetwijfeld voor frustratie zorgen. Ze zullen waarschijnlijk met woede of zelfs agressie op frustratie reageren.

Gebrek aan ontwikkeling van persoonlijke vaardigheden

Als we onze kinderen geen fouten laten maken om ervan te leren en als we alles voor hen doen, beperken we hiermee hun leervaardigheden.

Als we ze niet leren om te vallen, leren ze ook niet om weer op te krabbelen. Mensen leren door middel van de negatieve en positieve consequenties van hun acties, kinderen moeten de wereld dus ervaren om er in de toekomst van te leren.

Zoals ik altijd zeg, alles dat je leert kun je ook afleren, en dat is iets zeer positiefs. Als je overbeschermd werd als kind, dan is het jouw verantwoordelijkheid om jezelf opnieuw op te voeden om als persoon te groeien en te verbeteren.

En als je een ouder bent die zich kan vinden in dit artikel, heb je nog steeds tijd om te veranderen als je wil dat je kind een autonome, onafhankelijke en gelukkige persoon wordt. Het niet uitoefenen van overbescherming is het beste dat je voor je kind kunt doen.