Bestaat telepathie echt? Kunnen we gedachten lezen?

Velen hebben telepathische ervaringen met andere mensen gevoeld. Er zijn echter verschillende aspecten die elkaar kruisen in zo'n complex vraagstuk voor de wetenschap. Hier vertellen we het je!

Tot nog helemaal niet zo lang geleden had niemand het over telepathie. Er bestaan helemaal geen documenten of oude teksten die naar dit fenomeen verwijzen.

Een ding dat we met zekerheid kunnen zeggen, is dat het een bron van veel controverse is geweest sinds mensen dit onderwerp voor het eerst aansneden. Tot nu toe ontkent de wetenschap het bestaan van telepatie. Tegelijkertijd horen we nog steeds verhalen over telepathische ervaringen.

We definiëren telepathie als de overdracht van gedachten over enige afstand zonder het gebruik van enige vorm van technologie. Het is een soort van ‘draadloze communicatie’ tussen twee stel menselijke hersenen. Duizenden mensen beweren het te hebben meegemaakt, maar niemand kan het fenomeen in een laboratorium reproduceren.

Wetenschappers geven aan dat telepathie vanuit fysisch oogpunt niet plausibel is. Geen enkel deel van het brein is in staat om als een communicatieontvanger- of zender over een afstand te fungeren. Ook heeft het elektromagnetisch potentieel van de hersenen niet het vermogen om informatie te transporteren. Tot slot bestaan er ook geen middelen waarmee de hersenen dat zouden kunnen doen, tenminste voor zover wij weten.

Volgens de klassieke natuurkunde is telepathie onmogelijk. In de context van de kwantumfysica zien de dingen er echter heel anders uit. In feite praten veel bekende natuurkundigen over het fenomeen. Ze staan ​​open voor de mogelijkheid van telepathische communicatie. Dit specifieke geval is dan ook niet geheel uitgesloten.

Experimenten met telepathie

We hebben al eerder gezegd dat er duizenden mensen zijn die beweren telepathische ervaringen te hebben gehad. Op basis hiervan besloten sommige wetenschappers het fenomeen te bestuderen.

Karl Zener voerde een van de beroemdste experimenten uit. Met vijf speelkaarten deed hij een rigoureuze statistische controle van zijn deelnemersgroep. Uit de resultaten van dit experiment kon hij echter geen solide conclusies trekken.

Montaque Ullman en Stanley Krippner van het Maimonides Medical Center in Brooklyn, New York, deden ook een experiment met betrekking tot telepathie. Ze keken specifiek naar telepathische communicatie tijdens de slaap.

In veel gevallen verscheen het mentale beeld van de zender in de dromen van de ontvanger. Ondanks deze bevindingen werd het project op een gegeven moment met rust gelaten.

Een andere beroemde studie staat bekend als het “Ganzfeld-experiment.” De onderzoekers deden in totaal 88 experimenten tussen 1974 en 2004.

De experimenten toonden aan dat telepathische communicatie ongeveer 37% van de tijd werkte. De resultaten waren zeer controversieel, dus voerden ze nog een reeks experimenten uit die een succespercentage van 34% lieten zien.

Deze resultaten zijn statistisch significant, maar in de praktijk zorgden de experimenten voor veel twijfel. Om die reden hebben onderzoekers uiteindelijk het project gestopt.

Rupert Sheldrake is een biochemicus en een fysioloog. Hij deed opnieuw een telepathisch experiment aan de Universiteit van Cambridge in 2003-2004. Hij voerde 571 telepathische communicatiepogingen uit met 63 vrijwilligers. Zijn slagingspercentage was 41%. Hij publiceerde zijn bevindingen in verschillende wetenschappelijke tijdschriften.

Telepathie en kwantumfysica

Het meest controversiële aspect van telepathie is dat het de klassieke wetten van de natuurkunde en andere wetenschappen zou uitdagen. De mogelijkheid dat het bestaat zou de axioma’s die we als vanzelfsprekend beschouwen, in twijfel trekken.

Het is onmogelijk om processen in de hersenen te produceren zonder enige interne of zintuiglijke stimulatie om ze te activeren. Volgens de conventionele wetten van de natuurkunde en neurologie, tenminste.

Volgens de conventionele wetenschap is denken een biochemisch proces. Als gevolg hiervan kan het niet plaatsvinden als er geen materiële stimulatie is. En telepathie is precies dat: de afwezigheid van een materiële stimulus.

Het lijkt er dus op dat deze twee concepten elkaar uitsluiten. Toch laten hypothesen in de kwantumfysica de mogelijkheid van andere soorten materiële interactie toe.

Roger Penrose, een fysicus, wiskundige en expert op het gebied van de relativiteitstheorie, poneert de stelling van het bestaan ​​van een kwantumbiofysica van de geest.

Stuart Hameroff, een anesthesist aan de Universiteit van Arizona, sluit zich ook aan bij deze theorie. De hypothese van Penrose-Hameroff opent de deur naar het begrijpen van telepathie vanuit een wetenschappelijk oogpunt. Desalniettemin is wat zij voorstellen een nieuw onderzoeksveld in plaats van een vorm van conclusie.

Veel mensen rapporteren ervaringen met telepathische communicatie. Er is sprake van een een arrogante zekerheid van degenen die de conventionele wetenschappelijke hypothese verdedigen. En die arrogantie is er altijd geweest. Dit voorkomt dat er significant onderzoek plaatsvindt (afgezien van de geïsoleerde gevallen die we hebben genoemd.)

Een ander probleem met telepathie, is dat mensen het associëren met manipulatie of zelfs met magie. Dus, het is aan de wetenschap om te bepalen of het daar zal eindigen, of dat we een deur kunnen openen naar een nieuwe kamer vol fascinerende vragen.