Wanneer we onze emoties verwaarlozen
Veel mensen koppelen zich los van hun emoties als een soort verdedigingsmechanisme. Ze kiezen ervoor om niet te voelen, zodat ze niet hoeven te lijden. Ze ‘bevriezen’ hun hart om hun ziel te beschermen tegen mislukking, teleurstelling en de wonden die maar niet helen. Deze strategie zorgt er echter voor dat ze niet deelnemen aan het leven op een gezonde manier. Omdat ze op deze manier hun emoties verwaarlozen.
Laten we eens het doel van onze emoties analyseren. Elke keer dat er een emotie wordt geactiveerd in het brein, veroorzaakt dit een reactie in het gehele lichaam. Afkeer, bijvoorbeeld, distantieert ons van iets of iemand. Affectie, hoop en passie verbinden ons daarentegen met elkaar en bevorderen een dynamiek waarin we energieker en creatiever kunnen zijn.
“Niet liefhebben vanuit de angst om te lijden is als niet leven vanuit de angst om dood te gaan”
-Ernesto Mallo-
Mensen die hun emoties verwaarlozen
Mensen hebben het bij het verkeerde eind als ze denken dat negatieve emoties geen einde hebben of dat het hun enige doel is om ons ongelukkig te maken. In werkelijkheid stellen ze ons in staat om ons aan te passen, te leren en ons te ontwikkelen in onze levens. Angst en gespannenheid zijn overlevingstechnieken, waarschuwingssignalen waarvan we moeten weten hoe we ze kunnen interpreteren zodat we ze om kunnen zetten in adaptieve antwoorden die onze overleving garanderen.
De moderne mens ervaart een hoop angst. Ondanks het gebrek aan jagers en onmiddellijk fysiek gevaar, is angst in deze geavanceerde wereld veel diepgaander en gecompliceerder.
We hebben het over die innerlijke angsten en persoonlijke demonen die ons verlammen, verstikken en die meerdere oorsprongen hebben. Wanneer we niet in staat zijn om ze te managen, kiezen we er stilletjes voor om ons emotioneel los te koppelen.
Emotioneel loskoppelen: een maar al te veelvoorkomend verdedigingsmechanisme
Laten we ons voor nu even een fictief persoon voorstellen genaamd Miguel. Deze jonge man had een emotioneel verleden en maakte een hoop mislukkingen mee. Zijn niveau van teleurstelling is zo diep dat hij een nieuwe fase in zijn leven begint waarin hij de mate van emotionele betrokkenheid en uiting tot een minimum reduceert. Hij wil niet langer lijden of opnieuw worden teleurgesteld.
Hij is zeer tevreden met het verdedigingsmechanisme dat hij gebruikt om dit doel te bereiken. Hij is begonnen met een complexe dissociatie tussen zijn gedachten en zijn emoties, tot het punt waarop hij nu alles wat er gebeurt ‘intellectualiseert’. Op deze manier is hij in staat om zijn emotionele isolatie te allen tijde te rechtvaardigen door dingen te zeggen als: ‘ik ben gelukkig als ik alleen ben. Ik denk dat liefde tijdverspilling is en dat het in de weg staat van mijn professionele toekomst’.
Miguel heeft zichzelf emotioneel losgekoppeld om af te kunnen rekenen met de teleurstellingen uit zijn verleden, in de hoop dat ze nooit meer zullen voorkomen. Hier is echter het meest onthullende deel: Miguel bouwt niet alleen muren om zich heen waardoor hij niet op een gezonde manier kan deelnemen aan het leven, maar hij glijdt ook langzaam weg in dezelfde emotionele leegte waar hij zichzelf juist tegen wilde beschermen.
Wat er gebeurt wanneer je jezelf emotioneel loskoppelt
Als liefde lijden is voor Miguel, houdt de deur van de liefde sluiten vaak in dat dit lijden wordt getransporteerd naar alle andere gebieden van het leven. Emotionele loskoppeling is een meedogenloos virus dat zich langzaam verspreidt en meerdere gebieden van het leven verovert. Mensen die het ervaren registreren affectie niet langer als betekenisvol.
Binnenkort zal hij worden geplaagd door onverklaarbare frustratie, scherpe bitterheid, humeurigheid en emotionele ellende, wat vroeg of laat zal veranderen in fysieke pijn, slapeloosheid, ziektes en depressie.
In contact staan met je emoties kan je leven redden
Aan het begin van dit artikel spraken we over het gewicht van negatieve emoties op onze levens. We definieerden ze als overlevingsmechanismen, maar zoals we zagen in het voorbeeld hierboven zullen velen van ons het anker uitgooien om deze emoties in een diepe leegte van onverschilligheid te gooien. Of van vergetelheid.
“Als je niet had geleden zoals je hebt geleden, zou er geen diepgang in je zitten als mens, geen nederigheid, geen compassie.”
-Eckhart Tolle-
Ervoor kiezen om niet te voelen zodat je niet hoeft te lijden slaat nergens op, want wat we onszelf ook vertellen, mensen zijn geen rationele wezens of robots. We zijn een opeenstapeling van ongelooflijke emoties die ons door het leven begeleiden en die ons leven geven om ons met elkaar te verbinden, om te leren nadat we zijn gevallen, om onze zorgen weg te huilen, om te lachen van geluk, en om onze hoofden hoog te houden nadat we het gevaar hebben overwonnen.
De neurowetenschap herinnert ons eraan dat de loskoppeling die voortkomt uit negatieve emoties noch nuttig noch gezond is. Negatieve emoties zoals angst en afkeer hebben namelijk een doel, maar ze zijn ook de oorzaak van iets wat wetenschappers definiëren als ‘homeostatische impuls’, een fancy woord voor comfortzone. Mensen zijn ontworpen om te handelen, niet om geïsoleerd op hun eilandjes van ontevredenheid te blijven zitten.
Wanneer je innerlijke balans verstoord is geraakt, is het goed om je energie te verzamelen, creatief te zijn en dapper, zodat je je innerlijke homeostase weer kunt herstellen. Op die manier zul je emotionele voldoening vinden, die fijne plek waarin niets pijn doet en niets mist. Je zult in staat zijn om jezelf weer te laten voelen zodat je je ten eerste weer kunt verbinden met jezelf en daarna weer contact kunt maken met de mensen om je heen.
Samengevat kunnen we stellen dat het brein een ongelooflijk sociaal en emotioneel orgaan is dat verbindingen nodig heeft om oké te zijn, in vrede en in balans. Dus laten we goed zorgen voor onze emoties.
