Verslaving aan middelmatigheid: het verlangen om te zijn zoals de rest

Als we het hebben over verslaving aan middelmatigheid, hebben we het over een metafoor die tegenwoordig op veel mannen en vrouwen van toepassing is. Het gaat om de obsessie met het naleven van maatschappelijke mandaten om daar overbodige goedkeuring voor terug te krijgen.

Tegenwoordig heeft het woord “normaliteit” een sterke betekenis gekregen. Meer dan een concept, het is uiteindelijk een mantra van de huidige wereld geworden. Maar volgens veel denkers is de wens om normaal te zijn en weer normaal te worden als er iets verstoord is, besmet met middelmatigheid.

Velen hebben een echte obsessie om in een “middenpositie” te zijn. Omdat ze denken dat dit de beste plek is om te zijn. Toch is het centrum geen staat van evenwicht , maar een grijze plek waar de middelmatigheid meestal leeft. Niet veel, niet weinig, noch hier noch daar. Dit is precies wat sommigen ‘normaliteit’ noemen.

In feite is er zoveel interesse om ‘normaal’ te blijven dat het soms een obsessie wordt en kan leiden tot middelmatigheid. Het betekent “zoals iedereen zijn,” niet te ver van de kudde afdwalen, of op wat voor manier dan ook anders zijn. Je houdt je aan de regels en raakt niet uit de orde, tenzij wanorde een trend wordt.

De “normale” en middelmatigheid

Middelmatigheid leidt ertoe dat mensen niet uitzonderlijk goed of slecht zijn. Ze doen niets overdreven lovenswaardigs, maar ze doen ook niets significant destructiefs. In de oudheid spraken ze erover als aurea mediocritas, of de “gulden middenweg.”

De epicuristen achtten het wenselijk omdat ze vonden dat excessen tot lijden leidden. Op dit moment is middelmatigheid echter geen poging om aspecten van de werkelijkheid te reguleren om tot juiste proporties te komen. In feite is het een houding die “het normale” – opgevat als gebruikelijk – gelijkstelt aan het ideaal.

José Ingenieros beweert in zijn boek El hombre mediocre (The Mediocre Man), dat wat middelmatigheid definieert, het onvermogen is om grote idealen te smeden en ervoor te vechten. De idealen waarnaar deze filosoof verwijst, zijn niet die welke door de cultuur worden opgelegd, maar die elk individu op een authentieke manier opbouwt.

Voor veel mensen is het ideaal van vandaag om samen te vallen met wat de meerderheid als goed of wenselijk beschouwt.

Banaliteit als de norm

De huidige manier van leven nodigt uit om aan de periferie van de werkelijkheid te blijven. Het lijkt inderdaad alsof het idee dat de dingen zijn zoals ze zijn, goed en echt geïntegreerd is in de samenleving, en er is geen andere keuze dan ons aan te passen aan de traagheid die dit idee genereert.

Bovendien is er geen andere manier van leven dan te produceren en te consumeren. Met andere woorden, deel uitmaken van de markt is wat wordt gezien als ‘de realiteit van het leven’.

In veel gevallen moeten grote inspanningen worden geleverd om kleine prestaties te bereiken. De coördinaten van deze realiteit geven aan dat het genieten van een salaris en het hebben van geld om dingen te kopen de doelen zijn die bereikt moeten worden. Het geloof dat er geen “buiten” is, is in de samenleving geïndoctrineerd.

Ongeacht de politieke implicaties, wat we willen benadrukken, is het feit dat het lijkt alsof alles twijfelachtig is, behalve de fundamenten van deze specifieke realiteit.

Het is alsof de grote vragen over de zin van het bestaan zijn verdwenen en de kwestie als opgelost wordt beschouwd. Alsof er geen wegen meer zijn om aan te leggen, maar paden die al gemaakt zijn om te berijden.

Uniformiteit

Middelmatigheid betreft het intieme verlangen om met de kudde mee te gaan zonder te vragen waarom. Ook met het gevoel van voldoening door anderen te zijn goedgekeurd, ongeacht op welke basis of met welk doel die goedkeuring wordt gegeven.

Zelfs differentiatie is een gereguleerde zaak geworden. We leven in tijden van ‘minderheden’ die hun identiteit bevestigen. Daarnaast eisen ze hun plaats op binnen het vooraf ontworpen scenario.

Minderheden vechten om erkend te worden door de meerderheid. Soms kunnen ze echter eindigen als een anekdote van een terugkeer naar exact hetzelfde scenario.

Om aan middelmatigheid te ontsnappen, hoef je geen buitenbeentje of anarchist te worden. Het is voldoende om jezelf te herkennen en te proberen trouw te zijn aan die principes die je hebt opgebouwd door je eigen reflecties, naast elke gepromoveerde of geëiste loyaliteit.

Stel je claim op wat je bent en niet op hoe je eruitziet. Stop met jezelf te zien als een grillige en onbeduidende ‘ik’ en leer naar jezelf te kijken als onderdeel van een verhaal, van een eeuwig universum.