Mythes over eetstoornissen
De WHO schat dat ongeveer 70 miljoen mensen in de wereld aan eetstoornissen lijden. Ze worden gekenmerkt door disfunctioneel gedrag ten aanzien van eten. Ze tasten de lichamelijke en geestelijke gezondheid van de lijders aanzienlijk aan.
De symptomen reiken echter verder dan voedsel. In feite komt ook vaak een ongezonde dynamiek van emotioneel management of probleemoplossing tot uiting.
De beschikbare informatie over eetstoornissen is de laatste jaren betrouwbaarder geworden. Toch blijven misvattingen in overvloed bestaan. Deze misverstanden wekken bij lijders stigmatisering op en cultiveren verkeerde interpretaties die een vroege diagnose bemoeilijken. Ze belemmeren ook hun zorg en behandeling.
1. “Het is gewoon iets voor tienermeisjes.”
Eetstoornissen zijn niet specifiek voor een bepaald geslacht, leeftijdsgroep of sociale klasse. Iedereen kan namelijk op elk moment van zijn leven door een eetstoornis getroffen worden.
Desalniettemin wijzen gegevens er meestal op dat jonge vrouwen het meest kwetsbare deel van de bevolking vormen. Dat gezegd hebbende, beweert de National Eating Disorders Association (NEDA) dat ongeveer een op de drie mensen die aan een eetstoornis lijden man is (Engelse link).
Vrouwelijke lijders hebben de neiging zich te richten op gewichtsverlies op basis van het beperken van hun voedselinname. Mannen daarentegen zijn meer gericht op het verhogen van de calorie-inname om aan te sterken of de spiermassa te vergroten.
2. “Anorexia is de enige ernstige eetstoornis”
Anorexia is misschien de bekendste stoornis van de groep eetstoornissen. Maar helaas zijn er nog vele andere. Daaronder vinden we:
- Anorexia nervosa.
- Boulimia nervosa.
- Niet Anderszins Gespecificeerde Eetstoornis.
- Eetbuistoornis.
- Pica.
- Orthorexia.
- Bigorexia.
- Drunkorexia.
- Fatorexia.
Elk van hen kan een ernstig probleem vormen en een gespecialiseerde behandeling vereisen.
3. “Ze zijn pas ernstig als de gevolgen ervan met het blote oog zichtbaar zijn”
De meeste mensen met eetgedragsproblemen hebben geen ondergewicht. Daarom kan niet worden vastgesteld of iemand al dan niet aan een eetstoornis lijdt door alleen maar naar hem te kijken.
Deze mythe is volkomen onjuist. Bovendien is ze gevaarlijk. Dat komt omdat ze suggereert dat iemand die er op basis van zijn fysieke verschijning ‘gezond’ uitziet, geen ernstige problemen zou ondervinden. Dit kan disfunctioneel gedrag verergeren. Bovendien kan het verhinderen dat eetstoornissen goed aangepakt worden.
4. “Het is niet mogelijk meer dan één eetstoornis te hebben”
Veel mensen met eetstoornissen maken meer dan één soort stoornis door voor ze herstellen. Zo kunnen ze bijvoorbeeld periodes doormaken van zowel boulimia als eetbuien.
Het is ook heel gewoon dat ze na boulimia anorexia ontwikkelen of omgekeerd. Dit proces staat bekend als diagnostische cross-over.
5. “Ze willen alleen maar aandacht”
Dit is niet het geval. Eetstoornissen zijn namelijk niet vrijwillig. Het zijn lichamelijke en ook geestelijke problemen waar de patiënt niet voor kiest om ze te ontwikkelen. Bovendien zijn hun oorzaken meervoudig en is hun ontwikkeling complex.
In feite hebben biologische, sociale, culturele, genetische en psychologische factoren allemaal invloed. Tegelijk vertonen patiënten meestal een algemene ontevredenheid over hun eigen lichaamsbeeld en soms een vertekend beeld daarvan.
Iemand die een ernstig probleem met eten doormaakt, bevindt zich in een kwetsbare situatie. Ze doen het niet in een opwelling of om aandacht te trekken. In feite komen eetstoornissen vaak tegelijk voor met andere emotionele aandoeningen of pathologieën. Tot de meestvoorkomende comorbiditeiten behoren onder andere depressie, angststoornissen, sociale fobie, en obsessief-compulsieve stoornis.
6. “Het is onmogelijk genezen te worden”
Er zijn echter aanwijzingen dat duurzaam herstel na verloop van tijd mogelijk is. Eetstoornissen kunnen inderdaad, ondanks hun complexiteit, en op basis van een passende en interdisciplinaire interventie, overwonnen worden.
De soort behandeling zal van elk individu afhangen, want elke patiënt is anders. In feite wordt de manier waarop de eetstoornis zich manifesteert beïnvloed door de persoonlijkheidskenmerken, de context en de persoonlijke geschiedenis van de lijder.
Interventie door professionals in psychologie, voeding, geneeskunde en psychiatrie is echter meestal essentieel. Bovendien is vaak de hulp van een therapeut nodig.
Tegelijk is een goed ondersteunend netwerk (familie en vrienden) meestal uiterst nuttig. Zij kunnen namelijk de patiënt helpen de emotionele inspanning te ontwikkelen die nodig is om interdisciplinaire behandelingen en follow-ups uit te voeren om zijn algemene gezondheid te verbeteren en te behouden.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Durán, M. V. C. (2005). Factores socioculturales en los TCA. No sólo moda, medios de comunicación y publicidad. Trastornos de la conducta alimentaria, (2), 120-141.
- Mitos de los Trastornos de la Conducta Alimentaria | National Eating Disorders Association
