Midsommar: een nachtmerrie overdag
Midsommar (Aster, 2019) presenteert ons een avondvullende horrorfilm die prachtige landschappen naast wreedheid plaatst. In feite worden we in een idyllisch dorpje in Zweden ondergedompeld in de meest diepgewortelde tradities van een angstaanjagende sekte in een paradijselijke omgeving.
De laatste jaren zijn er een aantal interessante films van dit genre verschenen. Het lijkt er echter op dat een groot deel van het kijkerspubliek moe is geworden van horrorfilms. Zou dit waar kunnen zijn? Zijn we moe van spookhuizen en geesten?
Zeker, als we aan terreur denken, zijn we geneigd aan het paranormale te denken. Maar in werkelijkheid is het meest angstaanjagende te vinden in het alledaagse.
Pijn als kader voor terreur
Ari Aster is een jonge filmmaker. De twee films die hij tot nu toe heeft gemaakt verkennen horror vanuit een uiterst nabij perspectief. In Hereditary (Aster, 2018) pakte hij dat aan door het thema van verdriet in verband met de dood van een geliefde te benaderen. Met hetzelfde uitgangspunt laat hij ons in Midsommar kennismaken met Dani.
Dani is een jonge vrouw die net op tragische wijze haar familie heeft verloren en getraumatiseerd is. Haar verdriet heeft echter niet alleen betrekking op het verlies van haar familie, maar ook op de kwelling om in een giftige relatie te zitten.
Na het verlies van haar familie klampt ze zich vast aan Christian, haar partner, een student culturele antropologie. Hun relatie is echter gespannen en is steeds afstandelijker geworden. Toch neemt Dani haar toevlucht tot deze schadelijke relatie, ondanks het feit dat ze zich niet gewaardeerd voelt. Christian is namelijk onverschillig voor wat er met haar gebeurt.
Het is duidelijk dat Dani depressief en onzeker is. Het is interessant om te zien hoe dit eerste deel van de film, wanneer we over haar innerlijke conflict leren, in zulke koude kleuren wordt gekaderd.
Midsommar: plot
De zomer nadert. Pelle, een van Christian’s vrienden, nodigt hem en enkele anderen uit in de kleine voorouderlijke gemeente Hårga, waar hij is opgegroeid.
De gemeente bereidt zich voor op de viering van een festival dat elke 90 jaar wordt georganiseerd. Dit evenement trekt ook de aandacht van andere antropologiestudenten. Zij worden aangetrokken door de gebruiken van de commune en een cultuur die geworteld is in inteelt. Dani, die van de reis hoort, staat erop dat Christian met hen meegaat. Uiteindelijk nodigt hij haar ook uit.
Hun aankomst in de gemeenschap suggereert een verandering van toon. In feite gaan we van de koude en donkere kleuren aan het begin over naar het licht en de bloemen van de eeuwige Zweedse zomer.
Zo zien we hoe Dani’s ontkenning uiteindelijk overgaat in acceptatie van het conflict en de vervreemding met Christian. De camerabewegingen en het kleurgebruik geven ons aanwijzingen voor de emoties van de personages. Ze verklaren ook de veranderingen die op komst zijn.
De duisternis wordt geïdentificeerd met de stad, de locus terribilis van Dani, de hoofdpersoon. De stad betekent opsluiting, de plaats die Dani herinnert aan alle spoken uit haar verleden. De plaats die haar gevangen houdt in haar giftige relatie. Toch lijkt het ook het enige waar ze zich aan vast kan houden.
Aan de andere kant suggereert Hårga, ondanks de verschrikkingen die we beginnen te ontdekken, bevrijding en catharsis.
Het is echter een bedrieglijke locus amoenus waar Dani uiteindelijk haar toevlucht zal nemen tot totaal onvermoede vormen van gedrag. Het bucolische is angstaanjagend, maar tegelijkertijd onthullend en catharsiserend. Anderzijds is de stad niets anders dan een gevangenis.
Het individu versus het collectief
Een van de hoogtepunten van de speelfilm is de tegenstelling die wordt aangebracht tussen het individu en het collectief. Het individu is een weergave van de hedendaagse samenleving en de stad. Het collectieve wordt echter weerspiegeld in de commune waarvan de gebruiken, ondanks dat ze onethisch zijn, sterke wortels hebben in het collectief.
De personages die uit de Amerikaanse stad komen zijn allemaal individueel gemotiveerd. We nemen ook confrontaties tussen hen waar. We zien bijvoorbeeld conflicten in de relatie tussen Dani en Christian. Ook wanneer Christian besluit de scriptie over hetzelfde onderwerp te schrijven als zijn vriend Josh, wat hem boos maakt.
In direct contrast daarmee staan de inwoners van Hårga. Hun acties zijn collectief gemotiveerd. Zelfs over het feit dat een meisje haar maagdelijkheid verliest wordt gedebatteerd door de ouderen of wijze mannen die autoriseren of ze al dan niet een relatie met een man moet hebben.
Pelle, de vriend die hen uitnodigt in de commune, leeft mee met Dani. In feite vertelt hij haar dat hij ook zijn ouders op tragische wijze heeft verloren. In tegenstelling tot Dani groeide hij echter op in een gemeenschap die zich veilig en geborgen voelde. Een gemeenschap die hem erkende als hun eigen, ook al was hij dat biologisch gezien niet.
De gemeenschap
De nieuwkomers zijn getuige van een traditie waarin een ouder echtpaar hun leven opofferde. In een samenleving waarin collectivisme overheerst, zien ze goedheid niet op individueel niveau, maar op collectief niveau.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat de inwoners van Hårga tot verbazing van de bezoekers aandringen op het rechtvaardigen van het offer. In feite leggen ze uit dat het een vrijwillige en quasi-dodelijke daad was voor het algemeen welzijn.
Uiteindelijk behandelt de film de hoofdzaak vanuit verschillende gezichtspunten. Bijvoorbeeld, terwijl de bezoekers concurreren om hun eigen belangen te behouden, ziet de gemeenschap haar heilige gebruiken als bedreigd.
Dit ontketent uiteindelijk afschuw. Het is vooral interessant om te zien hoe in de gemeenschap iedereen deelneemt aan de gevoelens van anderen. Bijvoorbeeld het gekreun van plezier, het gehuil, en de gedeelde verschrikkingen van de dood.
Midsommar: horror overdag
De film presenteert ons een reeks conflicten, zowel individueel als collectief (Spaanse link) in een idyllische en bucolische omgeving. In feite bevinden we ons in een door folklore gekenmerkte omgeving in een nachtmerrie zonder uitweg, omdat de dag nooit eindigt.
Decennialang hebben horrorfilms ons het kwaad van de nacht voorgeschoteld. Midsommar brengt ons echter dichter bij terreur overdag. Inderdaad, de duisternis is praktisch onbestaande. Dit genereert een duidelijk gevoel van vreemdheid.
Dit gevoel wordt geaccentueerd door de hallucinogene vervorming van de werkelijkheid. Aster gebruikt lange shots, verbreedt het gezichtsveld enorm, en plaatst ons in de schoenen van de personages bij het waarnemen van hun veranderde werkelijkheid. Vanaf hun aankomst in Hårga beginnen de hoofdpersonen namelijk hallucinogene stoffen te consumeren. De gemeenschap verstrekt hen deze middelen. Deze verstoren uiteindelijk hun zintuigen volledig.
Midsommar: veranderde werkelijkheid
Het is echter interessant om te zien hoe ze allemaal, ondanks dat ze tot verschillende samenlevingen behoren, bezwijken voor de charmes van de veranderde werkelijkheid.
Dani slikt elke nacht slaappillen vanwege haar trauma’s, sociaal geaccepteerde drugs binnen de cultuur van het individualisme. Aan de andere kant weigert ze enkele van de natuurlijke middelen te consumeren die de gemeenschap voor hetzelfde doel gebruikt.
Deze hallucinogene enscenering wordt gecombineerd met het bucolische. Bovendien begeleidt muziek de emoties van de personages voortdurend. Verder is Asters gebruik van kleur (Spaanse link) en geluiden interessant. Beide accentueren de gevoelens van de personages en hullen ons in de sfeer van de commune.
Al deze gebeurtenissen leiden tot acceptatie te midden van een totaal mystieke omgeving. In feite lijkt het erop dat Dani haar individualisme opzij zet en de gemeenschap binnentreedt om wraak te nemen. Toch heeft Dani in werkelijkheid haar individualisme niet opgegeven. In feite fungeert het einde als een soort zuivering van haar ziel.
Het bevat echter nog steeds elementen van haar wraak.
De ironie daargelaten, is dit een werkelijk interessante speelfilm vanuit antropologisch perspectief, waarin we horror tegenkomen op een volstrekt idyllische plek.
Ten slotte wordt Hårga een catharsis. Het is een plek waar de hoofdpersoon zich collectief laat meeslepen door haar meest individuele wraak om zich te bevrijden van de spoken uit haar verleden.
