Hoe reageren de hersenen op de afwezigheid van een geliefde?

De afwezigheid van een geliefde is pijnlijk, ongeacht wie je bent. Hoewel liefde en verlies deel uitmaken van het leven, leggen we ons er nooit volledig bij neer.

We weten wel dat niets eeuwig duurt, maar het is alsof we weigeren te accepteren dat dit waar is. Het is een soort psychologische rebellie.

Vaak zeggen we dat de geest en het hart elkaar tegenspreken. De geest vertelt ons dat we de afwezigheid moeten accepteren, maar iets diepers in ons weigert onze waakzaamheid volledig te verliezen en het verlies te accepteren.

Dit gebeurt omdat zowel de aanwezigheid als de afwezigheid van een geliefde reacties triggeren in gebieden waar we weinig controle over hebben. Bij liefde en verdriet zijn fysiologische processen betrokken.

Er zijn veranderingen die fysiek zijn en die overtreffen wat we kunnen begrijpen en beheren. Dit wordt verklaard door de zogenaamde ‘opponent process theory’ (‘theorie van het proces van tegenstelling’).

Opponent process theory

De opponent process theory werd ontwikkeld door Solomon en Corbit in 1974. Volgens deze benadering neigt ons brein naar een emotioneel evenwicht. De manier waarop het dit doet is door emoties te neutraliseren.

Om dit te doen, voert het een terugkerende operatie uit: wanneer een intense emotie verschijnt en de stabiliteit wegneemt, is de reactie om de tegenovergestelde emotie te produceren. Dit wordt de ‘corrigerende emotionele stimulus’ genoemd.

Volgens deze theorie is de reactiestimulus aanvankelijk zwak. Beetje bij beetje wint deze echter aan kracht. Vanuit deze principes kunnen we gedeeltelijk verklaren wat er gebeurt bij een verslaving en na een emotioneel verlies.

Wanneer de eerste emotie verschijnt, is deze erg intens. De emotie heeft geen tegenstand en bereikt daarom een ​​maximum niveau. Dit is wat er bijvoorbeeld gebeurt wanneer we voor het eerst verliefd worden.

Uiteindelijk verschijnt echter de tegenovergestelde stimulus. Hoewel deze in het begin niet wordt waargenomen, wint hij geleidelijk aan kracht om de aanvankelijke emotie te neutraliseren.

Het proces van tegenstelling en de afwezigheid van een geliefde

Als het gaat om de hersenen, heeft de afwezigheid van een geliefde effecten die lijken op ontwenningsverschijnselen. In beide gevallen is er een initiële stimulus en een ‘corrigerende stimulus’.

Laten we alcohol als voorbeeld gebruiken. Wie drinkt, voelt euforische reacties. Hij is ongeremd en ‘verdoofd’ voor ongemak. De volgende dag gebeurt het tegenovergestelde. Hij is misschien depressief, onzeker en wil de eerste stimulus herstellen door meer te drinken.

Als het gaat om affectie en liefde, is de eerste prikkel de genegenheid zelf. Er is gehechtheid, een behoefte aan de andere persoon. Vreugde als je hem of haar ziet. Vooral voor koppels is de initiële emotionele stimulus erg sterk.

Tegelijkertijd verschijnt de tegenovergestelde stimulus. Daarom maakt de intensiteit in de loop der tijd plaats voor een zekere ‘neutraliteit’ als het gaat om onze gevoelens.

Als er echter een afwezigheid optreedt, vindt er een decompensatie plaats. De initiële stimulus gaat weg en alleen de corrigerende stimulus blijft en wordt sterker. We ervaren dit door verdriet, prikkelbaarheid en strijdende emoties.

Een chemische kwestie

Alle emoties doen zich organisch voor. Dit betekent dat er voor elke emotie een overeenkomstig fysiologisch proces is dat chemische veranderingen in de hersenen omvat.

Als we van iemand houden, doen we dat dan ook niet alleen met de ziel, maar ook met de elementen van het periodiek systeem en hoe deze zich in ons lichaam manifesteren.

Dat is de reden waarom de afwezigheid van een geliefde niet alleen een emotioneel vacuüm is. We genereren een hele hoop oxytocine, dopamine en serotonine door verliefd te zijn.

Wanneer deze chemicaliën er niet zijn, lijdt het lichaam onder de onevenwichtigheid. Het plaatsvinden van een nieuw tegengesteld proces, de corrigerende stimulus die het lichaam weer in evenwicht brengt, kost tijd.

Wat heeft het voor zin om dit allemaal te weten? Gewoon zodat we begrijpen dat de afwezigheid van een geliefde diepgaande implicaties heeft voor zowel onze geest als ons lichaam. Dat we een proces van herhuisvesting moeten doorlopen om evenwicht te vinden, en dat dit proces een tijdje kan duren.

Vaak moeten we dit proces gewoon laten gebeuren. We moeten erop vertrouwen dat we zijn ontworpen voor evenwicht.