Het verhaal van de oorsprong van emoties
Er is geen consensus over hoe dit prachtige verhaal over de oorsprong van emoties tot stand kwam. Om onbekende reden schreven veel mensen het toe aan Mario Benedetti. De waarheid is echter dat hij dit verhaal helemaal niet heeft geschreven.
Anderen speculeren dat het eigenlijk een bewerkte versie is van een verhaal van Jorge Bucay of Mariano Osorio. Hoe het ook zij, het verhaal van de oorsprong van emoties begon zo’n drie decennia geleden rond te gaan.
“Gekken leggen de paden bloot die later door de wijzen worden doorkruist.”
-Carlo Dossi-
Het verhaal neemt ons mee naar een mythische tijd waarin menselijke emoties net hun plaats begonnen te vinden. Het laat ons op een ontroerende en zeer menselijke manier zien wat de oorsprong van emoties is.
De oorsprong van emoties
Op een dag kwamen ergens op aarde de deugden en gebreken van de mensheid samen. Verveling begon te gapen en infecteerde anderen met zijn luiheid. Om dit tegen te gaan, stelde Krankzinnigheid voor dat iedereen iets leuks moest doen. “Laten we verstoppertje spelen,” zei ze.
Intrige leek geïnteresseerd in het idee en Nieuwsgierigheid vroeg meteen: “Wat is verstoppertje?” Wijsheid legde uit dat het een oud spel was. Het enige dat je hoefde te doen, was je ogen bedekken en tot een miljoen tellen, terwijl alle anderen zich probeerden te verbergen. Daarna moest degene die tot een miljoen had geteld alle anderen vinden.
Enthousiasme en Euforie begonnen opgewonden op en neer te springen. Ze hadden er erg veel zin in om het spel te spelen. Ze leken zo blij dat Twijfel uiteindelijk ook zei dat ze wel mee wilde doen. Zelfs Apathie, die zichzelf nooit liet kennen, gaf aan dat ze bereid was om deel te nemen aan het spel
En zo begon het spel …
Krankzinnigheid bood aan om als eerste degene te zijn die zou tellen. Waarheid had geen zin om mee te spelen omdat ze er het nut niet van in zag. Ze redeneerde dat ze haar uiteindelijk toch wel zouden vinden.
Trots zei dat het een dom spel was en besloot daarom ook om niet mee te spelen. In werkelijkheid kon ze er echter gewoon niet tegen dat Krankzinnigheid degene was die het spel had voorgesteld en niet zij.
Luiheid begon weg te rennen en zich te verstoppen, maar werd al snel moe en verstopte zich daarom achter de eerste rots die ze zag. Triomf koos zoals altijd de hoogste boom en klom recht naar de top. Afgunst ging gelijk achter haar aan en verstop zich in de grote schaduw van Triomf.
Ondertussen begon ook Geloof te rennen en vervolgens al snel te vliegen. Tot ieders verbazing steeg ze helemaal omhoog naar de hemel en verstopte ze zich in de wolken. Niemand kon het geloven – alleen Geloof was in staat om zulke dingen te doen.
Vrijgevigheid maakte zich erg veel zorgen over diegenen die geen goede schuilplaats konden vinden. Dus begon ze ze een voor een allemaal te helpen. Uiteindelijk had ze bijna geen tijd meer om zich zelf te verstoppen.
Egoïsme vond daarentegen een prachtige schuilplaats in een grot, hij omringde de grot echter met doornige planten. Dit deed hij omdat hij zijn schuilplaats met niemand wilde delen.
De verrassende conclusie
Krankzinnigheid was erg opgewonden. Ze telde en telde tot ze snel een miljoen bereikte. Toen deed ze haar ogen weer open en begon ze haar vrienden te zoeken. De eerste die ze vond was Luiheid, die zich op een steenworp afstand van haar had verstopt. Vervolgens vond ze Passie en Verlangen. Zij hadden zich verstopt op de bodem van een paar vulkanen.
Daarna vond ze Oneerlijkheid. Oneerlijkheid was zo’n leugenaar dat ze Krankzinnigheid ervan probeerde te overtuigen dat ze zich onder water had verstopt. In werkelijkheid had ze zich echter midden in de regenboog verstopt.
Krankzinnigheid probeerde ook Vergeetachtigheid op te sporen, maar ze vergat al snel waar haar spoor naartoe ging, dus bewaarde ze haar voor later.
De enige die het niet gelukt was om zich te verstoppen voordat Krankzinnigheid klaar was met tellen, was Liefde. Toen Krankzinnigheid dicht bij haar in de buurt kwam, probeerde ze zich snel te verstoppen achter een paar struiken.
Krankzinnigheid was echter niet dom, ze zei daarom tegen zichzelf: “Liefde is zo voorspelbaar dat zij zich vast en zeker in de rozenstruiken heeft verstopt.”
Doordat rozen natuurlijk doorns hebben, pakte Krankzinnigheid er een hooivork bij en begon hiermee in de struiken te steken. Tot ze plotseling een kreet van pijn hoorde en ontdekte dat ze de ogen van Liefde had beschadigd.
Liefde is blind
Krankzinnigheid voelde zich enorm schuldig en wist niet wat ze moest doen. Het enige wat ze kon bedenken was knielen voor Liefde om haar om vergeving te smeken. Ze bood ook aan om voor altijd haar gids te worden, omdat ze haar ogen had beschadigd. Vanaf dat moment was Liefde blind en volgde Krankzinnigheid haar overal naartoe.
Dat is het einde van dit mooie verhaal over de oorsprong van emoties. Het is een verhaal dat bepaalde eigenschappen aan onze emoties toeschrijft. Deze eigenschappen bepalen onze emotionele ervaringen. De meesten van ons zullen vast en zeker in staat zijn om ze te herkennen in hun eigen leven.
