Emotionele afstand nemen in een familie: waarom gebeurt het?
Emotionele afstand nemen in een gezin gebeurt niet van de ene op de andere dag. In feite stapelt het zich in het algemeen geleidelijk op in een overdaad aan teleurstellingen, stille wrok, harde woorden en stiltes. Dit soort dynamiek kan bij elk familielid voorkomen en laat etterende wonden achter.
Ouders, kinderen, broers, ooms, neven en nichten, grootouders…je kunt met elk van hen dit soort problemen ervaren. Bovendien komt emotionele afstand vaker voor dan je waarschijnlijk denkt. Inderdaad, veel huishoudens hebben een familielid dat niet meer op bezoek komt of niet eens belt om te vragen hoe het gaat.
Voor velen is dit vanzelfsprekend. Omdat het nooit gemakkelijk is om met iedereen in het gezin om te gaan. De situatie wordt echter een beetje problematischer wanneer deze zich voordoet tussen ouders en kinderen.
Het is duidelijk dat bloedbanden geen garantie zijn voor genegenheid, en evenmin een verplichting om een band in stand te houden. Toch worden dit soort situaties vaak ervaren met gevoelens van grote droefheid. Laten we dat eens van dichterbij bekijken.
Emotionele afstand nemen in het gezin: wat zijn de oorzaken?
Volgens een onderzoek (Engelse link) uitgevoerd door neuropsychiater Richard Conti van de Kean University in New Jersey (VS) is emotionele distantiëring in het gezin een tamelijk verwaarloosd onderwerp op het gebied van onderzoek.
Hij beweert dat deze situaties vrij vaak voorkomen en dat ze in grotere mate voorkomen bij neven, tantes en ooms, en neven en nichten. Desalniettemin ontstaat het grootste gevoel van angst en psychische uitputting in het kerngezin (ouders en kinderen).
Tegenwoordig wordt dit onderwerp steeds vaker besproken. Dit kan zijn omdat we publieke figuren het zien beoefenen of erover praten. Zo laten de hertog en hertogin van Sussex de Britse koninklijke familie achter om hun leven in een ander land te beginnen. Acteur Anthony Hopkins heeft ook meer dan eens gerefereerd aan het feit dat hij zijn dochter al bijna twintig jaar niet meer heeft gesproken.
Van buitenaf bekeken is het misschien triest en zelfs onbegrijpelijk. De dynamiek die in een huis en tussen een groep mensen verweven is, is echter uiterst complex.
Salvador Minuchin, een psychiater en vooraanstaand gezinstherapeut, zei altijd dat opgroeien en volwassen worden betekent leren scheiden. Helaas gebeuren sommige scheidingen op een pijnlijke en zelfs vervormde manier, waardoor er voor altijd wonden ontstaan.
Laten we eens kijken naar de belangrijkste oorzaken van emotionele afstand in het gezin.
Verschillende verwachtingen en waarden
Hoe stel je je leven voor? Wat verwacht je van jezelf? Wat zijn jouw waarden? Wanneer je deze vragen beantwoordt, ontdekt je vaak dat je familieleden ideeën hebben die lijnrecht tegenover de jouwe staan, maar dit zou geen probleem moeten zijn. De beste families zijn immers niet degenen die het over alles eens zijn, maar degenen die, ondanks hun verschillen, elkaar respecteren.
Toch komt dit helaas niet zo vaak voor. In veel gevallen komt de oorsprong van emotionele afstand voort uit een botsing van onverenigbare waarden en verwachtingen. Sommige ouders stellen bijvoorbeeld onredelijk hoge verwachtingen van hun kinderen en passen niet bij hen.
Gedrag dat relaties verslijt
Emotioneel kille moeders, autoritaire vaders, egoïstische kinderen, kinderen met gewelddadige communicatie en impulsief gedrag… In een huis kan er een oneindige combinatie van ongezonde dynamiek zijn.
In feite worden veel van hen vaak veroorzaakt door niet-gediagnosticeerde psychische stoornissen. Anderen kunnen te wijten zijn aan tegenstrijdige persoonlijkheden die al tientallen jaren met elkaar botsen.
Door deze grote verscheidenheid aan karakters ontstaan er vaak open wonden. Wonden die niet genezen, waardoor het samenleven ondraaglijk wordt. Geleidelijk aan wordt de emotionele afstand in het gezin duidelijker en duidelijker. De kinderen gaan het huis uit en bezoeken af en toe, bezoeken die steeds sporadischer worden totdat ze uiteindelijk ophouden te bestaan. Daarom slijt de band.
Soms geeft dit een zekere mate van verlichting, omdat de pijnlijke en lastige situaties niet meer voorkomen. Ondanks het gebrek aan communicatie blijft echter vaak de schaduw van verdriet en teleurstelling.
Partners van de kinderen, echtscheiding of overlijden van een van de ouders
Een andere oorzaak van emotionele distantie in het gezin kan worden verklaard door de aanwezigheid van nieuwe figuren in de gezinseenheid. Als alternatief, door de afwezigheid van een van hen.
- Soms zorgen de partners van kinderen ervoor dat de familieband volledig opnieuw wordt geformuleerd.
- Hetzelfde gebeurt in gevallen van het uit elkaar gaan of echtscheiding van de ouders. Als een van beide ouders een nieuwe partner heeft, kan er inderdaad een verandering in de relatie optreden.
- Wanneer een van de ouders overlijdt, kan ook de omgang met de langstlevende ouder bekoelen. Dit gebeurt vooral wanneer de kinderen een goede band hebben met hun vader en niet met hun moeder of andersom.
- Het verlies van de meest geliefde figuur kan een uiterst complexe impact hebben. Het kind heeft namelijk te maken met de andere ouder met wie het nooit heeft kunnen opschieten.
Traumatische situaties en emotionele afstand in het gezin
Er is nog een andere beslissende factor in het ontstaan van emotionele afstand in het gezin: trauma’s. Lichamelijke of psychische mishandeling, mishandeling, alcohol- of drugsgebruik en de dynamiek die in deze situaties ontstaat, geven gestalte aan vaak onoverkomelijke wonden. Ze dragen bij aan de geleidelijke afbraak van de band.
Ten slotte zijn er veel triggers voor het verbreken van een relatie tussen gezinsleden. Desalniettemin moet worden opgemerkt dat deze afstand meestal gerechtvaardigd is vanwege onoverkomelijke conflicten, lijden, huiselijk geweld, enz. Helaas, ondanks het feit dat afstand vaak noodzakelijk is, blijft de samenleving dit feit met afkeur bekijken.
Het gezin wordt nog steeds opgevat als een heilige instelling. Desalniettemin kan het soms het toneel en de oorsprong zijn van veel ongeluk.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Conti, Richard. (2015). Family Estrangement: Establishing a Prevalence Rate. Journal of Psychology and Behavioral Science. 3. 10.15640/jpbs.v3n2a4.
