Zeven uitspraken van Mafalda om over na te denken
Mafalda is een creatie van Joaquín Salvador Lavado, de Argentijnse cartoonist die ook bekendstond als Quino. Ze is een tekenfilmfiguur van een meisje dat zich zorgen maakt over de mensheid.
Mafalda’s plaatjes, prachtig getekend door hun maker, bieden tal van lessen die soms worden gecamoufleerd achter de komische betekenis en dan weer achter de onschuld van een meisje. In dit artikel delen we enkele zeer speciale zinnen uit Mafalda.
We kunnen echter niet beginnen zonder je eerst te vertellen dat Mafalda zo belangrijk en populair is geworden dat er twee tekenfilmseries aan haar zijn gewijd. Er is zelfs een boek met al haar stripverhalen. Misschien ben jij zelfs een van de gelukkigen met dit boek op je boekenplank?
Een modern leven
“Zou het kunnen dat dit moderne leven meer van het moderne heeft dan leven?”
Dit is een van Mafalda’s eerste uitspraken die verwijst naar iets dat maar al te aanwezig is in de samenleving van vandaag. Naarmate we verder komen, moderniseren we inderdaad, maar zijn we ons ervan bewust dat we onszelf ook verliezen? We moeten ons afvragen: is wat we winnen waard wat we verliezen?
Het lijdt weinig twijfel dat nieuwe technologieën ons leven gemakkelijker hebben gemaakt. De huidige obsessies met mode en lichaamsbeeld hebben er echter toe geleid dat we zijn beland in levens waarin materiële objecten met een angstaanjagende snelheid worden bijgewerkt, wat ons motiveert om al onze inspanningen te richten op het verwerven ervan.
In feite zouden we kunnen zeggen dat de moderne wereld vol kunstmatige behoeften zit, waardoor we ook enigszins kunstmatig zijn.
Het lijkt erop dat we alles weten over modernisering, maar hoe zit het met het leven? Het lijkt erop dat velen van ons de essentie uit het oog hebben verloren door een vitrine zo vol aanbiedingen te hebben. In feite zijn we gestopt met het waarderen van de basis. In plaats daarvan streven we naar wat ons in staat stelt om op te vallen of trendy te zijn. Dit is het moderne leven.
Werk om te leven, leef om te werken
“Werken voor de kost is prima, maar waarom moet dat leven dat je verdient verspild worden aan werken voor de kost?”
Dit is een eeuwig dilemma. Werken we om te leven of leven we om te werken? We kunnen niet ontkennen dat geld nodig is. Maar wat is de prijs die we betalen voor het verwerven van dat geld? Veel mensen lijken inderdaad bereid te zijn om steeds langer te werken als hun inkomen stijgt, ook al hebben ze dat niet echt nodig.
Dit is onherstelbare energie en tijd. De kost verdienen met werken en het vervolgens aan hetzelfde verspillen is onzin. Het is een paradox. Het geeft ons het gevoel dat we slaven zijn, en we krijgen alleen de negatieve effecten.
Laat onze instincten naar boven komen
“Van tijd tot tijd moet je je instinct meenemen voor een wandeling.”
Weten we echt wat instinct is? Dit derde uitspraak van Mafalda verwijst naar dit ‘gevoel’ dat we zijn vergeten omdat we het hebben gedegradeerd ten gunste van de rede. Daarom voelen we ons vaak te ongemakkelijk om het te gebruiken als het tot ons spreekt.
Maar rationaliseren brengt ons niet altijd op het goede spoor. We kunnen bijvoorbeeld een beslissing nemen op basis van redenering, terwijl onze instincten tegen ons schreeuwen dat het geen goed idee is. Wat moeten we doen? We moeten beide opties tegen elkaar afwegen.
We moeten zelfs onthouden dat ons instinct soms werkt als een alarmbel, en als we er acht op slaan, kunnen we ons redden van een situatie die ons zou kunnen schaden.
Een wereld vol mensen
“Het lijkt erop dat in deze wereld de bevolking steeds groter wordt, maar er zijn minder mensen.”
Wat Mafalda hier bedoelt, is dat er steeds minder solidariteit, genegenheid en begrip onder ons is. Bovendien wordt het steeds kouder en kouder met een uitgesproken neiging om robots te imiteren.
We verbergen onze gevoelens, waardoor het moeilijk wordt voor anderen om met ons mee te leven. Ook vinden we het moeilijk om ons in te leven in anderen.
De tijd die we besteden aan het kijken naar een scherm is aanzienlijk toegenomen. De tijd die we besteden aan het kijken naar anderen is echter afgenomen. Mafalda geeft ons hier een wake-up call. We moeten proberen onze menselijkheid terug te krijgen, degene die de overgrote meerderheid van ons is vergeten.
Mensen die je tegenhouden
“Je leven gaat vooruit als je je afscheidt van de mensen die je tegenhouden.”
Deze zin spoort ons aan om na te denken over de mensen met wie we omgaan. Die mensen die we in ons leven introduceren, door ze verschillende labels toe te kennen, zoals ‘vriend’, ‘partner’, ‘baas’, enz.
Er zijn veel mensen met wie we om de een of andere reden een giftige relatie hebben. Mensen die ons niet vooruit laten komen, die een last vormen, die ons beperken en ons van onze vrijheid beroven. Het is belangrijk dat we leren dit soort relaties te verbreken. Inderdaad, van tijd tot tijd moeten we ze snoeien, net als planten, zodat ze regenereren en nieuwe kunnen verschijnen.
Bezorgdheid voor de komende jaren
“Wat doen de jaren er toe? Waar het echt om gaat, is om te beseffen dat de beste leeftijd in het leven uiteindelijk is om te leven.”
In deze moderne samenleving is er iets in het leven van vandaag dat we geconfronteerd worden met een steeds dreigend gevoel van onheil. Het is het verzamelen van meer verjaardagen. Het naderen van het moment waarop ons hart uiteindelijk zal stoppen met kloppen.
De dood is trouwens nog steeds een taboe-onderwerp en dat wordt alleen maar minder als we er zelf mee geconfronteerd worden, bijvoorbeeld als een dierbare overlijdt. Dan moeten we onze eigen emoties onder ogen zien. Bovendien, als we voelen dat ons eigen einde nadert, zullen we onze eigen laatste regels moeten schrijven.
Het lijkt er echter op dat we ons leven leiden door onze eigen eindigheid de rug toe te keren. We maken inderdaad plannen alsof we onsterfelijk zijn. We zetten de dood aan de kant, in plaats van hem recht in de ogen te kijken. Bovendien doen we dit, niet beseffend dat we eigenlijk het leven de rug toekeren.
De tijd raakt op. Dat komt omdat we het idee negeren dat morgen, om te doen wat we nu willen doen, slechts een mogelijkheid is.
Durf jij te glimlachen?
“Begin de dag met een glimlach en je zult zien hoe leuk het is om anders te zijn.”
Deze laatste uitspraak van Mafalda herinnert ons eraan hoe pessimistisch en negatief we zijn. Hoeveel mensen die je op straat, op het werk of op een familiebijeenkomst ontmoet, zijn inderdaad vriendelijk of glimlachen naar jou? Waarschijnlijk niet te veel. Toch heb je genoeg die over alles klagen, geloven dat ze het slachtoffer zijn van alles of zijn gewoon bitter vinden.
Wat als we het voorbeeld van Mafalda volgen en glimlachen en anders zijn? Vergeet even anderen te imiteren om erbij te horen. Bedenk hoe een glimlach zelfs degenen die een slechte dag hebben kan opvrolijken. Eigenlijk zouden we moeten glimlachen wanneer we maar kunnen. Omdat we genoeg mogelijkheden hebben om het niet te doen als we ons zelf verdrietig voelen of willen huilen.
Deze zinnen van Mafalda laten ons niet alleen onze ogen openen, maar vragen ons ook om na te denken. Inderdaad, soms beseffen we het niet, maar we leven op de automatische piloot. Dit voorkomt dat we ons bewust zijn van zelfs de meest voor de hand liggende dingen. Maar dankzij deze uitspraken van Mafalda kunnen we misschien beginnen wakker te worden.