The Last of Us: waarom we van series over het einde van de wereld houden
Verhalen over apocalyptische scenario’s hebben altijd door onze psychologische verbeelding gespookt. Ze trekken ons aan omdat ze ons in waarschijnlijke maar onherbergzame gebieden plaatsen die op de een of andere manier haalbaar zijn. Een voorbeeld hiervan was de bekende roman van Cormac McCarthy, The Road (2006). Dit boek won de Pulitzer Prize en werd een enorme bestseller.
Dit verhaal over de pogingen van een vader en zoon om te overleven in een verkoold Noord-Amerika na een nucleaire holocaust werd een verontrustende metafoor voor de mogelijke toekomst van de mens. Buiten de literaire wereld zijn deze thema’s ook razend populair in de wereld van videogames. Van het enorme aantal beschikbare titels over dit onderwerp springt er één in het bijzonder uit.
The Last of Us werd in 2013 uitgebracht door het Amerikaanse bedrijf Naughty Dog en gedistribueerd door Sony. De serie suggereert een andere, even verontrustende metafoor voor het einde van de mensheid. In dit geval ligt de oorsprong niet in kernwapens of een pandemisch virus.
Het is een stam van de cordyceps schimmel (Engelse link), die als gevolg van de klimaatverandering in staat is om mensen te parasiteren op dezelfde manier als mieren of geleedpotigen.
“The Last of Us” schetst een wereld in puin en gedomineerd door geweld. Toch zijn er nog bepaalde ruimtes en hoekjes waar de mooiste aspecten van de mensheid in hun puurste vorm kunnen gedijen.
The Last of Us: een duistere en ontroerende productie
Een door paddenstoelen gedomineerde apocalyptische werkelijkheid klinkt ironisch maar ook angstaanjagend. Je voorstellen dat de mensheid verandert in schimmelwezens met kannibalistisch gedrag geeft een innovatieve draai aan het voorspelbare.
Zeker als je bedenkt dat de clichés van zombieproducties zoals The Walking Dead tot het uiterste zijn opgerekt en het publiek staat te popelen om nieuwe inhoud en verhaallijnen.
The Last of Us bereikte de kijker te midden van een post-pandemische wereld en de evolutie van klimaatverandering. Vandaag de dag zijn we meer dan ooit gevoelig voor deze scenario’s omdat we er elke dag over lijken te horen. Dit is een serie die het hartverscheurende met het mooie combineert, het tragische met het ontroerende. Het heeft de verwachtingen van de kijkers overtroffen.
Het succes van de serie is grotendeels te danken aan de twee makers. Ten eerste is er de maker van het videospel zelf, Neil Druckmann. Hij paste het spel aan voor het tv-scherm. Hij was zich ervan bewust dat tv alternatieve verhaallijnen mogelijk maakt en besloot het verhaal te verbreden en te verrijken door het meer emotionele diepte te geven. Ten tweede is er Craig Mazin, de maker van Chernobyl.
De adaptatie van het videospel naar tv is perfect, maar de maker besloot het te verrijken. En voor degenen die het originele verhaal niet kennen, kunnen zich gemakkelijk verliezen in een geloofwaardig, consistent en emotioneel script.
Twee archetypische hoofdpersonen waarmee je je gemakkelijk kunt verbinden
De hoofdpersonen van The Last of Us beantwoorden aan een archetypisch schema dat voor de kijker niet moeilijk te herkennen is. Opnieuw hebben we het volwassen-kind verhaal dat Cormac McCarthy gebruikte in The Road (2006). In deze nieuwe HBO-serie hebben we Joel (Pedro Pascal) en Ellie (Bella Ramsey).
Joel is een Texaanse bouwvakker die op tragische wijze zijn dochter en later zijn partner heeft verloren. Ellie symboliseert hoop. Haar lichaam is immuun voor infecties door mutanten en zij is de figuur die Joel moet beschermen tijdens een epische reis in een wereld in puin.
Het psychologische universum van de personages is met precisie en finesse gebeeldhouwd. Joel is vaak emotioneel niet beschikbaar. Hij is een stoïcijns personage dat te maken heeft met een diep trauma (Engelse link) waar hij niet over wil praten. We leren hem kennen door zijn acties, de kleine nuances waarin zijn warmte naar voren komt. En vooral door zijn instinct om het meisje te beschermen.
Aan de andere kant is Ellie een sprankelende, nieuwsgierige en leergierige tiener die een aureool van warmte en licht brengt in een verwoestende en bedreigende context.
Episode drie: Liefde te midden van de as
In The Last of Us ontdekken we al snel dat de grootste bedreiging niet de mutanten zijn, maar de mens. Als de wereld begint in te storten en chaos of anarchie heerst, komt het slechtste van de mens naar boven. Er zijn echter bepaalde wendingen waarin we een betere kant van de mensheid zien verschijnen. Het bewijs hiervan wordt geleverd in de derde aflevering.
In deze aflevering, die over twee decennia is ontwikkeld, ontdekken we het verhaal van twee personages. Je hebt Bill, een misantropische prepper (een persoon die gelooft dat er een catastrofale gebeurtenis op komst is en zich daar goed op voorbereidt), en Frank, een kunstenaar, die per ongeluk op zijn compound stuit.
Deze derde aflevering maakt een romantische omweg en onthult een liefdesverhaal tussen de twee mannen. In feite schetst het een van de mooiste momenten van de serie.
Dit moment herinnert ons eraan dat, zelfs als er alleen as overblijft van de wereld, het altijd de moeite waard zal zijn om er te leven als je iemand hebt om van te houden. Aan de andere kant moet worden opgemerkt dat deze aflevering, “Long, Long Time”, niet iedereen heeft aangesproken, vooral bepaalde puristen van het videospel.
De maker ervan, Neil Druckmann, maakte het echter duidelijk. Ze hadden niets veranderd aan het spel zelf, ze hadden alleen besloten om meer tijd te besteden aan twee van de bestaande personages.
Aflevering drie van “The Last of Us” (Long, Long Time) vertelt een prachtig liefdesverhaal tussen twee mannen. Het laat ons geloven dat speciale mensen in ons leven op elk moment kunnen verschijnen, zelfs op de donkerste momenten.
Kleine verhalen die grote emoties doen escaleren
Deze nieuwste en uiterst succesvolle HBO-serie is nog steeds in het eerste seizoen. Velen beschrijven het als de beste televisiebewerking van een videogame.
Voor degenen onder ons die niet op de hoogte zijn van de belevenissen van Joel en Ellie via PlayStation, is het een programma met boeiende elementen. Het zorgt ervoor dat we in de voetsporen van de hoofdpersonen willen treden en deel willen uitmaken van hun reis.
We worden aangetrokken door de diepe trauma’s die in de gezichten van de personages verborgen zitten. We raken ontroerd door de verhalen die worden verteld te midden van de ruïnes en dystopische verlatenheid, om ons te laten zien dat liefde ons, als mensen, altijd beweegt. Het kan de liefde zijn tussen broers en zussen, stellen, of ouders en kinderen… de lijst gaat maar door.
Tot slot vertelt deze serie ons hoe onze krachtige banden en emoties vuurwapens zijn die ons in staat stellen om uit elk noodlot of apocalyptisch scenario tevoorschijn te komen.