Isadora Duncan, grondlegger van de moderne dans
Isadora Duncan was één van die vrouwen die ter wereld kwamen om het keurslijf te doorbreken. Zij is de grondlegger van de moderne dans en één van de meest fascinerende en revolutionaire persoonlijkheden in de kunstwereld. Bovendien verliepen haar leven en haar dood op een opmerkelijke manier.
Het leven van Isadora Duncan werd ook bezoedeld door pijn en tragedie. De mensen die haar ontmoet hebben, beschreven haar als een gulle en moederlijke vrouw. Voor het publiek was ze een kunstenaar die haar emoties door middel van haar lichaam tot uiting bracht. En het belangrijkste is, dat zij een vrouw was die altijd zei wat ze dacht.
Haar dansstijl was gevuld met emotie. Ze had het lef de starheid van de klassieke dans aan te vechten en toonde meer oprechte bewegingen.
In haar biografie vertelde ze hoe ze bij het zien van de golven van de zee verliefd werd op dansen. Dat is de reden waarom haar bewegingen vrij en vloeiend waren. Ze was begiftigd met een geweldige emotionele expressie, alsof de golven haar lichaam heen en weer wiegde.
De vroege levensjaren
Haar echte naam was Angela Isadora Duncan. Ze werd op 27 mei 1877 geboren in San Francisco, Californië. Haar vader, Joseph Charles, verstrekte leningen. Mary Isadora Gray, haar moeder was muzieklerares. Isadora was de laatste van vier kinderen. Helaas verliet haar vader het gezin toen ze nog heel jong was.
Het gezin ging door een moeilijke financiële periode. De moeder van Isadora begon daarom met pianolessen te geven om de kosten te dekken. Later richtte ze een dansschool op.
De twee oudere kinderen werkten als dansleraars in de school van hun moeder. Toen Isadora slechts 10 jaar oud was, besloot ze om te stoppen met school om met haar broers in de school te werken en jonge kinderen te leren dansen.
Later verhuisde het gezin naar Chicago. Daar studeerde Isadora klassieke dans. Er brak echter brand uit in hun huis waardoor ze dakloos werden. Ze moesten dus opnieuw verhuizen. Dit keer besloten om naar New York City te gaan.
In de Big Apple slaagde de jonge Isadora Duncan erin een baan te vinden bij een theatergezelschap. Haar vader keerde nooit terug naar het gezin en stierf in 1898 op een tragische manier tijdens een scheepsramp.
Isadora Duncan in Europa
Misschien was het haar bewondering voor de Europese klassieke muziek die haar aanmoedigde om naar Europa te reizen. Ze overtuigde haar familie om met haar mee te gaan. In die tijd vond veel immigratie plaats: mensen uit Europa emigreerden naar de Verenigde Staten. De familie Duncan vestigde zich eerst in Londen en later in Parijs.
Isadora besteedde veel tijd aan het bezoeken van grote Europese musea waar ze vooral de Griekse kunst bewonderde. In haar dansroutines nam ze sommige van de houdingen over die ze in de beeldhouwwerken zag. Haar vroegere ervaring en deze observaties gaven vorm aan haar stijl. Die veranderde de geschiedenis van de dans volledig.
Duncan ging blootsvoets en met een gewaad in Griekse stijl het podium op te stappen. Ze gooide ook haar haren los en danste op het ritme van arrangementen die niet voor de dans gemaakt waren. Tijdens elke voorstelling improviseerde ze en verzon ze bewegingen. De tutu’s, sluiers en bewegingen uit de klassieke dans werden achterwege gelaten.
Een revolutionair
Zoals je kunt verwachten, hadden mensen in de beginjaren van haar carrière kritiek op haar. Al snel wekte ze echter bewondering op bij deskundigen en critici. Ze zorgde echter niet alleen voor opschudding in de danswereld.
Ook haar persoonlijke leven bestond namelijk één en al uit schandalen, althans voor de normen van haar tijd. Dat is de reden waarom Isadora besloot de hindernissen te negeren waarmee ze geconfronteerd werd. Ze was een alleenstaande moeder van twee zonen.
Ze had vele minnaars, van wie enkele heel beroemd waren. Er waren ook geruchten over haar zogenaamde homoseksualiteit maar er was geen bewijs hiervoor. In die tijd vond men haar persoonlijkheid enorm schandalig. Bij één gelegenheid deed ze haar gewaad uit en ontblootte haar borsten terwijl ze het publiek uitdaagde.
In Argentinië danste ze het nationale volkslied in een bar. Ze was absoluut een onbezonnen vrouwen en een vrouw die totaal niet zorgvuldig met haar financiën omging.
Ooit moest ze bijvoorbeeld haar hotelrekening betalen met een mantel en wat juwelen. Om deze reden en wegens vele andere schandalen begonnen de mensen in de Verenigde Staten haar “communistisch kreng” te noemen. Ze had namelijk tegenover het publiek een tirade afgestoken.
Een tragisch einde voor Isadora Duncan
Het moeilijkste moment van haar leven vond plaats in 1913. Haar twee zonen die nog heel jong waren, stierven bij een auto-ongeluk in de rivier de Seine in Parijs. Ze had jaren nodig om deze tragedie te boven te komen…als dat überhaupt ooit lukte.
Isadora Duncan had een diepe bewondering voor de Russische revolutie. Lenin nodigde haar zelfs uit om in Rusland te wonen en haar kunst te beoefenen. Daar ontmoette ze de dichter, Sergei Jesenin.
Hij was 17 jaar jonger dan zij was. Ze trouwde met hem. Het huwelijk duurde niet lang als gevolg van het alcoholisme van Jesenin. Het bracht hem in een psychiatrisch ziekenhuis waar hij zelfmoord pleegde.
Twee jaar later op 14 september 1927 overleed Isadora Duncan. Ze droeg een lange sjaal die haar hals bedekte. Ze stapte in een auto maar helaas bleef haar sjaal vastzitten in één van de wielen. Ze zeggen dat “Je vais à l’amour” (“ik ga naar de liefde”) haar laatste woorden waren. Deze woorden verwezen naar een afspraakje dat ze diezelfde dag zou hebben.
Onbehouwen, fascinerend en zonder twijfel atypisch: Isadora Duncan was één van die onvergetelijke figuren die niet alleen wegens haar talent als danser de geschiedenis inging. Ze doorbrak namelijk ook de normen waaraan vrouwen en kunstenaars volgens de maatschappij moesten beantwoorden, en dan vooral in de danswereld.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Duncan, I. (2003). El arte de la danza y otros escritos (Vol. 19). Ediciones Akal.
