Het experiment met vermiste kinderen
Het experiment met vermiste kinderen toonde de perceptieproblemen die we allemaal hebben, evenals onze weigering om ze toe te geven. In feite is dit experiment honderden keren herhaald, op verschillende plaatsen, met vergelijkbare resultaten.
Onderzoekers hebben ook soortgelijke experimenten uitgevoerd om de oorspronkelijke bevindingen uit te breiden en de mechanismen van menselijke waarneming beter te begrijpen.
Het experiment met vermiste kinderen toont twee tekortkomingen van de menselijke intelligentie aan. Ten eerste, de aandachtsbias of aandachtsvertekening. Dit betekent dat mensen alleen waarnemen wat zij relevant achten, of dat nu wel of niet het geval is.
De tweede is de blinde vlek-bias. Dit verwijst naar de neiging van ons om te geloven dat we minder bevooroordeeld zijn dan we in werkelijkheid zijn.
“De ervaring leert dat er in visuele waarneming een discrepantie is tussen fysiek feit en psychisch effect.”
Het experiment met vermiste kinderen
Het experiment met vermiste kinderen was uiterst eenvoudig. De onderzoekers hingen een set posters op in een park, allemaal heel dicht bij elkaar. Op de posters stond een foto van een kind en een mededeling dat het kind vermist was. Verschillende mensen stopten om de poster te lezen.
Daarna ging het kind van de foto spelen in de buurt bij alle mensen die waren blijven staan om naar de poster te kijken. Telkens bleef het kind enkele minuten in de buurt voordat het vertrok. Maar in alle gevallen herkenden de mensen het kind niet als degene op de poster.
Minuten nadat dit was gebeurd, verscheen een interviewer en vroeg de mensen of ze het kind op de foto konden herkennen. Ze antwoordden allemaal ja.
De onderzoekers legden de hele situatie vast met verborgen camera’s. Er zijn zelfs veel video’s beschikbaar op YouTube waar je het experiment kunt zien.
Een soortgelijk experiment
Onderzoekers voerden in 2016 een soortgelijk experiment uit in Washington Square Park in Manhattan, New York. Bij deze gelegenheid werden een zesjarige jongen, een meisje van dezelfde leeftijd, een hond en een kat allemaal “verlaten” in dit drukke park. Het idee was om te zien of iemand hen zou redden. De onderzoekers hielden alles in de gaten met verborgen camera’s.
De eerste die gered werd, was het zesjarige meisje. Ze werd slechts drie minuten na het begin van het experiment gevonden. Een vrouw benaderde haar en vroeg of ze verdwaald was, en het meisje antwoordde dat ze dat was. Toen ze werd geïnterviewd, zei de vrouw: “Misschien was het mijn moederradar.”
Binnen vier minuten redde een vrouw de hond. Tien minuten later redde een vrouw de kat. Ondanks dat het experiment in totaal 45 minuten duurde, heeft niemand de jongen gered. Hij was dicht bij zowel de hond als de kat, maar niemand schonk aandacht aan hem.
In een ander soortgelijk experiment bleken mensen aardig en behulpzaam te zijn voor kinderen die verdwaald waren en om hulp vroegen als ze goed gekleed waren en, in de meeste gevallen, blank. Kinderen van een ander ras, of slecht gekleed, werden systematisch genegeerd door voorbijgangers.
Wat vertelt het experiment ons?
De meest voor de hand liggende conclusie die we uit het experiment met vermiste kinderen kunnen trekken, is dat onze waarneming niet zo goed werkt als we denken. We zijn inderdaad niet zo attent of bewust van onze omgeving als we ons voorstellen. Kortom, we hebben de neiging om ons alleen te concentreren op wat ons interesseert en geen aandacht te schenken aan andere stimuli.
Bovendien lijken we gebukt te gaan onder ingebouwde vooroordelen. In het Manhattan-experiment gingen mensen ervan uit dat de meer fragiele wezens, in de vorm van een meisje en twee kleine dieren, hulp nodig hadden.
Ze negeerden de jongen echter. Zou dit te wijten kunnen zijn aan seksistische vooroordelen? Heeft zijn mannelijke status hem, hoewel hij pas zes jaar oud was, belet bescherming en sympathie te krijgen?
Daarnaast leken de kinderen die arm leken te zijn of van andere rassen dan blank waren, niet in aanmerking te komen voor het soort bescherming dat aan de anderen werd geboden. Dit is flagrante discriminatie. Daarom moeten experimenten als deze ons zeker aan het denken zetten.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
Del Campo, J. (1999). Multiculturalidad y conflicto: percepción y actuación. Construir la escuela intercultural. Reflexiones y propuestas para trabajar la diversidad étnica y cultural, 47-53.
