Het brein van een seksverslaafde

Een seksverslaafde is tot alles in staat om zijn obsessie te bevredigen, ongeacht de gevolgen die dit kan hebben. Dit betekent echter niet dat ze tevreden zijn met hun situatie: vaak willen ze van hun obsessie af, maar lijkt dit onmogelijk.

Hun seksuele gedrag is ontzettend dwingend, obsessief en moeilijk te controleren. Dit is de grootste uitdaging van de aandoening: het niet weten hoe ermee te stoppen representeert een groter probleem dan het hebben van een verlangen dat uitgesprokener is dan andere verlangens.

De hersenen van een seksverslaafde

Het brein van een seksverslaafde is sterk te vergelijken met dat van een drugsverslaafde of alcoholist, alleen is er bij een seksverslaving geen sprake van een behoefte aan een chemische stof.

Hun gedrag en de manier waarop hun gedachten werken is direct gerelateerd aan een obsessief-compulsieve stoornis die hen ertoe leidt om al hun inspanningen te richten op het verkrijgen van meer seksuele stimuli. De hersenactiviteit van seksverslaving reflecteert dezelfde activiteit als drugsverslaving.

Dr. Valerie Moon, deel van het onderzoeksteam van de afdeling Psychiatrie aan de Universiteit van Cambridge, zegt dat ze nog altijd niet kunnen spreken van een verslaving. Dit ondanks een onderzoek onder 19 volwassen mannen waaruit bleek dat er sprake is van een verhoogde hersenactiviteit in drie specifieke regio’s van de hersenen die samengaan met drugs- en alcoholverslaving.

Seksverslaving kan worden beoordeeld in de zin dat het de emotionele gezondheid van de persoon en zijn vermogen om een volledig normaal leven te leiden beïnvloedt.

De dominante neurotransmitter in de hersenen van een seksverslaafde is dopamine, wat geassocieerd wordt met motivatie en feedback door middel van beloningen. Andere recente onderzoeken tonen aan dat er verschillen bestaan tussen de hersenen van een alcoholist en een persoon die geniet van alcoholische drankjes zonder hiervan afhankelijk te zijn.

Chemische processen, neurologische functie en hersenstructuur zijn kwalitatief en kwantitatief verschillend wanneer we een alcoholist vergelijken met de gelegenheidsdrinker. Zou dit hetzelfde kunnen zijn met seksverslaafden en mensen die een min of meer gezond actief seksleven hebben?

Weten of ons brein verslaafd is

De verslaafde is erop uit om zijn seksuele honger te stillen omdat hij dit nodig heeft, niet omdat hij dit wil of ervan geniet.

In het oude Griekenland werd een onderscheid gemaakt tussen de plezierige psychoseksuele daad (eros), het vleselijke genot (afrodisiacum) en vriendschappelijke betrekkingen (agapé). Alleen hyperseksualiteit is echter gerelateerd aan materieel seksueel verlangen, ofwel fysieke seks of slechts vleselijke gemeenschap. Desondanks betekent dit niet dat een persoon die geniet van de meest persoonlijke ervaringen van zijn seksualiteit een seksverslaving verbergt.

We weten dat onze hersenen verslaafd zijn aan seks en we moeten om hulp vragen wanneer we voldoen aan de volgende criteria:

• Het alledaagse leven draait om gedachten, zorgen en seksuele fantasieën die onmogelijk uit het hoofd te zetten zijn en die oncontroleerbare impulsen om ze te bevredigen voortbrengen. Het seksuele verlangen is buitensporig, maar het gebrek aan controle vormt de ruggengraat van de verslaving.
• De seksuele impuls kan niet worden gecontroleerd, voorkomen of tot een halt worden geroepen, ook al veroorzaakt het ernstige gevolgen, gevaar of lichamelijke uitputting.
• We zijn niet uit op seks voor het genot en plezier ervan, maar voor de fysiologische behoefte om het ongemak te verminderen dat geassocieerd wordt met het onvermogen om de verslaving te controleren.
• We geven langer dan zes opeenvolgende maanden toe aan herhaald hyperseksueel handelen of gedrag dat niet kan worden opgevat als de loutere behoefte om een willekeurige seksuele ontmoeting te hebben vanwege acute stress die we ervaren.
• Het negatieve effect is toegenomen. Naarmate de verslaving zich ontwikkelt, is er sprake van een steeds groter schuldgevoel of gevoel van schaamte die de eigenwaarde vernietigt, waardoor de weg vrij wordt gemaakt voor depressie en zelfafwijzing en emotionele, familiale en werkgerelateerde scheidingen veroorzaakt worden.

Er moet nog veel worden ontdekt

Seksverslaving is slechts een uitlaatklep voor mensen die niet op een andere manier in staat zouden zijn geweest om hun existentiële uitdagingen te controleren.

Rory Reid, psycholoog aan de UCLA, bevestigt dat er nog veel werk te doen is wat betreft de diagnose, classificatie en behandeling van hyperseksualiteit. Hij zegt: “Hun hersenen bevestigen een sterk seksueel verlangen in de verwachte regio’s, maar het onderzoek vertelt ons niet of deze mensen een seksverslaving hebben of niet.”