Het ergste verdriet is datgene wat niemand ziet

Verdriet past zich aan aan je geest als we die helemaal openen. Als het een leegte vindt die steeds verder groeit, kan het zich daarin nestelen.

Maar waar het zich het prettigst voelt, is in verbinding met eenzaamheid. Als we alleen zijn, als we niet te hoeven doen alsof we gelukkig zijn en we onszelf kunnen overgeven aan zijn eisen.

Aan de andere kant kan die toestand van verdriet ervoor zorgen dat anderen zich zorgen beginnen te maken, je opbellen, zich voor je gaan interesseren en proberen je op te beuren, proberen om je weer een goed te laten voelen… Maar met die houding zijn ze onbewust bezig met het versterken van je situatie, want jij wil liever alleen zijn, maar je weet dat je omringd bent.

Je isoleert jezelf in een comfortabele bubbel van pijn die anderen proberen open te laten barsten.

Door verdriet voelen we ons slecht, maar aan de andere kant geeft het ons een vals gevoel van kalmte, immobiliteit, en troost in de pijn. We voelen ons alsof we geen nieuwe risico’s willen nemen.

Waarom wordt verdriet resistent?

Verdriet kan een soort van verslaving worden. Gelijk aan hoe dat ook met een substantie gebeurt, gebeurt het met verdriet. Als je het alleen ondergaat en het niet wil delen, gaat het deel uitmaken van je bestaan zonder criteria of obstakels. Dit is gedeeltelijk logisch, want we willen niet dat mensen ons verdrietig zien.

We gaan onszelf dus steeds meer isoleren. Als dit een langere tijd zo doorgaat, kan het leiden tot depressie, de pijn die als onze schaduw wordt.

Hoe bestrijd je verdriet?

Om te voorkomen dat je in die depressieve staat zult raken, is het een goed idee om te voorkomen dat het verdriet zich in je ophoopt. Je moet het steeds moeilijker maken:

• Om te beginnen, neem afstand van drama en de mensen die het veroorzaken.
• Begin met het doen van leuke dingen met nieuwe mensen in je leven.
• Het is belangrijk dat we ons ontspannen voelen.
• Doe meer dingen die je leuk vindt: lezen, muziek, sport, knutselen… Niets hiervan is verspilde tijd als je in gedachte houdt wat er kan gebeuren als je verdriet chronisch wordt.
• Blaas stoom af als dat nodig is en schaam je hier niet voor. Ga naar buiten en breng tijd door met mensen, ook als je hier geen zin in hebt. Het verlangen groeit vanzelf.
• Sluit jezelf niet af van het leven. Kijk naar mogelijke veranderingen, stel jezelf doelen over hoe je opnieuw kunt beginnen zonder mensen te kwetsen.

Maak het moeilijk voor je verdriet!

Weet hoe je ruimte kunt geven aan je verdriet zonder dat je erdoor verteerd wordt

Gedurende ons leven zullen we verdrietige momenten beleven. Dit is onvermijdelijk. Laat jezelf huilen, stoom afblazen, wees je ervan bewust dat je ieder moment kan instorten. En om dit te ervaren moet je soms alleen zijn.

Maar maak duidelijk aan jezelf dat verdriet je niet alleen zal laten als je geen grenzen stelt en als je vastberaden bent het te ontlopen, want het zijn niet de verlangens die waarde hebben, maar de acties die je onderneemt om het achter je te laten.

Huil dus maar. Huil zonder dat mensen je kunnen zien als je dat wilt, maar vergeet niet dat dit gevoelens zijn die je niet mag onderdrukken, maar die je ook niet door mag laten dringen tot in je ziel.

Verdriet voelt zich thuis in een eenzame ziel; niemand die het stoort en het zal je niet verlaten als je er geen genezing voor vindt.