Emmeline Pankhurst en de suffragettebeweging
Vandaag gaan we het leven en de prestaties van een politieke activist en suffragette verkennen. Emmeline Pankhurst stond aan het hoofd van de beweging die vocht om vrouwen stemrecht te geven.
Emmeline Pankhurst is de geschiedenis ingegaan als de personificatie van de gepassioneerde overtuiging dat vrouwen dezelfde burgerrechten verdienen als mannen. Ze heeft haar hele leven onvermoeibaar gestreden voor het vrouwenstemrecht en gevochten om armoede en onwetendheid uit te roeien.
Time Magazine beschouwt haar als een van de 100 belangrijkste mensen van de 20e eeuw. Ze was een charismatisch leider en een begenadigd spreker. Ze inspireerde veel mensen om zich bij haar aan te sluiten in de strijd.
Hoe verliep haar strijd dan precies? Hoe heeft ze de toekomstige generaties beïnvloed? Op welke manier heeft ze haar heden weten te veranderen, wat op zijn beurt onze toekomst heeft veranderd? In dit artikel nodigen we je uit om iets meer te ontdekken over de bewonderenswaardige Emmeline Pankhurst.
Haar vroege leven
Emmeline Pankhurst werd geboren op 15 juli 1858. Haar vader, Robert Goulden, kwam uit een familie van politieke activisten. De moeder van Emmeline, Sophia Crane, was ook een politieke activiste, afkomstig van het eiland Man. Toen Emmeline een klein meisje was, steunden haar beide ouders de beweging om de slavernij af te schaffen.
Toen ze twintig jaar oud was, ontmoette ze een advocaat en politiek activist, die voorstander was van vrouwenkiesrecht en onderwijshervorming. Op hem werd ze verliefd. Zijn naam was Richard Pankhurst, en hij was 24 jaar ouder dan Emmeline. Ze trouwden en kregen vijf kinderen.
De suffragettes
De toenmalige suffragette-organisaties begonnen toe te geven aan het idee om alleen alleenstaande vrouwen en weduwen te laten stemmen. Emmeline en haar man verwierpen dat voorstel echter volledig en begonnen een nieuwe groep, de Women’s Franchise League.
Deze nieuwe beweging pleitte voor het recht van alle vrouwen om te stemmen zonder uitzonderingen en met gelijke rechten op echtscheiding en erfenis. Kort na de oprichting radicaliseerde de beweging naar extreem links en veel van de leden stopten ermee.
De politieke carrière van Emmeline Pankhurst
Na een tijdje in Londen ging Emmeline Pankhurst terug naar Manchester. Daar begon ze in haar eentje betrokken te raken bij politiek activisme.
Emmeline werd uiteindelijk lid van de Onafhankelijke Arbeiderspartij, nadat ze verschillende keren werd afgewezen omdat ze een vrouw was. Ze raakte toen betrokken bij de distributie van voedsel via het Comité voor de Hulpverlening aan Werklozen.
De staat van armoede en hulpeloosheid die ze zag, heeft haar diep geraakt. De ervaring inspireerde haar om deel te nemen aan de hervormingsbeweging voor arbeidersbescherming. Na verschillende incidenten werd Richard ziek en stierf hij. Hij liet Emmeline achter met een grote schuld en de leiding over hun hele familie.
Pankhurst kreeg een baan op het stadhuis en begon de sociale omstandigheden van vrouwen in de regio onder de aandacht te brengen. Tegelijkertijd waren haar inmiddels volwassen dochters ook betrokken geraakt bij de suffragettes.
Geen woorden maar daden
Teleurgesteld in politieke partijen en suffragette-organisaties die niets bereikten, besloot ze alle groepen te verlaten. Vervolgens richtte ze de Women’s Social and Political Union (WSPU) op. Deze unie stond alleen open voor vrouwen en haar motto was “Geen worden maar daden.”
Het duurde echter niet lang voordat de WSPU radicaliseerde en gewelddadige tactieken ging gebruiken. Hun doel was om aandacht en wraak te krijgen. Ze populariseerden het breken van ramen, aanvallen op privé-eigendommen en hongerstakingen in de gevangenissen.
De mannen van de partij en de autoriteiten vielen haar en anderen meer dan eens aan. De regering heeft haar ook meerdere malen gevangen gezet. In deze periode had ze haar huis in Manchester verkocht en reisde ze door Engeland en de Verenigde Staten om conferenties over haar werk te geven.
Emmeline Pankhurst en het vrouwenkiesrecht
Aan het begin van de Eerste Wereldoorlog onderhandelde Emmeline met het Parlement over de vrijlating van de vrouwen van de WSPU. In ruil daarvoor beloofde ze een wapenstilstand, en dat ze geen gewelddadige dingen meer zou doen. De overeenkomst omvatte ook de steun van vrouwen van de organisatie, die de Britse strijd tegen Duitsland steunde.
Deze overeenkomst creëerde een conflict binnen de beweging. Het was zo controversieel, dat het een onoverkomelijke verdeeldheid creëerde tussen Emmeline en een van haar dochters. Na de oorlog raakte ze gedesillusioneerd door de linkse politiek en sloot ze zich zelfs aan bij de conservatieve partij.
De conservatieve partij was in die tijd de meest populaire politieke partij. Pankhurst wilde die energie gebruiken voor de suffragettebeweging. Haar jarenlange inzet en hard werken wierpen hun vruchten af, enkele weken voor ze op 69-jarige leeftijd stierf. Pankhurst leefde om vrouwen het stemrecht te zien winnen.
Het geweld van de suffragettebeweging
Pankhurst was een controversiële, energieke en radicale activist. Ze viel sommige politieke ideeën aan en promootte andere, waarbij ze haar doel nooit uit het oog verloor. Mensen haatten haar en hielden evenveel van haar. Pankhurst was een inspiratie voor vrouwen uit alle lagen van de bevolking.
Tot slot kunnen we zeggen dat Emmeline Pankhurst de meer radicale kant van het vrouwenkiesrecht vertegenwoordigde. Niet iedereen in de beweging steunde haar gewelddadige methoden, maar deze traditioneel “mannelijke” strategieën waren uiteindelijk de dingen die de aandacht vestigden op de zaak van de vrouw.
Pankhurst durfde de enige taal te spreken die het patriarchale systeem leek te begrijpen: gewelddadig protest. Of je het nu wel of niet eens bent met haar tactiek, één ding is zeker: het systeem luisterde en veranderde.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Cruz Pérez, G. (2012). De la tristeza a la depresión. Revista electrónica de psicología. Iztacala, 15(4), 1310-1325.
