De Paarden van God: een roman over de wortels van het terrorisme
Met onze ogen en onze harten zien en voelen we allemaal de angst waaronder mensen als gevolg van de recente terroristische aanslag in Barcelona lijden. Hoe kunnen mensen dergelijke wreedheden tegenover andere menselijke wezens begaan? De roman De Paarden van God gaat over de wortels van het terrorisme.
Na de aanslagen komt de haat, de wrok, de honger naar wraak. We veroordelen de terroristen en willen dat ze branden in de hel. We zien hen niet alleen als psychopaten maar als bereidwillige moordenaars vol boosaardigheid tegenover het westen.
Maar de werkelijkheid is helemaal niet zo. Niemand wordt geboren met de wens om volledige bevolkingsgroepen uit te roeien. Niemand voelt haat alleen maar omwille van de haat. Mensen zijn van nature goed of we hebben toch minstens het vermogen om goed te zijn.
Wanneer mensen geboren worden, zijn ze slechts kinderen die willen spelen en gelukkig zijn. Maar na verloop van tijd en als gevolg van de wereld die we geschapen hebben, leren ze op de verkeerde wijze verschillende manieren van denken en hoe zich te gedragen. Op dit moment veranderen ze in monsters. Maar ze zijn eigenlijk niets meer dan slechts slachtoffers.
Als we niet begrijpen wat de wortels van het terrorisme zijn, dan zullen we niet in staat zijn het uit te roeien. Het is niet dat terroristen ons begrip verdienen. Maar we moeten dit begrip ontwikkelen als we een oplossing willen vinden.
De Paarden van God
De Paarden van God is geïnspireerd op het waargebeurde verhaal van een terroristische aanslag die in 2003 in Casablanca plaatsvond, verteld in het boek ‘The Stars of Sidi Moumen’ van de Marokkaanse romanschrijver en schilder Mahi Binebine.
De naam verwijst naar degenen die zichzelf opofferen voor Allah. Ze geloven dat ze, als ze sterven, in het paradijs zullen aankomen als ze trouw zijn. Ze zullen omringd worden door prachtige houris (jonge maagden), die galopperen als paarden.
De roman van Binebine is gebaseerd op schokkende echte gebeurtenissen. Het boek beschrijft de harde realiteit van kinderen die in Marokko in een sloppenwijk genaamd Sidi Moumen leven. Ze worden geboren in gebroken gezinnen en zijn zich ervan bewust dat ze nooit de toekomst zullen hebben die ze echt willen. Het enige waarop ze net als hun vaders en grootvaders kunnen hopen, is ellende en schande.
Ze dromen ervan voetbalsterren te worden. Elke dag oefenen ze in hun buurt om die droom waar te maken. Velen van hen zijn vaardig in voetbal en ook in vele andere dingen. Maar ze zullen nooit hun dromen verwezenlijken. Ze weten dat het voor hen nooit zal gebeuren, want eerst zouden ze de kans moeten krijgen.
Een kind heeft hoop nodig
Wat denk je dat er met het zelfvertrouwen van een kind gebeurt wanneer er geen hoop is? Het wordt vernield. Het neemt hen elke reden af om ‘s morgens op te staan. Want ze weten dat het beste waarop ze kunnen hopen, sinaasappelen verkopen op straat is en bidden dat ze genoeg te eten zullen hebben.
Wanneer deze hoofdrolspelers zich op hun dieptepunt bevinden, beginnen ze ergens hoop te zien voor hun toekomst. Want eindelijk is er iemand die betekenis aan hun leven geeft. Een vriendelijke en warme radicale jihadistische imam geeft hen een kans om uit de armoede te komen. Of hij toont hen op zijn minst aan dat deze mogelijkheid binnen bereik ligt.
Hij belooft hen hoop op alles waarvan ze gedroomd hebben. Daarbij gebruikt hij mooie woorden die het zelfvertrouwen van iedereen zouden laten stijgen. Hij verzekert hen ook van het paradijs zelf en alles wat erbij komt kijken. Bovendien overtuigt hij hen ervan dat ze nuttig kunnen zijn en iets belangrijks kunnen doen. Hij zegt hen ook dat het doel de middelen rechtvaardigt.
En hier maakt de tegenstrijdigheid zijn intrede. Opdat hun leven enige betekenis zou hebben, moet het eindigen.
Vallen ze voor deze lege beloften omdat ze niet intelligent zijn? Nee, helemaal niet. Ze zouden ver gekomen zijn als ze een opleiding gekregen hadden. Maar het probleem is dat ze dat niet kregen. Hun hele leven lang hebben hun behoeften niets betekend voor de mensen aan de macht.
Wanneer menselijke wezens zich zo wanhopig voelen, dan klampen ze zich aan om het even wat vast. Ze grijpen zelfs de kans op die ontsnapping die hen aangeboden wordt en die hetzelfde eindresultaat heeft. Want de imam verleidt de kinderen tot het plegen van zelfmoord en het planten van het zaad van terreur.
Wat is de beste manier om terrorisme te bestrijden?
Deze barbaarse daden van terrorisme gebeuren zowel in het oosten als in het westen. Het is duidelijk dat de oplossing voor deze daden de bevordering van de integratie van deze kinderen in ondersteunende gemeenschappen is. Tijd, inspanning en geld in onderwijs investeren is belangrijk zodat ze niet langer deze wanhoop ervaren en geen gemakkelijke prooi meer zijn voor mensen als de imam in het verhaal.
Op de lange termijn is de oplossing voor terrorisme niet de veiligheid in bepaalde gebieden te versterken en de wortels van het terrorisme negeren. Hoe meer we proberen de veiligheid te verhogen, hoe meer problemen er zullen zijn. Want dat maakt het eigenlijk gemakkelijker voor de radicalen om de kinderen ervan te overtuigen dat we in oorlog zijn.
Ze zullen dan ook geloven dat er geen enkele andere ontsnapping is dan te vechten, en dat de enige heldendaad die ze kunnen verwezenlijken, het beëindigen van hun leven is, zodat ze hun vijanden kunnen uitroeien.
De wortels van het terrorisme aanpakken
We moeten de wortels van het terrorisme aanpakken, namelijk het gebrek aan kansen waarmee deze kinderen geconfronteerd worden. Want op die manier zal het extremistische ronselen veel moeilijker kunnen gebeuren.
Laten we onderwijs verschaffen en stimuleren. Want in plaats van de gordijnen te sluiten en het beetje licht dat kan binnenkomen, buiten te houden, kunnen we een venster op kansen openen. Dat zal hen de kracht geven om nee te zeggen.
Als ze zich tevreden en gelukkig voelen met hun leven, dan zullen ze niet op iemand hoeven te wachten die hen veiligheid en vertrouwen geeft.
Denk maar eens op kleinere schaal. Hoe vaak ben jij zo moedeloos geweest dat je je liet meeslepen door je emoties? Dat je de slechtste beslissing die je kon nemen, genomen hebt? Als we ons allemaal konden verplaatsen in de situatie van deze kinderen die we zo veroordelen, dan zouden we dichter bij een oplossing kunnen komen.
Opmerking van de uitgever: we mogen niet vergeten dat vele psychologische studies aangetoond hebben dat de omstandigheden van een persoon een enorme invloed hebben op hun daden. Onschuldige studenten worden bijvoorbeeld tirannen, zoals we konden zien in het beruchte experiment van Stanley Milgram in de Stanfordgevangenis.
Het doel van dit artikel is om te beginnen met nadenken over de “oog om oog-” boodschappen die de laatste tijd op het internet circuleren. Ze zijn misschien begrijpelijk na de eerste emotionele impact van een aanslag. Maar ze bieden geen mogelijke oplossing die een definitief einde zou kunnen maken aan deze aanslagen.
