Kinderen zijn zonen en dochters van het leven
Als ouders hebben velen van ons het idee dat onze kinderen bij ons horen, alsof ze ons eigendom zijn. Hierdoor overbeschermen we hen tot het punt dat we hen ervan weerhouden zichzelf te kunnen zijn.
Het vermijden van overbescherming kan je kinderen helpen zich te ontplooien in het leven. Ze zullen hierdoor in staat zijn hun eigen problemen zelf op te lossen en wanneer ze fouten maken, zullen ze hiervan leren.
Ouders voelen vaak het instinct om hun kinderen ervan te weerhouden een pad te kiezen waarvan zij denken dat het niet bij ze past. Ze streven ernaar licht op dit pad te schijnen, zodat hun kinderen zo min mogelijk fouten zullen maken.
Maar fouten maken deel uit van hun levens en ervaringen en zullen hen veranderen en vormen tot onafhankelijke en zelfvoorzienende wezens. Door deze ontwikkeling te vertragen, vertraag je eigenlijk hun levensloop.
Een boodschap van Khalil Gibran
De Libanese poëet Khalil Gibran legt in zijn boek De Profeet de volgende passage uit over een vrouw die de profeet vraagt iets te zeggen over haar kinderen:
“Je kinderen zijn niet jouw kinderen.
Ze zijn de zonen en dochters van het verlangen dat het leven naar zichzelf heeft.
Ze komen door je heen, maar zijn niet van jou.
En zelfs als ze bij je wonen, behoren ze niet tot jou.
Je kunt ze liefde geven, maar niet jouw gedachtes, omdat ze hun eigen gedachtes hebben.
Je kunt hun lichamen huis bieden, maar niet hun zielen, hun zielen verblijven namelijk in het huis van de ochtend die jij niet kan bezoeken, zelfs niet in je dromen.
Je kunt ernaar streven op hen te lijken, maar probeer ze niet op jou te laten lijken.
Het leven gaat namelijk niet achteruit en het blijft ook niet hangen in de dag van gister.
Jij bent de boog waar je kinderen, de levende pijlen, mee worden losgelaten.
De boogschutter ziet het doelpunt op het pad van het oneindige en hij zal jou met zijn kracht begeleiden, zodat hun pijlen snel en ver kunnen schieten.
De druk die de hand van de boogschutter op jou zal leggen is jouw genot; hij houdt namelijk evenveel van de pijl die geschoten wordt als van de boog die in stilstand blijft.”
Wij zijn kinderen van het leven
Soms willen we dat onze kinderen alles hebben wat wij niet hadden en willen we niet dat ze dezelfde fouten maken als wij.
We willen ze hiervan weerhouden vanuit bescherming, denkende dat dit het beste is voor de weerloze wezentjes die onze kinderen zijn. Wat we ons echter niet realiseren, is dat onze kinderen het recht hebben om hun leven in eigen handen te nemen.
Ze hebben het recht om keuzes te maken die hen ertoe zullen dwingen door moeilijke situaties te gaan, waarin ze de gevolgen die elke handeling heeft met eigen ogen kunnen zien. Ouderlijke steun is belangrijk, mits deze steun niet te heerszuchtig is of de handelingen van het kind beperkt.
We behoren niemand toe en niemand kan onze ervaringen voor ons beleven. We zijn kinderen van het leven zelf, waar we onszelf aan overgeven, zowel aan de voordelen als de moeilijkheden, om onze eigen identiteit te vormen.
Als ouders vergemakkelijken we de vrijheid van onze kinderen
Zonder het door te hebben, brengen we veel van onze gedragingen, onze angsten en onze gedachtes over op onze kinderen. De manier waarop we liefhebben, in relatie staan tot de wereld en hoe we communiceren zijn aspecten die te belangrijk zijn om niet in overweging te nemen.
Het is van essentieel belang om ons bewust te zijn van de boodschappen die we onze kinderen meegeven. Veel van deze boodschappen worden onbewust verwerkt. Dit moet gedaan worden op een manier dat ze hun gedrag, hun houding en hun manier van leven kunnen bepalen.
Wij zijn slechts een werktuig om onze kinderen te helpen om te groeien en zich te ontwikkelen als vrije, gezonde en gelukkige individuen. We moeten hen in dit proces steunen, zonder onze eigen dromen en verwachtingen te willen vervullen.
Op die manier kunnen we ze namelijk laten zien dat we werkelijk onvoorwaardelijk van ze houden, door hen toe te staan hun eigen essentie te verkennen en hun eigen pad te kiezen. En dit allemaal zonder druk of eisen die hun vrijheid en de uitdrukking van hun behoeftes beperken.
Zodoende hebben we de mogelijkheid om de stroom van het leven te observeren, waarin elk wezen door het gegeven dat iemand hem liefheeft in staat is het beste van zichzelf te bieden. Met respect voor zijn eigen belangrijke proces, zonder angst om nieuwe dingen te ervaren of zichzelf over te geven aan de liefde.