De inspirerende parabel van de geurloze bloemen
De parabel van de geurloze bloemen vertelt het verhaal van een oude samoerai, een zeer wijze man die door iedereen werd gerespecteerd. De oude man hield altijd bijeenkomsten in zijn huis om zijn leringen over te dragen aan de jongere generaties, die met grote belangstelling en aandacht naar hem luisterden. Dit keer zouden ze een geweldige les over woede leren.
Zijn roem verspreidde zich door alle nabijgelegen regio’s en mensen begonnen van heinde en verre te arriveren. De oudere samoerai sprak vooral over het belang van onthechting en het belang van weten hoe we de egoïstische emoties in ons kunnen uitroeien.
“Alles dat je stoort aan andere mensen is simpelweg een projectie van wat je niet hebt opgelost in je eigen leven.”
-Boeddha-
Zijn meest trouwe discipel was een jongeman genaamd Alino. Hij wilde van de leraar alles leren wat er maar te leren viel en daarom ging hij elke dag koste wat kost naar de bijeenkomsten. Hij maakte ook thee voor iedereen en ze beschouwden hem allemaal als zeer behulpzaam. De samoerai mocht hem graag omdat hij zo nederig was en zoveel interesse toonde in andere mensen. Hij zou de hoofdpersoon zijn die de belangrijke les van de parabel van de geurloze bloemen zou leren.
Woede en de parabel van de geurloze bloemen
Op een dag, tijdens een van de bijeenkomsten, morste een van de aanwezigen zijn thee op de kleren van een andere deelnemer. De laatste aarzelde geen moment. Hij reageerde onmiddellijk en duwde agressief degene die de thee had gemorst. “Wat is er mis met jou? Je bent zo onhandig!” zei hij. Hij vertelde hem dat zijn kleren gemaakt waren van Chinese zijde en dat ze nu volledig geruïneerd waren.
De oude samoerai bleef onbewogen. Hij ging door alsof er niets was gebeurd. Sommige aanwezigen fluisterden zacht. Het leek ongehoord voor de leraar om een dergelijke ruzie in zijn eigen huis toe te staan. De meesten van hen vonden dat hij tussenbeide moest komen en de man moest berispen om zijn arrogantie.
Alino was in de war. Toen de bijeenkomst was afgelopen, kon hij het niet langer uitstaan, en hij vroeg zijn leraar. “Waarom staat u dit onrecht toe, wetende dat slechts één woord van u die trotse man op zijn plaats zou hebben gezet? Waarom heeft u hem niet uit uw huis gezet?”
De leraar lachte alleen maar. “Er zijn bloemen die geen geur hebben en die niet in onze tuin thuishoren”, antwoordde hij tegen Alino. Dit antwoord verwarde Alino enorm. Hij begreep de boodschap van de leraar niet. De oude samoerai voegde eraan toe: “Woede is een geurloze bloem die alleen groeit in tuinen waar geen vrijheid is.” Dit was de eerste les van de parabel van de geurloze bloemen.
De agressieve man keert terug
Enkele weken na het incident gebeurde er iets dat niemand had kunnen verwachten. De agressieve man keerde terug naar het huis van de meester, maar vanaf het moment dat hij binnenkwam was hij erg vijandig tegen iedereen. Hij liep al duwend door de menigte. Hij schreeuwde bijna en negeerde het feit dat de leraar aan het woord was.
Plotseling deed hij iets dat iedereen verbaasde. Hij stond op, ging naar de leraar en spuugde zonder ook maar een woord te zeggen in zijn gezicht. De leraar zweeg. Iedereen was geschokt. In eerste instantie reageerde niemand, maar al snel waren er meerdere boze stemmen te horen.
Alino hield de wacht. Hij pakte een van de sabels die in het huis lagen. Hij zei tegen de oude samoerai: “Sta mij toe, meester, om deze man de les te leren die hij verdient!” De leraar bleef onbewogen en hief simpelweg zijn hand op om aan te geven dat hij niets moest doen. Het leek erop dat Alino de parabel van de geurloze bloemen nog steeds niet had begrepen.
Een onverwacht einde
De leraar vroeg om kalmte. Hij bleef volkomen rustig. De agressieve man stond klaar voor de aanval. De gedachte dat hij de beroemdste man in heel de regio trotseerde zorgde voor een tevreden grijns op zijn gezicht. Plotseling brak de oude samoerai de stilte. Hij keek de man die naar hem had gespuugd recht aan en zei: “Bedankt.”
Niemand kon zijn oren geloven. Alino wist niet wat hij moest denken. Hij zei tegen de wijze man: “Wat zegt u in vredesnaam leraar? Hoe kunt u deze schurk bedanken? Hij is nu al twee keer naar uw huis gekomen om u te beledigen en te schande te maken!”
De leraar richtte zich kalm tot de agressieve man en zei: “Dankzij jouw gebaar heb ik kunnen bevestigen dat de woede uit mijn hart is verdwenen. Ik hoef je hier niet voor terug te betalen. Ik laat de geurloze bloemen niet in mijn tuin groeien.”Alino schaamde zich.
De leraar was maanden bezig geweest om hem te leren dat hij zijn ego opzij moest zetten en hartstochten als woede moest vermijden. Mensen die beledigen, die agressief, negatief en kritisch zijn, zijn als bloemen zonder geur. Het enige verstandige antwoord is om ze te negeren en niet toe te staan dat ze onze binnentuin vernietigen. Dat is de inspirerende leer van de parabel van de geurloze bloemen, en nu is het aan ons om het toe te passen op ons leven.