4 dingen die de band tussen ouder en kind schaden

Het is niet makkelijk een vader, moeder, opa of oma of iedere versie van ouder te zijn. Ieder kind komt in deze wereld met zijn eigen wensen die we moeten leren vervullen, evenals waarden die we moeten versterken en emoties die we moeten aanmoedigen, leiden en vergroten. Dit is kenmerkend voor de band tussen ouder en kind.

Ouderschap is meer dan alleen maar leren hoe ze moeten lezen of laten zien hoe ze een opstel voor school op de computer moeten maken. Ouder zijn is meer dan het geven van een mobiele telefoon voor hun verjaardag en het is ook meer dan het omdoen van de gordel iedere keer dat ze in de auto stappen. Het is veel meer dan dat.

Soms kennen we echter wel de theorie, maar brengen we hem niet in de praktijk. Want naast het ouder zijn, zijn we ook echtgenoten, werknemers, ondernemers of werkzoekenden – zielen die er nog steeds naar verlangen hun doel te bereiken in de dagelijkse haast, waarbij we zonder het te weten fouten beginnen te maken in de opvoeding van onze kinderen.

Als je een vader bent, zul je je herinneren hoe het was toen je een zoon was en je zal zonder twijfel weten wat je mist of waardeert, tot op de dag van vandaag, uit je kindertijd. Als je jeugd niet erg gelukkig was, zul je ook begrijpen welke aspecten ervan de emotionele band verbraken die je met je ouders had en de fouten herkennen die je met je eigen kinderen niet moet herhalen, wat er ook gebeurt.

Vier fouten die de band tussen ouder en kind kunnen schaden

1. Niet naar ze luisteren

Kinderen praten veel en ze stellen vooral veel vragen. Ze leggen je onder vuur met duizenden vragen, duizenden twijfels en met honderden commentaren op de verkeerde momenten. Ze willen weten, experimenteren, delen en alles begrijpen wat er om hen heen gebeurt.

Als je ze beveelt stil te zijn, als je niet let op wat ze zeggen of als je streng reageert, is alles wat je zal bereiken in die korte tijd dat het kind niet meer naar je toe zal komen en zijn of haar eigen persoonlijke ruimte prefereert, achter een gesloten deur waar ze jou niet doorheen willen laten.

2. Ze straffen en niet vertrouwen

Er zijn veel ouders die het woord “opvoeden” gelijkstellen aan “straffen” en “verbieden”. Met een strenge en onvermurwbare autoriteit waar iedere regel wordt afgedwongen en iedere fout wordt bestraft. Dit zorgt ervoor dat het kind niet voldoende zelfvertrouwen ontwikkelt, onzeker wordt en de emotionele band tussen jullie wordt verstoord.

Als we straffen, onderwijzen we niet. Als ik mezelf begrens tot het vertellen van mijn kind wat ze allemaal wel niet verkeerd doet, leert ze nooit hoe ze het goed doet. In plaats van leren hoe ze zich kan verbeteren, begrens ik mezelf tot het vernederen van haar. En dit alles zal leiden tot woede, wrok en onzekerheid in het kind. Vermijd dit.

3. Ze vergelijken en in een hokje duwen

Er zijn maar weinig dingen zo destructief als het vergelijken van een kind met een ander of ze vergelijken om ze te vernederen, om ze hun gelimiteerde capaciteiten, hun fouten of hun gebrek aan initiatief te laten zien. Vaak maken ouders de fout te praten over het kind dat voor hun staat alsof hij of zij het niet kan horen.

“Mijn kind is niet zo slim als die van jou, hij is traag, wat gaan we met hem doen?” Woorden als deze zijn pijnlijk en kunnen een negatief gevoel creëren dat niet alleen haat tegen hun ouders zal aanmoedigen, maar ook een innerlijk gevoel van minderwaardigheid.

4. Tegen hen schreeuwen en gebruik maken van bevelen in plaats van gesprekken

We zullen niet praten over lichamelijke mishandeling; het is vanzelfsprekend dat er geen betere manier om een emotionele band met een kind te verbreken is dan deze onvergeeflijke daad plegen.

We moeten ons wel bewust zijn van een ander soort stilzwijgende mishandeling, die bijna net zo destructief is. Dit is mentale mishandeling, die de persoonlijkheid van het kind, hun zelfbeeld en hun zelfvertrouwen volledig ondermijnt.

Er zijn ouders die niet weten hoe hun kinderen anders aan te pakken dan door tegen hen te schreeuwen. Het verheffen van je stem zonder een gerechtvaardigde reden veroorzaakt een toestand van voortdurende spanning en agitatie bij kinderen. Ze weten niet wat ze kunnen verwachten en ze weten niet wanneer ze iets goeds of iets slechts doen. Continu schreeuwen schrikt kinderen af en is schadelijk voor ze, want er is geen gesprek, alleen bevelen en verwijten.

Er moet zorgvuldig worden omgegaan met deze fundamentele aspecten. Niet luisteren, niet praten, het niet tonen van openheid of begrip of het verkiezen van bestraffing boven gesprek zijn manieren om kinderen beetje bij beetje van ons af te duwen. Ze zullen ons zien als vijanden waar ze zich tegen moeten verdedigen en we zullen onze emotionele band met hen verbreken.