We zijn slechts onszelf en onze ervaringen
Ik kan niet eens meer tellen hoeveel keer ik in mijn leven gefaald hebt, en flink ook. Ik weet niet hoe vaak ik niet in staat ben geweest om aan de verwachtingen van anderen te voldoen. Ik kan zelfs zeggen dat ik de bodem van mislukking bereikt heb.
Ik ben op mijn eigen manier rebels geweest, met en zonder doel. Ik heb onvergeeflijke fouten gemaakt en sommige van deze fouten waren moeilijker om mee om te gaan dan andere.
Ik heb verontschuldigingen uitgewisseld in de hoop dat de dingen die gedaan waren vergeten zouden worden.
Ik heb mezelf onnodig ongelooflijk in de nesten gewerkt, maar het ergste is dat de ernstigere gevolgen die deze fouten veroorzaakten gedragen moesten worden door de mensen om mij heen. Door de mensen van wie ik hulp en onderdak heb aangenomen.
Ik ben één of twee keer compleet de weg kwijtgeraakt. Misschien eerder vier of vijf keer. Ik heb mijn armen geopend en alles er doorheen laten glijden en het allemaal laten afhangen van het lot. Ik heb het over belangrijke dingen, dingen die een litteken achter laten dat niet zal vervagen.
Waarom zouden we onze fouten recht moeten zetten?
Ik heb de mogelijkheid gehad om de dingen die ik verloren was weer terug te krijgen, maar door mijn trots nooit de aanleg gehad om hier voor te gaan. Ik heb mezelf open gekrabd en gebeten en dat is een pijn die ik zelf moet verdragen. I k ben namelijk als enige schuldig.
Ik zou niet weten hoe veel keer ik niet aan bepaalde verwachtingen heb voldaan. Ik weet niet hoe vaak ik wel niet heb gedronken uit de fles van verslagenheid, iets dat smaakt als het meest verschrikkelijke medicijn dat we als kinderen moesten innemen. Hoewel de smaken voor volwassenen ook niet veel beter zijn.
En dus kijk ik vooruit…
Soms sta ik even stil en kijk ik voor me uit en realiseer ik mij dat er nog zoveel fouten bestaan die gemaakt moeten worden. De reden waarom ik blijf staan is dat dit niet alles is, er komt nog zoveel meer bij kijken.
Van kleins af aan worden we al beoordeeld op het werk dat we leveren. Leergierig verlangen we er naar om onszelf met anderen te vergelijken en met anderen te strijden. Pas later kom je erachter dat je het leven op de verkeerde manier begonnen bent en dat niemand vergelijkbaar is met een ander. In werkelijkheid is niemand meer dan slechts zichzelf of minder dan slechts zijn omstandigheden.
En dus begin je te begrijpen dat het merendeel van de dingen die je verteld zijn een teleurstelling is en dat jezelf zijn het enige geneesmiddel is. En het is het waard om dit te doen. Zelfs als je gezien wordt als vreemd en anders, zelfs als je de mensen teleurstelt die alleen de oude jij kennen en niet nadenken over wie je over een paar jaar zal worden.
Toen ik dat eenmaal begreep, werd het nog moeilijker om met mijn fouten om te gaan. Ik kon namelijk niemand anders de schuld geven, omdat ik ervoor had gekozen om zelf de verantwoordelijkheid te dragen.
Ik weet niet precies wat er hierna zal gebeuren, omdat de enige toekomst die we kennen in ons eigen hoofd zit. Tot nu toe denk ik echter dat het zeer belonend is om deze visie met eerlijkheid uit te voeren.
Je kunt advies krijgen van wie dan ook, je kan vragen of er veel bochten en kuilen in de weg zitten of in welke richting de wind waait. De omstandigheden rustig analyseren, jouw omstandigheden, één voor één, maar je moet zelf degene zijn die bepaalt welke kant je op loopt, zodat je zelf alle intensiteit zal ervaren wanneer het tijd is om de overwinning te vieren of de nederlaag te aanvaarden, of een beetje van beide, en zodat je weet dat je investeringen niet tevergeefs waren. Niets zal dan ooit nog een teleurstelling zijn.